Een tijdje geleden las ik bij toeval een feelgood boek vanwege een leesclub waarvan de samenvatting me wel aan sprak. Jammer genoeg beviel het feelgood boek in kwestie me wéér niet achteraf. Ik denk dat ik het even heb gezien met dit genre, en dat het weer even zal duren vooraleer ik dit soort boeken nog vast neem! Jammer voor het boek Anju van Karin Verhaak-Kersten maar ik was trouwens niet de enige van de leesclubgroep. Hier volgt mijn recensie erover van 27 april jl.

Het verhaal gaat voornamelijk over Anju, de dochter van een Nederlandse vader en een Indiase moeder, die ze al snel verliest in haar jonge leven. Zijzelf, van gemengde komaf, wordt in India verder door haar Nederlandse vader opgevoed. Ze leert Thomas, een 40 jaar oudere Nederlander kennen die weduwnaar is geworden en in India is komen wonen, en veel aan haar vader doet denken. Zijn oudste zoon is daar nl de bedrijfsleider van de schoenenfabriek van de familie waarvan de productie naar India werd verhuisd. Thomas heeft al vier kinderen van zijn eerste huwelijk die nu allemaal volwassen zijn maar sticht toch nog met Anju samen een nieuw gezin, óók met vier kinderen. Maar dan sterft hij opeens en staat Anju er alleen voor. 

Het verhaal van Anju gaat verder met zo veel onwaarschijnlijkheden en toevalligheden die in een feelgood verhaal nog van het goede te veel zouden zijn. Er gebeurt ook te veel té snel na elkaar. De tijdssprongen blijven super onduidelijk. De ene keer is dat een paar jaar, dan weer enkele maanden of dagen. De taal doet stijf, ouderwets en veel te stroef aan. Gesprekken zijn eerder bedoeld als informatie voor de lezer en zijn totaal niet realistisch weergegeven. Emoties worden ‘benoemd’ maar niet beschreven, alsof de woorden recht uit een woordenboek komen. Er zijn genoeg voorbeelden te vinden van stukken die niet met elkaar overeenkomen en het verhaal ‘rammelt’ dus aan alle kanten. Zo kan ik jammer genoeg nog even door gaan...

De schrijfster beoogt met haar boek de culturele rijkdom van India en Nepal te beschrijven, maar slaagt daar totaal niet in. Ze trekt me door haar toon totaal niet mee in de cultuur en de mensen. Ook wil ze de verschillen tussen ‘dé Westerse cultuur’ en ‘dé Oosterse cultuur’ in de kijker zetten en dan voornamelijk op vlak van de situatie van de vrouw. En dan wordt een zogenaamd ‘cultuurverschil’ even in een handomdraai in een gesprek van een kwartier opgelost? Komaan! 

De thematiek is nochtans interessant, waar ik dan ook op afging om aan deze leesclub mee te doen. Hier had zo veel meer mee kunnen gebeuren!