Augustus was vakantiemaand, en deze keer was ik nog eens op groepsreis! Daardoor las ik wat minder dan doorsnee, maar kon ik mezelf toch nog tevreden stellen door mijn recensieboeken te lezen, en twee andere leukerds, een mooi aantal van 6 boeken waaronder 1 dichtbundel. Over één land van mijn bestemmingen kon ik deze zomer twee boeken tot mij nemen, wat niet slecht is toch? 

1) Na Skylark Farm van Antonia Arslan nam ik op de e-reader ook Reis door Armenië van de Russische auteur Vasili Grossman mee. Zijn epische meesterwerk is trouwens Leven en Lot die Hebban-lezer Robert hier ook al prachtig in de bloemetjes zette en daarmee meer potentiële lezers aantrok. Onlangs kocht ik van deze auteur ook Een klein leven  in de boekhandel, niet die populaire hype van die Amerikaanse schrijfster van twee jaar geleden dus. Toch een auteur die een onwisbare indruk op me naliet, ook al kwam ik aan niet meer aan drie sterren voor dit weliswaar goed ineengestoken maar nogal 'zwaar verteerbaar' reisverslag. Ik schreef meer over dit boek en de auteur in deze blog waar ik ook enkele zelfgemaakte foto's aan toevoegde als indrukken van dit eveneens door Koning Filip bezochte land deze zomer. (heel toevallig achteraf nog gehoord)  

2) Aan het Engelstalige origineel Born a crime (Kleurenblind), een autobiografie van de Zuid-Afrikaanse talkshow-host van The Daily Show en comedian, Trevor Noah, begon ik al in het vliegtuig terug, en had ik zo goed als uit als ik in België landde. Het leest enorm snel, is niet zo dik, en hoewel het handelt over een harde jeugd in een armoedige familie in de laatste jaren van de apartheid, zit er heel wat tongue-in-cheek-humor in die ik zo waardeer in hem. Ik ben heel positief over dit boekje, maar wacht even op de buddyread van Marjolein en mij om hier meer over te weten! 

3) Ik recenseerde de dichtbundel We komen van ver van de Vlaamse poetry slam-specialiste Carmien Michels. Op het podium voel je haar poëzie tot leven komen, dansen, en komen haar gedichten zeker het best tot hun recht. In deze debuutbundel onderzoekt ze waar ze vandaan komt, laat ze zich inspireren door de steden Münster, Parijs, Caïro en Montreal waar ze verblijft, graaft ze diep in haar eigen jeugd en familiegeschiedenis. Ze verzet zich tegen een op hol geslagen maatschappij. En draait de liefde een loer. Haar taal is opzwepend, zeker als ze zich boos maakt over aanslagen, de vluchtelingenproblematiek, de klimaatopwarming, enz. 

4) Ik recenseerde ook nog de mini-klepper (ong 400 blz, incl 50-pagina's bibliografie en noten) Tiergartenstraße van de Amerikaanse non-fictie schrijver Erik Larson. Het is een non-fictie boek dat ons meeneemt naar de jaren 1933-1937, de jaren waarin de Nazi's Duitsland regeren voordat de Tweede Wereldoorlog uitbreekt. William Dodd, een historicus en liberale politicus, wordt door president Roosevelt aangeduid als Amerikaanse ambassadeur in Berlijn. Hij verhuist met zijn familie naar daar. Dodd ziet de jodenhaat toenemen, en probeert de Amerikaanse regering ertoe te bewegen meer actie te ondernemen op een moment dat isolationisme toen ook het Amerikaanse buitenlandbeleid was, en de grootste bezorgdheid van de Amerikaanse politici de enorme schuld van Duitsland aan Amerikaanse crediteuren. Ook het Duitse volk leert al snel het autocratische regime van Hitler beter kennen. Het leven van zijn dochter Martha zou zo uit de Berlijnse glamourbladen kunnen komen. Zij fladdert van de ene party naar de andere affaire binnenin de elite van Berlijn, bevolkt door zowel nazi-militairen als internationale gezanten. Ondertussen bouwt de spanning verder op via de Kristallnacht naar de Nacht van de lange messen, waarin de buur van de ambassadeur en leider van de SA-bruinhemden, Ernst Röhm, geliquideerd zal worden.  Terug in de VS zal William Dodd één van de felste critici van het Nazi-regime en vooral de Amerikaanse regering worden, die totdat de Duitsers hen de oorlog verklaren, niet tussenkomen op het Europese continent, hoewel er toch heel wat Joden van Duitse afkomst in de VS wonen. Larson beheerst zeer goed de narratieve Amerikaanse stijl van non-fictie schrijven, maar echte geschiedenisfans die minder op sensatie belust zijn, blijven misschien toch wat op hun honger zitten. De Tiergartenstraße kwam trouwens aan bod in het boek Tussen rood en zwart van Jan Guillou, waar heel wat illustere Duitse nazi's hun optrekje hadden (zowel Röhm als de ook hierin vermelde Rudolf Diels, de eerste leider van de Gestapo) en waar Guillou tevens het huis van broer Oscar Lauritzen in Berlijn situeerde. Vandaar waarschijnlijk ook mijn keuze om dit boek te recenseren. Mijn recensie komt binnenkort online!

5) De meisjes, de debuutroman van Emma Cline uit 2016, waarin ze de tijd evoceert van de hippe jaren '70, de Beach Boys, de Beatles maar ook de Charles Manson-zaak, las ik samen met Jan van de Literatuurclub en Evy van de Thrillerclub, zodat ik ook dit boek uit eigen kast met een stok erachter kon lezen. Binnenkort vind je over deze genre melange op onze respectieve spots onze artikels terug! Hier alvast mijn recensie. 

6) En als laatste ook een mee-spreek-boek, de arctisch Groenlandse thriller Meisje zonder huid, van de Deense thriller-auteur Mads Peder Nordbo. Eindelijk las ik nog eens een Scandinavische thriller, hoe lang geleden was dat? ;-) En het was een goede. Maar voor meer commentaar daarover verwijs ik jullie naar het binnenkort verwachte duimpjesboek op de Thriller-leesclubspot! Dus lees mijn recensie daarover nog maar even niet! ;-) 

In mijn leeslijst  kon ik nog één land afvinken waarover ik gelezen heb, namelijk Zuid-Afrika. Er zijn nog 9 categorieën af te vinken. Er zijn voldoende boeken die daarvoor in aanmerking kunnen komen, maar dan heb ik ook nog een beetje tijd nodig natuurlijk om ze te kunnen lezen...

In het totaal gaf ik deze maand 3x zowel vier als drie sterren. Geen vijf-sterren uitschieter deze maand, maar misschien zitten er wel een paar bij in de ellenlange lijst boeken die ik voor september heb gepland? 

Ik ben benieuwd naar de andere leesoverzichtjes van deze maand!