Weer een maand voorbij: de tijd vliegt, zeker een korte maand als februari! Toch heb ik weer mooi 8 boeken/boekjes gelezen, echt wel mijn heilig getal. Nee, er zit geen "U-boek" bij, er komt binnenkort wel een T-boek aan, één dat je moet betoveren, en met de T van Traag te lezen ... Ik ben benieuwd! 

Mijn oordelen waren deze maand vrij wisselend, en niet altijd even positief, één uitschieter was er zeker! 

Ik begon de maand met het debuut van wijlen Henning Mankell, één van mijn favoriete auters, uit 1973: De baanbreker. De vele Nederlandstalige Mankell-fans konden zo zijn debuutroman leren kennen. Ik vond het voor een keer niet zo'n goed boek van hem: hoewel het zeker poëtisch is, en je de hand van de geëngageerde schrijver al herkent in een verhaal van de jonge springmeester, Oskar Johansson die stenen en rotsen opblaast om wegen te kunnen aanleggen, stoorde ik me aan het vele verspringen in tijd en de wisseling van perspectief. Het was zeker een experimenteel en nog zoekend debuut te noemen, zijn latere werk toont natuurlijk veel meer ervaring. 

Daarna las ik een recensieboek uit van een schrijfster die jonger is dan 30, met name 7 jaar oud: Hallo wereld van de Syrische Bana Alabed, een pijnlijk en emotioneel relaas van de Syrische oorlog door de ogen van een 7-jarig meisje dat op een bepaald moment begint met het sturen van tweets in het Engels uit de stad Aleppo, aangevuld met de indrukken van haar moeder. Ontroerend en indrukwekkend, beginnend met een citaat uit Het Achterhuis van Anne Frank. Uiteraard zit ze nu in veiligheid met haar familie waardoor ze nu dit boek kon uitbrengen. Ze kreeg onder andere steun bij het schrijven van dit boek van een Amerikaanse redactrice en de Britse schrijfster J.K. Rowling. Een tweede boek van een Syrische vluchteling ook voor mij, na het verhaal De pianist van Yarmouk van Aeman Ahmad. 

Kwamen toen aan de beurt wegens zeer goede recensies en mij aangeraden: Contouren en Transit van Rachel Cusk. Het zijn wat 'vage' boeken naar mijn gevoel. Ze gaan beiden over een zelfde ik-personage, een Engelse schrijfster, die uit haar eigen perspectief, de gesprekken neerpent die ze heeft in beide boeken met mensen die ze overal tegenkomt: collega's, vrienden, buren, cursisten, enz..  In het eerste boek vlucht ze weg van een mislukt huwelijk en gaat ze een zomercursus Creatief schrijven geven in Griekenland. In het tweede boek is ze terug in Engeland en is ze druk bezig met een verhuizing en een renovatie van een huis, ze is in feite in 'transit' naar een nieuwe ik. Slechts af en toe en met flarden lees je iets dat ze zelf beleeft. Je leert haar vooral kennen aan hoe ze reageert op de verhalen van haar gesprekspartners. Heel mooi geschreven, maar mij niet beklijvend en voldoende concreet jammer genoeg. Toch heb ik ze beide uitgelezen omdat ik zo een breder beeld kon krijgen van het personage, en tegelijkertijd van de schrijfster, als deze boeken typerend zijn voor haar tenminste. Enkel van het boek Contouren schreef ik een recensie welteverstaan. 

Samen met Hans, en waarover jullie eerder op deze blog al konden lezen, las ik mijn favoriet van deze maand, met name Bruggenbouwers van de Zweedse meesterverteller Jan Guillou. Bruggenbouwers en de volledige verdere serie boeken volgt het wedervaren van de broers Lauritz, Oscar en Sverre Lauritzen, die als kleine jongetjes opgroeien in een arme vissersfamilie in een Noors (Westlands) dorpje. Hun vader sterft op zee en zij moeten als kleine jongen naar de stad Bergen om te gaan werken. Daar worden ze opgemerkt door een industrieel door wie ze worden gesteund om hun opleiding af te maken en de beste ingenieursstudie te volgen van die tijd in de Duitse stad Dresden. Als tegenprestatie worden ze gevraagd achteraf mee te werken aan de te leggen spoorlijn in de Hardangervidda. Enkel de oudste broer, Lauritz, zal terugkeren om daaraan mee te werken. De tweede broer, Oscar, komt terecht als bruggenbouwer in Duits Oost-Afrika waar hij in volledig tegenovergestelde klimatologische omstandigheden zal werken en het ook heel spannend wordt. Sverre, de jongste dan weer, belandt met zijn grote liefde Lord Manningham in Engeland. In dit eerste boek volgen we vooral de twee oudste broers doorheen de jaren 1901 - 1919. Uiteraard gooit de eerste wereldoorlog roet in het eten. Omdat de broers in Dresden zijn opgeleid, bezien we deze tijden vooral vanuit een Duits perspectief. Guillou zuigt je mee de geschiedenis in en doet je watertanden naar de volgende delen. Hij heeft een zeer levendige schrijfstijl en excelleert ook in beschrijvingen van zowel personages als gebeurtenissen. 

Direct na dit boek las ik ook Dandy uit het noorden, het tweede boek uit deze reeks, waarin we het verhaal volgen van de jongste broer, Sverre, die met zijn grote liefde naar Engeland trekt. Samen met 'Albie', Lord Manningham, die hij in Dresden leerde kennen, sluit hij zich aan bij de Bloomsburry-groep. En wie zitten er allemaal in deze groep kunstenaars, filosofen en intellectuelen aan het begin van de 20ste eeuw, die in de Bloomsburry wijk in Londen samenkomen, waardoor Sverre zich ook meer en meer ontwikkelt als schilder? Onder andere de zussen Vanessa en Virginia, waarvan de jongste zus droomt om schrijfster te worden (wordt later Virgina Woolf-Stephens), Roger Fry, John Maynard Keynes en nog wat van die bekende namen. Ook buiten die groep duizelt het je van Britse referenties uit die tijd. 'Albie' schrijft voor Sverre een schriftelijke getuigenis neer van zijn zijdelingse ervaring van het proces tegen Oscar Wilde. En ook in dit boek wordt er naar Afrika gereisd, naar voormalig Brits Oost-Afrika, oftewel Kenia welteverstaan. Zo plaatst Guillou als spiegeling onze twee hoofdpersonen, Sverre en Albie, zonder dat ze het weten, dicht in de buurt van de oudere broer uit Bruggenbouwers, die aan de andere kant van de grens zit. We worden meegenomen doorheen diezelfde jaren als in het eerste boek maar dan vanuit Brits perspectief, weliswaar door pacifistische ogen bekeken. Fascinerend, ik heb nog altijd mijn gedachten hierover nog niet allemaal op een rijtje gezet. 

Over een kort tussendoortje dat ik als opwarmer las voor de blog We Love Lit mag ik het hier nog even niet hebben, dus gaan we snel door naar het achtste boekje, Het Schapenfeest, tevens het eerste deel van de bundeling Ayoub, een trilogie over de gelijknamige jongen van Fikry El Azzouzi, een Marokkaans-Vlaamse schrijver. Het schapenfeest en de twee opeenvolgende romans Drarrie in de nacht en Alleen zij zijn nu zowel in deze bundel als los te verkrijgen. In Het Schapenfeest is Ayoub 11 jaar oud, en meer Vlaams dan zijn familie zou willen. Al een aantal jaar moet hij zijn vader helpen een schaap te slachten voor het jaarlijkse schapenfeest maar hij heeft hier totaal geen zin in. Het schapenfeest is eigenlijk een aaneenschakeling van bijeen gefantaseerde dromen of bijna visioenen die Ayoub maakt voor zichzelf en die toch zeer echt overkomen. Hij moet op een bepaald moment wachten in een weide op zijn vader samen met het schaap dat hen verkocht is, en daar beginnen het schaap en hij zelfs met elkaar te praten. Het is een vreemde gewaarwording en de taal is echt die van een 11-jarige. De opeenvolgende delen volgen de jongen echter in zijn opgroeien, van 11-jarig kind tot 15-jarige opstandige tiener tot een jonge twintiger die pas de liefde leert kennen. We moeten dit nog eerst verder lezen en bespreken in onze leesclub natuurlijk. Volg de leesclub om hierover meer te weten te komen!

Door deze boeken kon ik maar liefst opnieuw 8 categorieën afvinken, weliswaar dmv een creatieve boekhouding, en 5 nieuwe landen. Ik gaf één boek 5 sterren deze maand, uiteraard Bruggenbouwers! Hebben jullie misschien 5-sterrenboeken gelezen de voorbije weken?