Het was een actief maandje deze keer met heel wat goede boeken en enkele fantastische boekmomenten. Ik eindigde in hogere sferen, omdat ik samen met Joke van de Jeugdliteratuurclub wat aandacht kreeg van de auteur waarover onze genre melange-spots gingen. Voor wie deze persoonlijke wolk van mij gemist heeft, het gaat over Bart Moeyaert, met zijn nieuwste (jeugd)roman Tegenwoordig heet iedereen Sorry, en van wie ik ook nog zijn boekvoorstelling meemaakte. Zie ook verder hieronder.

Daarnaast probeerde ik ook wat meer te lezen dan anders, omdat er twee rustige verlofweken tussen zaten. Ik heb inderdaad een viertal boeken gelezen in die twee weken waar ik in de één of andere vorm wel iets over heb geschreven. Net zoals dat laatste boek van Bart, zaten er nog wat echte favorieten bij mijn gekozen leesvoer, die me veel plezier hebben verschaft en die me nog lang zullen heugen.

Hier volgt een kort overzichtje:

1. Mocht de Challenge categorie “Een boek van een bekende” (niet in de betekenis van ‘bekende persoon’ of 'celebrity') bestaan, komt Dorp zonder koning van het duo met het schrijverspseudoniem L.D. Schaepers in aanmerking. Een van beide schrijvers is een collega van me die van vele markten thuis is, en is onder andere hobbyschrijver naast zijn drukke baan. Door de interne personeelscommunicatie kwam me deze nieuwe niet-wetenschappelijke publicatie ter ore, en kon ik het als groot leesbeest natuurlijk niet laten dan dit boek aan te schaffen mét een handtekening. Een moord in het dorp van beide schrijvers vormde het vertrekpunt om deze spannende streekroman in het ‘sappige Vlaams’ te schrijven, met als belangrijkste plaatsen het boerenerf en het café, dat een echte arena wordt. Ik liet in een open brief aan mijn collega weten wat ik van zijn boek vond, want ik vond dit wel een fijne vorm. Ik vond dit een smakelijk drie-sterren tussendoortje, meer dan voldoende voor de hobbyschrijvers die dit boek geschreven hebben tussen hun eigen drukke werk door.
2. Het volgende boek dat klaarlag was het debuut van een Nigeriaanse schrijfster dat werd aangebracht via de Literatuurclub. Blijf bij me van Adébáyò Ayòbámi was een sterk, emotioneel boek dat me zeker heeft geraakt en dat zich toch in een meer exotische setting afspeelde. Ik las het samen met Gigi als buddyread voor de Literatuurclub en we probeerden er toch het een en het ander uit te halen. Ik dook ook even in de politieke geschiedenis van Nigeria om wat achtergrondinformatie te krijgen, want er kwamen ook enkele verwijzingen voor in het boek die ik toch wilde begrijpen. Mijn recensie. Dit ontroerende debuutboek kreeg van mij vier sterren.
3. Van Nigeria zakte ik verder naar beneden in Afrika, ditmaal samen met Wil van Basten naar het Klein land van de rapper Gaël Faye, in feite Burundi, waar we het verhaal volgen van de jongen Gaby die er opgroeit als kind uit een gemengd Frans-Rwandees huwelijk, met uiteraard de genocide van Burundi als harde thematiek. Het verhaal is fictief, maar het had het verhaal van de auteur, die na Frankrijk en een passage in Engeland naar zijn moederland Rwanda is verhuisd, kunnen zijn. Zijn boek won vele prijzen in Frankrijk toen het er uitkwam in 2016, en dit is meer dan verdiend. Dit boek raakte me midscheeps en kreeg mijn eerste vijf volle sterren deze maand. Onze buddyread en mijn recensie.
4. Nog bleef ik in Afrika met een stop in Marokko: de volgende buddyread met mijn medeclublid Jan stond namelijk op het programma: Vertel het iemand van de Marokkaans-Belgische Rachida Lamrabet, een advocate met een opvallende stem in het maatschappelijk debat in Vlaanderen. In dit boek vertelt ze over de geschiedenis van de Berbers/Amazigh in Marokko, die toen dit land nog een Frans protectoraat was tijdens de Eerste Wereldoorlog gingen vechten met de Franse troepen in de Vlaamse velden. Maar meer nog dan over het verhaal van die oorlog gaat dit boek over een zoektocht naar identiteit van de jonge Amazigh die in het hele verhaal doorloopt. Het was toch niet helemaal het boek dat Jan en ik ervan verwacht hadden… Toch nog vier sterren waard wat mij betreft! Hier vind je mijn recensie.
5. Toen ging met veel plezier het mooie boek mét prachtige cover dat ik van Hebban ondertussen had toe gekregen, Tegenwoordig heet iedereen Sorry, van Bart voor de bijl! Natúúrlijk was dit boek vijf sterren waard. Prachtige zinnen, een heerlijk taalgebruik, een subtiel verhaal dat je door de regels door moet lezen, enz. Ik las dit verhaal over het meisje Bianca natuurlijk uit voordat ik naar de boekvoorstelling ging in mijn eigen Antwerpen. En dat was ook nog eens genieten in een super mooie setting in restaurant Lazy Jack. Meer kan je hierover lezen in mijn eigen genre-melange artikel en dat van Joke op de spot van de Jeugdliteratuurclub. En als je wilt weten of dit goede artikels zijn, laat je dan vooral adviseren door de auteur zelf die ons verraste met een persoonlijke reactie en zelfs naar onze artikels refereerde op zijn eigen website! Zoek je naar de meest blije Hebban-bloggers van de maand oktober, komen Joke en ik wel in aanmerking, lijkt me zo.
6. Kwam ook aan bod tijdens mijn vakantie maar waar ik mezelf verlof gaf om er niks over te schrijven, en ook een boek dat vijf sterren waard is, maar totaal iets anders: De nazi en de kapper van de Duitse schrijver Edgar Hilsenrath uit 1971. Straf spul dit boek dat een wereldwijd succes werd en waarin de Tweede Wereldoorlog op een kille, onverschillige maar ook humoristisch onderkoelde toon wordt beschreven. Met een aantal duidelijke steken onder - of is het zelfs boven? - water. Is dit cynisme? De toon waarin het boek is opgesteld in feite niet, maar op zich is het boek wel een heel cynische commentaar geworden natuurlijk. De ik-persoon van het boek is Max Schulz, die tijdens de Tweede Wereldoorlog als SA-massamoordenaar de dood van duizenden Joden op zijn geweten heeft, en die na de oorlog de identiteit van zijn overleden Joodse buurjongen Itzik Finkelstein aanneemt en naar Israël vlucht. Bevreemdend dit boek na een eerste lezing, maar wel zeer lezenswaard en ook een tip van een literair vertaalster Nederlands-Duits.
7. De tweede gedichtenbundel De zon en haar bloemen van de Canadees-Indische “Insta(gram)-dichter” Rupi Kaur, die na haar miljoenendebuut Melk en honing opnieuw de kassa deed rinkelen. Een icoon van haar generatie dichters, die haar gedichten deelt via Instagram en Twitter, en in het poëziewereldje met recht voor opschudding zorgde,  van wie me de gedichtenbundel wel smaakte maar toch niet in de buurt kwam van enkele andere (Nederlandstalige) poëten die toch wat subtieler zijn in hun werk. Drie sterren, en ik schreef hier ook een Hebban-recensie over.    
8. Door HarperCollins Holland werd ik in hun 10-koppige reviewpanel van de debuutthriller Persona van ons aller Soraya Vink ingeloot. Ik moest het dus snel lezen en bespreken, ook in deze maand. Het is een smakelijke thriller geworden die veel belooft voor de toekomst. Ik gaf het drie sterren omdat sommige dingen toch weer wat cliché waren zoals wanneer de politie-inspecteur in kwestie Elvira Selas, op haar eentje een aantal dingen gaat uitzoeken en zo haar zaakjes in een vrij snel tempo op orde probeert te krijgen. Wat langer tijd nemen om haar politiezaken af te laten wikkelen en een echte vriend voor Elvira, die wel uit dit eerste deel zou kunnen komen, die haar zou kunnen bijstaan en Soraya’s tweede deel zal er volledig staan! En al bij al is het al heel knap gedaan uiteraard. Mijn recensie.
9. Mijn tweede dichtbundel van deze maand: Neem de titel serieus van de Nederlands-Irakese schrijver en dichter Rodaan al Galidi waar ik wel een boontje voor heb. Ook een recensieboek. Sommige gedichten doen door aforismen en personificaties wat oriëntalistisch en bevreemdend aan, en deze bundel was vrij onbehaaglijk, maar zijn gedichten zijn in ieder geval diepgravender en/of humoristischer en origineler dan die van Kaur. Zoveel was me wel duidelijk! In deze bundel duikt hij in de wereld van psychische ziekten en losers, en onderzoekt hij vooral de relaties tussen mensen, zowel familiale als liefdesrelaties. Liefde en verloren liefde zijn ook steeds thema’s in het werk van deze verscheurde auteur, die nergens goed zijn thuis kan vinden en van wie je de nood tot schrijven in zijn werk steeds goed kan voelen. Hier mijn recensie van zijn bundel, het kreeg ook drie sterren vanwege mijn persoonlijke leeservaring.
10. Mittvatten, het derde deel van de Berger en Blom-reeks van Arne Dahl, is sinds augustus uit in het Zweeds, dat me vanaf toen aankeek op m’n e-reader, en wat ik niet langer naar me wilde laten lonken deze maand! Als fan van zijn boeken kon ik nog steeds erg genieten van dit boek, toch zijn er enkele dingen wat minder in vergelijking met de vorige twee delen. De heftigheid en de ernst van de ‘cases’ die Sam Berger en Molly Blom, - let op haar naam! – is soms wat overdreven enerzijds en de confrontaties met de ‘slechteriken’ zijn soms wat onhandig én te frequent anderzijds. Toch is het een traktatie want fans van zijn vroeger werk net zoals liefhebbers van het ‘U-boek’ krijgen met dit verhaal nog een mooie traktatie! Ik blijf uitkijken naar verder werk van Arne Dahl, die me zeker nog niet teleurstelde met dit boek. Ik gaf het drie sterren en recenseerde het in het Engels.
11. Marcel, het debuutboek van de Vlaamse auteur Erwin Mortier, mijn ‘vergeten boek’ dit jaar, dat me ook al zo lang aan het aanstaren was. Ik heb het nog niet besproken maar dit komt zeker nog om zo mee te kunnen doen aan de leuke Hebban-actie ‘Vergeten boek van het jaar’. Ik heb dit boek vier sterren gegeven, want de lengte was niet voldoende voor vijf, het is een vrij kort verhaal toch nog. Het verhaal gaat over een jongen die opgroeit bij zijn grootouders, in prachtig taalgebruik gebracht, die de geheimen van zijn familie uit de tijd van de Tweede Wereldoorlog, langzaamaan zal onthullen voor de goed verstaande lezer. Een aanrader ook. Zijn succesroman Godenslaap en De spiegelingen zijn de volgende boeken van deze auteur die hoog op mijn wil-ik-lezen-lijstje staan.
12. Zijn naam was Youssef, een eerste boek van Samira Atillah. Atillah was actief in het Genkse jeugdwerk en later in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Vandaag is ze vooral mensenrechtenactiviste en publiceert ze geregeld opiniestukken in De Morgen, De Standaard, Mo* en Knack. Zucht, dit boek moet ik nog even verwerken eerlijk gezegd, ik las het dan ook pas uit. Ik ga het hier binnenkort samen bespreken met Wendy in een buddyread. Het is een emotioneel boek, maar jammer genoeg niet goed geschreven. Ik miste echt wel een kader over deze problematiek, dat ik elders probeer te zoeken, en ook sprong deze jonge vrouw wel erg van de hak op de tak, wat géén goed idee is voor een dergelijk non-fictie documentaireboek. Wat ze wél doet met dit boek is een niet-doorsnee en recht voor de raap inkijk geven in de vluchtelingenkampen van Calais, die ze zelf door en door heeft leren kennen. Een regelrechte mensenrechtenschending die plaats vindt, vandaag, in Frankrijk en in de rest van het ‘beschaafde’ Europa. Het voorwoord van haar boek is geschreven door de viroloog en gekend als griepcommissaris zowel als voor zijn persoonlijke opinie in Vlaanderen, Professor Marc Van Ranst. Atillah geeft gerechtvaardigde kritiek op de autoriteiten, maar biedt ook geen langdurige duurzame oplossing aan. Dat is ook geen vereiste voor een persoonlijk verslag uiteraard, maar toch zat dit hevig geëngageerde verhaal me dwars door de vrij radicale insteek ervan. Hier ga ik dus nog even verder over nadenken. Hou mijn blog in de gaten voor ons leesverslag! Drie sterren worden het waarschijnlijk van mijn kant.

Drie maal vijf sterren, drie maal vier sterren en zes maal drie sterren. Ik ben kritischer geworden mettertijd lijkt me. Hoe beviel jullie leesvoer jullie deze maand?