Of liever van Jantje, want zo werd ik toen genoemd. Mijn vader, dat was toen Jan. Maar dat terzijde.

Ik ben soms jaloers op het grote aanbod aan boeken voor de jeugd van nu. In mijn lagere schooltijd was het aanbod heel wat minder. Daar kwam nog bij dat de bibliotheek in het gereformeerde dorp waarin ik in mijn jongste jaren ben opgegroeid een selectief assortiment jeugdboeken had. Boeken die waren goedgekeurd door de aardse representanten van een  “hogere macht”.
Toen ik een jaar of acht was had ik ongeveer alle beschikbare titels wel gehad. En wist ik nog steeds niets van het bestaan van boeken als Arendsoog, Winnetou en dat soort verdoemde lectuur.

Een verhuizing bracht daar verandering in. Dat niet alleen: het overlijden van mijn opa zorgde ervoor dat mijn oma ineens heel erg alleen in een groot huis woonde. We gingen haar vaker bezoeken, woensdagmiddag, vaste prik. Zij wist van mijn leesgedrag en had een boekwinkel ontdekt die voorraden ging opruimen wegens aanstaande opheffing. En laten die nou een grote voorraad boeken hebben gehad van een soort waar ik in die periode heel erg aan toe was. Spannende jeugdboeken, gewone jeugdboeken, er ging een wereld voor mij open.

Zolang de voorraad strekte kocht zij elke week een boek, voor een dubbeltje of zoiets, uitverkoopprijzen. Er zat heel vaak iets bij van een serie over twee jongens die als zoon van een privé-detective in de voetsporen van hun vader wilden treden.
Even tussendoor: in aanraking komen met de Engelse taal was toen uitzonderlijk. De Engelse namen van de personen in die boeken sprak je gewoon op zijn Nederlands uit. Dus: Frank, Joe, Sjet (Chet), Biff, en een bootje met de naam Sleut of  Sleuf (Sleuth). Niet op zijn Engels, geen idee hoe dat moest klinken. Dus niet Frenk, Djo, Tsjet et cetera. Toen ik later wel in contact kwam met Engels heb ik mij er met terugwerkende kracht nog lichtelijk voor geschaamd. Eigenlijk onzin, maar toch.

De kenners weten natuurlijk al om welke serie boeken het gaat: De Hardy’s van Franklin W. Dixon. Broers, die soms met en soms zonder hun vrienden, allerlei spannende avonturen beleefden. Het zal nu vast wel wat oubollig overkomen, maar bedenk wel dat destijds Swiebertje en de Thunderbirds maatgevend waren. En dat lijkt inmiddels ook wel wat gedateerd te zijn, toch?

Franklin W. Dixon, de schrijver? Vergeet het maar. Het was een schrijverssyndicaat dat was opgericht door een zekere Edward L. Stratemeyer die schrijvers inhuurde om verhalen te schrijven die onder de verzonnen auteursnaam werden uitgebracht. Na zijn overlijden namen zijn dochters het syndicaat over en hebben zij nog jarenlang boeken over De Hardy’s laten schrijven en uitgebracht.

Ik heb er heel wat van verslonden, maar welke daarvan nou mijn favoriet is kan ik onmogelijk zeggen. Het is inmiddels een paar decennia verder en in de tussentijd heb ik wat andere boeken gelezen die meer indruk hebben gemaakt en die herinneringen daaraan hebben verdreven.  Maar als ik dan toch een titel moet noemen dan maar Het geheim van Cabin eiland, de eerste titel die mij spontaan te binnen schiet.