Zes maanden is het alweer geleden dat we onze rubriek Seriepersonages introduceerden. We stellen jullie niet alleen elke maand een nieuw personage voor, we lezen ook het eerste deel in de serie. Deze maand dook de Thriller Club van Tien in De geur van sterfelijkheid, het eerste deel in de serie met David Hunter geschreven door Simon Beckett. Maar liefst negen leden van onze Club gingen aan de slag en vertellen of David Hunter hen kon bekoren. Willen we meer van hem lezen? Je ontdekt het nu. 

Neil en Sam stuitten op het spoor van maden aan de rand van het Farnleybos, vlak bij het moeras. Het was de tweede week van juli en die ongewone zomer leek al een eeuwigheid te duren. De hitte leek oneindig, ontnam de bomen hun kleur en bakte de grond tot die zo hard was als bot. De jongens waren op weg naar Willow Hole, een met riet omzoomd meertje dat fungeerde als het plaatselijke zwembad. Ze hadden daar met wat vriendjes afgesproken en zouden die zondagmiddag besteden aan het maken van bommetjes in het lauwwarme groene water vanaf een boom die daarover uitstak. Tenminste, dat dachten ze. 

Kees: David Hunter. Een naam die in Groot Brittannië waarschijnlijk net zo algemeen is als bij ons bijvoorbeeld een Jan de Vries. Maar geldt dat ook voor zijn persoon? Ik kan dat, na het lezen van De geur van sterfelijkheid, dat mijn eerste kennismaking met Hunter én Beckett was, volmondig beamen. Ondanks dat Hunter een arts is, is hij een heel gewoon persoon. Hij doet zich niet beter voor dan ieder ander en hij voelt zich ook niet anders dan anderen. Hoewel hij zich in zijn nieuwe woonplaats voordoet als huisarts is hij eigenlijk forensisch antropoloog. Niet uniek, maar de sfeer waarin hij beide werkzaamheden verricht (het waarom vertel ik hier niet), is zoveel anders dan in andere thrillers waarin deze artsen het belangrijkste personage zijn. Hunter heeft de kalmte die uitstekend past in een landelijke omgeving als waarin hij terechtgekomen is. Hij is voorkomend, denkt aan zijn medemens en heeft een goed karakter. Eigenlijk een man die bij iedereen geliefd is. Vanaf de eerste bladzijde voel je je verbonden met deze arts. Volgens mij kan dat in de vervolgdelen, die ik zeker wil gaan lezen, alleen maar groeien. David Hunter, een man naar mijn hart.

Greet: David Hunter is totaal anders dan ik verwacht had. Het ligt waarschijnlijk ligt aan zijn familienaam, want ik dacht dat de man nogal gewelddadig zou zijn. Ik zag een jonge, gespierde vent voor me, een beetje zoals de Jack Reacher van Lee Child die we eerder dit jaar bespraken. Al gauw bleek echter dat David huisdokter was! Een dertiger, vermoed ik, die een groot verdriet met zich meedraagt en nogal op zichzelf is. David Hunter is een seriepersonage dat ik in mijn hart gesloten heb, zijn gedrag in zeer uiteenlopende omstandigheden heeft mij ervan overtuigd dat hij een zeer aimabel man is, een man die er alles aan doet om de mensen die hij liefheeft te beschermen. Hij laat zich niet snel van zijn stuk brengen, is rustig en heeft een gestructureerde geest. Mijn kennismaking met Hunter is zeer geslaagd, en dat is in niet geringe mate te danken aan het prachtig geconstrueerde verhaal dat Simon Beckett elf jaar geleden schreef.

Fany: Na De Geur van Sterfelijkheid ben ik geïntrigeerd door David Hunter. Deze dokter, met een traumatisch verleden start als huisarts, in een dorpje. Maar wanneer het plaatsje opgeschrikt wordt door een vreselijk voorval wordt hij onverwacht meegesleurd in het mysterie. David besluit dan uiteindelijk toch om zijn forensisch talent te gaan gebruiken en mee op zoek te gaan naar antwoorden. David Hunter wordt door Simon Beckett goed getypeerd en na dit boek wil ik meer over hem lezen. Naast karakters neerzetten en spanning creëren slaagt de auteur er in om het wantrouwen en de angst van de plaats weer te geven. Hoewel ik vrij snel wist wie de dader zou kunnen zijn, zorgt hij toch voor verrassende wendingen. Dit is het eerste boek in een reeks en ik wil graag meer weten over de gruwelijke wetenschap die de dokter uitoefende en zijn verdere belevenissen lezen. De schrijver zet een spannend verhaal neer en toont ook hoe "The Body Farm" te werk gaat. Mij heeft hij vooral mee omdat het interessant en goed gedocumenteerd is, spanning en boeiende karakters bevat.

Karina: Om (opnieuw) kennis te maken met David Hunter las ik De geur van sterfelijkheid, een boek waarvan ik er tijdens het lezen achterkwam dat ik deze al eens gelezen had. We leren Hunter kennen als hij recent zijn vrouw en kind heeft verloren, en gaandeweg het boek kom je er ook achter hoe dit samenhangt met het niet meer uitoefenen van zijn vak als forensisch antropoloog. Hunter komt over als een doortastend persoon die stevig in zijn schoenen staat voor zijn vak, maar in zijn privéleven iedereen op afstand houdt. Hij is intelligent, behulpzaam en aardig, maar ook recht voor zijn raap en laat zich niet zomaar aanspreken door iedereen. Juist doordat het eens iets anders is als de rechercheur van het verhaal, is hij voor mij zeker een personage waar ik wel meer over wil lezen. Eerlijk gezegd weet ik niet eens waarom ik dat tot nu toe niet deed! Van mij dan ook een dikke smile voor David Hunter.

Elly: David Hunter heeft in het verleden veel te verwerken gekregen, na het overlijden van zijn vrouw en dochter. Getroebleerd neemt hij een baan in een kleine gemeenschap aan als huisarts. Daar wordt hij als buitenstaander behandeld, maar David laat zich niet ontmoedigen, maakt er het beste van. Zijn karakter uit zich in onverzettelijkheid, hij accepteert het saaie leven, maar stapt ook zonder na te denken het gevaar in. Alles om de ander te redden. En daar gaat hij heel ver in. Het leven van de ander lijkt belangrijker. Een personage om van te houden, hij leeft en je zou willen dat hij een vriend van je is. Mede door de vlotte schrijfstijl van Simon Beckett heb ik genoten van het personage David Hunter. Er staan al een paar opvolgers van De geur van sterfelijkheid klaar om door mij gelezen te worden.

Evy: David Hunter is slim, gevoelig en heeft een goede inborst. Natuurlijk is hij in mijn gedachten ook heel knap! Dus dat maakt hem de ideale man. Het verlies van zijn vrouw en dochter heeft hem uit Londen laten vluchten, maar het verdriet verteert hem nog steeds. Dat verdriet maakt hem ook kwetsbaar. Al bij al is David een zeer aantrekkelijk en innemend hoofdpersonage. Ik vond hem soms een beetje 'saai', maar ik ben nieuwsgierig genoeg geworden om toch een volgend boek op te pakken! En misschien komen er verder in de reeks wel duistere kantjes naar boven....

Gert: Het boek De geur van sterfelijkheid is voor mij de plezierige kennismaking met het fascinerende personage David Hunter. Hunter vestigt zich, mede door een triest verleden, als huisarts in Norfolk, een klein Engels gehuchtje.Het ware karakter van Hunter komt naar voren als in Norfolk meerdere moorden worden gepleegd. Hij wordt als forensisch deskundige bij deze zaken betrokken en doet dat op een menselijke, maar zeer doortastende manier. Enerzijds laat hij zich absoluut niet van de wijs brengen door de politieman Mackenzie tijdens het onderzoek van de moorden, maar we leren ook een heel gevoelige kant kennen als hij ook persoonlijk betrokken raakt bij een van de zaken, mede omdat we ook een deel van zijn gedachten leren kennen in het verhaal. Dit alles maakt dat David Hunter een personage is dat ik zeker verder wil volgen. De volgende delen ga ik dan ook absoluut lezen.

Chantal: In dit eerste deel van de David Hunter-serie leren we beetje bij beetje David Hunter kennen. Hij gaat, nadat zijn vrouw en dochtertje overleden zijn door een auto-ongeluk, in een dorpje aan de slag als huisarts. Hij komt uit Londen en was een vermaard forensisch antropoloog. In Norfolk probeert hij alles achter zich te laten, maar als er een lichaam wordt gevonden raakt hij er steeds meer bij betrokken, tegen wil en dank. Het is een echt misdaadverhaal met veel forensische details dat je doet denken aan Midsummer Murder. Simon Beckett beschrijft het dorpsleven en de omgeving heel goed en mooi. Je ziet het zo voor je. En je voelt het wantrouwen dat er heerst. David Hunter zit hier midden in en wordt meegesleurd in de misdaad. Hij wordt heel geloofwaardig neergezet en je bent heel benieuwd hoe hij zich in de volgende delen zal ontwikkelen.

Joyce: De geur van sterfelijkheid las ik al lang geleden. Direct was ik gecharmeerd van dokter David Hunter. Hij is een man met een verleden, rustig, op de achtergrond, maar met een onmeetbare kennis. Deze kennis komt in de volgende boeken in de serie nog meer aan bod. Hij zou zich best meer mogen profileren, maar dit zit niet in zijn karakter. Ook drukt het verlies van zijn vrouw en dochter uiteraard een grote stempel op zijn doen en laten. David Hunter is een heel sterk karakter gecreëerd door Simon Beckett, die met zijn sobere schrijfstijl David zeer sterk weet over te brengen op de lezer. David Hunter kan eigenlijk met iedereen overweg of maakt dat hij dat kan. Ondanks dat hij zich op de achtergrond houdt, is hij een sterk, drijvend en vooral heel prettig karakter. Hij heeft oog voor detail in de natuur, mensen, een ingebouwde radar voor afwijkingen. Mooi is dat deze radar niet altijd direct resultaat geeft, maar zijn brein komt er regelmatig later op terug. 

Begin van de maand stelde ik David Hunter op We love Crime voor. Willeke was enthousiast en stuurde ons haar oordeel op:

Willeke: Ik kwam een paar jaar geleden onverwachts in aanraking met het boek en het boeide me direct. Het verhaal van een forensisch antropoloog, die in een klein stadje als huisarts gaat werken. Juist dat beroep, in het technische rechercheonderzoek, trok me aan. En ik kwam aan mijn trekken, in dit boek en de volgende boeken heb ik veel kennis opgedaan hoe zo'n onderzoek verloopt. Het verhaal hoe David Hunter in het dorpje Manham komt en hoe hij daar een dorpsgemeenschap ontmoet, die in zichzelf gekeerd is en zelfs na jaren buitenstaanders nog argwanend bejegend. In die gemeenschap wordt een moord gepleegd en de reacties van de dorpelingen komen uitgebreid aan bod. David Hunter wordt direct ingeschakeld maar is tegelijkertijd ook huisarts en zijn contact met de politie wordt direct opgevat als zou hij kennis hebben van de moord. Het verhaal wordt rustig in chronologische wijze verteld door de ik-verteller, die af en toe wijst op wat er in de toekomst gaat gebeuren, waardoor je nieuwsgierig wordt. Omdat ik het eerder gelezen had, was het plot niet verrassend, dat kon ik me nog goed herinneren en toch heb ik het weer met plezier gelezen.

Conclusie: Geen twijfel mogelijk, wij zijn gek op David Hunter! Ik las afgelopen week deel vijf, Watergraf, dus jullie kunnen allemaal nog even vooruit.

Kennen jullie David Hunter? Hebben wij jullie kunnen overtuigen om eens een boek met hem in de hoofdrol in huis te halen? Laat het ons weten! 

PS: Wie benieuwd is naar vorige seriepersonages in deze rubriek kan er onze inhoudsopgave op naslaan. 

Veel leesplezier, 
Joyce