Toen ik een jaar of 12 was, moesten we voor Nederlands van onze juf een kinderboek bij de bibliotheek uitzoeken om de volgende paar weken elke week een uittreksel van een hoofdstuk van dat boek te schrijven. Nu was ik stapelgek op lezen maar Had ik een hekel aan opstellen en uittreksels schrijven. Ik had daar de simpele reden voor dat ik vond dat ik daar onnoemelijk slecht in was. Mijn fantasie was niet goed genoeg, mijn schrijven niet origineel genoeg, ik had een lelijk handschrift (ik schrijf niet zoals moest op school, netjes cursief, nee ik schreef rechtop aan elkaar en blokletters door elkaar) en daar keek de juf ook naar. Tot ik het boek van Jaap ter Haar tegenkwam "Boris"....pfftt wat een verhaal voor iemand van die leeftijd!

Een jongen in Leningrad waarvan de papa op een bevoorradings truck reed over het ijs in de winter, omdat anders een hongersnood zou ontstaan! Laat te raden dat de papa dit ritje op een dag niet overleefde doordat de truck door het ijs was gezakt. Nu was hij in de oorlogstijd met zijn mama alleen en aan het overleven...elke dag naar de gaarkeuken met een pannetje om een elke dag steeds dunnere soep te halen, de bombardementen te ontlopen en niet van de kou te sterven want mama was immers ziek. Tot hij op een dag hoort dat er buiten de stad een aardappelveld is waar ze aardappelen kunnen halen maar ze mogen de stad niet uit wegens het gevaar. Dit houd Boris niet tegen en hij gaat met Nadia zijn oudere buurmeisje/vriendinnetje het hachelijke avontuur aan. Onderweg raakt Nadia op een bepaald moment uitgeput, gaat liggen en raakt onderkoeld, en dan ineens staat er een Duitse soldaat voor Nadia, die op de grond ligt, en Boris.....Boris is doodsbang en vreest dat ze daar ter plekke vermoord zullen worden. Echter brengt deze Duitse soldaat de kinderen naar de rand van de stad waar hun eigen soldaten verblijven en laat een reep chocolade bij Boris achter die hij bij thuiskomst direct voor zijn zieke moeder in stukjes breekt.

Zijn moeder wil dat hij naar familie buiten Leningrad gaat maar Boris weigert te vertrekken en gaat naar een bijeenkomst voor kinderen waar een voorstelling wordt gegeven en ze een stevige maaltijd krijgen, Boris wikkelt grote stuk vlees in een servet en neemt dit mee voor zijn steeds zieker wordende moeder. Als hij thuiskomt is het vlees inmiddels bevroren in zijn zak door de ijzige kou, bij thuiskomst warmt hij dit op. Zijn mama overleeft de barre omstandigheden echter niet en Boris staat er alleen voor. Als dan de bevrijding eindelijk daar is en hij onder de krijgsgevangenen de goedgeefse en vriendelijke Duitse soldaat ziet lopen. Hij loopt naar hem toe en geeft hem alsnog een dankbare knuffel!

Als ik het boek zo nog een keer langs ga en hoe ik ongeveer mijn uittreksels heb ingeleverd ben ik nog steeds heel trots dat ik dit boek hen gekozen voor deze opdracht, er zijn weinig boeken hierna gekomen die ik zo indrukwekkend vond en daarbij kan ik het tegenwoordig emotioneel niet meer aan om een oorlogs verhaal of gerelateerd aan oorlog te lezen. Elk jaar na die tijd heb ik ettelijke boeken versleten en nog steeds is lezen mijn grootste hobby en ook mijn 23 jarige dochter Is in mijn voetsporen getreden en mede door haar ben ik lid van allerlei boek gerelateerde FB pagina's en Hebban geworden....life is love and love for books....