Wat begon als een typefout, daar volgde al gauw een idee. Het resultaat is een reeks mijmeringen over vroeger: De Club van Tien voor even de Club van Toen.

Welke boeken lazen we in onze jeugd, welke herinneringen hebben we aan een leesperiode of welke verhalen zijn ons het beste bijgebleven? Jullie lezen het elke maand bij de Club van Tien voor Sciencefiction en Fantasy. Demi en Toon doken (niet) diep in hun grijze verleden om de pareltjes van vroeger weer boven water te halen.

Demi

Twee weken terug ben ik twintig jaar oud geworden, dus mijn jeugd is nog niet lang geleden geweest. Toch is het verrassend lastig om me te herinneren welke boeken ik als kind las. Het lijkt bijna alsof er een pre-Harry Potter tijd en post-Harry Potter tijd was. Vóór Harry Potter las ik eigenlijk nog niet zo heel veel en al helemaal niet fantasy. Elke maand ging ik wel met mijn ouders naar de bibliotheek om wat boeken uit te zoeken. Vaak waren dit boeken over paarden en allerlei wilde avonturen die groepen meiden met ze meemaakten - de één nog gekker dan de ander. Maar wel heel leuk toendertijd voor mijn 8/9 jarige tijd. Het boek dat mij het meeste bij is gebleven uit deze tijd was een boek over een merrie genaamd Aurea - een wild paard dat werd gevangen en getemd en haar familie nooit meer terugzag. Typische lichte kost dus voor een kind. Verder had de bieb tot mijn vreugde ook stripboeken, maar ik las nooit iets anders dan de Donald Duck stripboeken die ze hadden. Best wel zonde achteraf gezien, maar ik denk dat de meeste strips toch wel voor oudere lezers waren bedoeld.

Harry Potter

Harry Potter - de magische woorden. Ik weet niet meer precies wanneer of waarom ik het eerste deel oppakte uit de boekenkast van mijn ouders, maar ik was net de paardenboekenfase ontgroeid. Ik was in ieder geval een paar jaar jonger dan elf, aangezien ik net als veel andere jonge kinderen stiekem de hoop koesterde dat ik op mijn elfde verjaardag een brief van Zweinstein zou ontvangen. Helaas is dat nooit gebeurd, al probeerde ik mijzelf nog een tijdje wijs te maken dat ik de brief dan wel op mijn twaalfde zou krijgen. Of mijn dertiende. Maar het mocht niet baten, en dus stortte ik me dan nog maar een keertje in de boeken. Ik heb tot zeker mijn veertiende geen andere boeken gelezen dan Harry Potter. Ik begon in het eerste deel en las door tot het laatste boek dat op dat moment uit was, en toen begon ik weer helemaal opnieuw. De boeken verveelden nooit en bleven me constant weer vermaken. Op die manier waren ze écht magisch voor mij. Ik kon even ontsnappen van de buitenwereld en in een wereld stappen die ook niet ideaal was, maar mij toch wat kon troosten. De 'Harry Potter periode' was absoluut een mooie tijd. Oké, ik las dan wel keer op keer dezelfde boeken in sneltreinvaart, maar voor toen was dat genoeg. Totdat ik in de tweede of derde klas van de middelbare school zat en een keer een boekenwinkel binnenstapte met mijn moeder. Mijn oog viel op de zogeheten tiener boeken - nu bekend als Young Adult. Ik zag een boek waarover ik veel meisjes had horen praten op school. Ik pakte het boek op, woog het in mijn handen en keek naar de cover en achterflap. Ik kocht het boek, en daarmee luidde ik zelf het begin van het einde aan van de Harry Potter periode. Het boek dat ik kocht was - natuurlijk - de beruchte Twilight van Stephanie Meyer.

Twilight

Twilight - het boek dat de overgang naar Young Adult boeken aankondigde voor mij. Wat vond ik ervan? Mwah, wel aardig. Het greep mij niet zoveel als mijn geliefde Harry Potter boeken natuurlijk. Verder was er ook het probleem dat ik alle personages wel mocht - behalve het hoofdpersonage, Bella. Dat wordt dan lastig als je het verhaal vanuit haar perspectief volgt. Nadat ik alle vier de boeken had gelezen voelde ik me merkwaardig leeg. Alsof er nog iets miste. Ik had de smaak in ieder geval te pakken en was niet bang meer om andere boeken dan Harry Potter te lezen. Ik zocht naar een andere serie met een jong hoofdpersonage dat me wél weer zou grijpen, dus voor kerstmis vroeg ik om - en kreeg ik ook - de Hongerspelen trilogie in hardcover. Die serie lukte het om mijn liefde voor het genre echt aan te wakkeren en eigenlijk was de grote Harry Potter tijd nu achter me. Ik had nu steeds meer andere boeken om te lezen en Harry Potter kwam steeds minder van de boekenplanken af. Ik begon aan de Grijze Jager serie met veel plezier en verslond haast de Gemma Doyle serie van Libba Bray. Toen ik een jaar of zestien was en mij in de boekenwinkel bevond wilde ik eens wat anders proberen. Mijn oog dwaalde naar de kasten met fantasy en uiteindelijk naar een hele bekende serie. Ik had mijn vader en broertje de films vaak zien kijken en wilde nu eens kijken of de boeken wat zouden zijn. En dus liep ik weg van de Young Adult sectie en pakte het eerste boek op van de serie. Ik keek op de achterkant. Niet mijn gebruikelijke kost, maar het klonk leuk genoeg. Ik liep naar de kassa en toen de winkel uit. Ik wist toen nog niet dat een nieuwe obsessie uit zou breken, maar ik kwam er snel genoeg achter. Het boek dat ik had gekocht was natuurlijk De Reisgenoten van JRR Tolkien.

Lord of the Rings

Lord of the Rings - één van de populairste fantasy reeksen ooit. Het was de vader van talloze andere fantasy boeken over draken en tovenaars en elfen. In deze boeken begon het eigenlijk allemaal en ik was er helemaal weg van. De schrijfstijl was een stuk pittiger dan de luchtige Young Adult boeken die ik gewend was, maar ik liet mij er niet door ontmoedigen. Ik las verder en nadat ik de boeken uit had keek ik de films - de extra lange versies, natuurlijk. Toen eenmaal de Hobbit films uitkwamen ging ik samen met mijn vader elk jaar naar de bioscoop om ze te zien. Ik had de smaak van fantasy misschien al eerder te pakken gehad met Harry Potter, maar nu was ik ook verkocht door de 'volwassen' fantasy. Over volwassen fantasy gesproken...

Game of Thrones

Mijn absolute favoriete fantasy serie is niet Lord of the Rings, maar de A Song of Ice and Fire reeks van George RR Martin. Oftewel: Game of Thrones. Ik weet nog heel goed dat er op RTL Boulevard een segment kwam met een preview van seizoen 2 van de tv-serie Game of Thrones. Het was extra groot nieuws omdat een Nederlandse actrice - Carice van Houten - een rol speelde. Mijn moeder zei tegen mij: 'Hé, is dat niet een serie voor jou?'. Ik zocht het op op internet en kwam erachter dat er een boekenserie was. Uiteraard wilde ik die dan lezen voor ik de serie ging kijken en ik bestelde het eerste deel. En voilà, zo ontdekte ik mijn grootste obsessie sinds Harry Potter. De vele personages die je volgt, de intriges, de backstabbing, de conflicten en oorlogen en natuurlijk de draken. Geweldig. Het waren ook gelijk de eerste boeken waarin ik - ahem - voor het eerst 'volwassen' scènes las. Ik was 15 of zo, maar ik kon het na de eerste 'shock' wel aan.

Engels

Ik weet niet meer wanneer en waarom ik begon met in het Engels te lezen, maar voor ik het wist las ik geen Nederlandse boeken meer en las ik al mijn boeken in de originele, Engelse taal. Ik begon met simpele boeken - natuurlijk kocht ik de hele Harry Potter serie in het Engels - en ging van daaruit de lastigere boeken lezen. Algauw kon ik net zo makkelijk Engels lezen als Nederlands - misschien zelfs wel nóg beter. Dankzij dit wist ik al vroeg in mijn middelbare schooltijd dat ik Engels wilde studeren op de universiteit. Ik zat toen nog op de HAVO, dus haalde ik eerst daar mijn diploma en ging vervolgens nog twee jaar VWO doen. Toen kon ik eindelijk naar de universiteit, en na de vakantie ga ik alweer aan mijn tweede jaar beginnen. De tijd vliegt!

Heden

Tegenwoordig lees ik zowel Fantasy als Young Adult. Ik houd van pakkende verhalen vol actie en avontuur. Qua fantasy boeken heb ik vorig jaar mijn favoriete boek tot nu toe gevonden: American Gods van Neil Gaiman. Een boek vol symboliek, mystiek en verborgen boodschappen. Én het bevatte mythologie, waar ik heel erg geïnteresseerd in ben. Dat brengt me naar de boeken van Rick Riordan - jeugd/YA reeksen die verbonden zijn met Griekse, Romeinse, Egyptische en Noorse mythologie. Plus een grote dosis humor en moed. Ik lees het liefste Young Adult boeken met een vleugje fantasy of sci-fi. Enkele recente boeken die ik met veel plezier heb gelezen waren An Ember in the Ashes en het vervolg daarop van Sabaa Tahir. Een grote aanrader! Verder heb ik sinds een maand de trilogie uitgelezen van A Court of Thorns and Roses van Sarah J. Maas. Een verrassend goede reeks die meer onder New Adult valt dan Young Adult door enkele expliciete scènes erin. De andere reeks van de schrijfster vind ik dan weer niks. Of nou ja, ik ben een keer in het eerste deel ervan begonnen maar kon niet verder lezen doordat ik mij zo stoorde aan het hoofdpersonage. Ik heb geleerd van Twilight en Bella en heb het daarom maar opgegeven. Maar wie weet, ooit...

Wat zie ik in mijn nabije toekomst? Nou, misschien ga ik wel meer science-fiction lezen. Tot nu toe heb ik de grote stap nog niet echt gewaagd, maar als iemand een tip heeft voor een knettergoeie sci-fi reeks dan sta ik daar voor open. Sowieso denk ik niet dat ik verveeld ga raken van fantasy. Er is nog zoveel dat ik kan lezen - zoveel verschillende richtingen die ik op kan gaan. Young Adult daarentegen is heel erg gericht op een bepaalde doelgroep die ik snel ga verlaten, maar ik ken zat oudere mensen die nog steeds met plezier deze boeken lezen. Dus wie weet blijf ik er wel fan van. Ik ben benieuwd wat voor geweldige (en niet zo geweldige) boeken ik in de toekomst nog ga lezen. De sky is the limit!

Toon

Eigenlijk wil ik het verhaal van Demi kopiëren en plakken, omdat we zo ontzettend veel favorieten met elkaar gemeen hebben. Helaas ligt mijn jeugd iets verder achter me en heb ik George R.R. Martin en Neil Gaiman daarna pas ontdekt. Tot mijn grote schaamte heb ik Harry Potter vele jaren naast me neergelegd met de gedachte dat het kinderachtig was. Gelukkig viel er voor die tijd genoeg ander werk te lezen.

De bieb

In het huis waar ik opgroeide stonden in bijna elke kamer wel één of meerdere boekenkasten. In de woonkamer werd één wand bedekt door de verzameling van mijn vader. Mijn moeder las (en leest) meerdere boeken per week. Als ze een nieuw stapeltje ging lenen nam ze Toontje en zijn zussen mee naar de bibliotheek. In eerste instantie om houten puzzels, maar later ook om boeken te lenen. Ik maakte kennis met verhalen over koning Arthur en de Ridders van de Ronde Tafel, waarvan ik de auteur echt niet meer weet. De boekjes over de heks Pongwiffy, door Kaye Umanski, spraken me dusdanig aan dat mijn zusje en ik in de tuin speelden dat we in haar wereld leefden. Bij de Vroege Lijsters zat Zwerftocht met Korilu van Thea Beckman, een boek dat mijn reislust aanwakkerde. Van de goedheiligman kreeg ik Dinotopia van James Gurney, een prachtig geïllustreerd boek over een wereld die ik maar al te graag zou verkennen. En natuurlijk waren er de grote stapels strips. (Lees ook: Toon's Top Tien) Ik las gulzig en belandde op de basisschool al snel in het hoogste AVI-/leesniveau. Samen met klasgenoot Bobby zat ik aan een tafeltje te lezen, terwijl ik jaloers vanuit mijn ooghoeken spiekte hoe snel hij de bladzijdes omsloeg. We hadden geen leesbegeleider meer en daar was ik trots op. Lezen was mijn prestige.

Van beeldscherm naar boek

Mijn puberteit was zacht gezegd een moeilijke periode, waardoor ik nogal een teruggetrokken bestaan leidde. De enige boeken die ik las (als ik ze al las) waren verplicht voor school. Mijn weg terug naar boeken heb ik gevonden dankzij series, films en internet. Ik zag afleveringen van Star Trek: The Next Generation op een krakkemikkige televisie en raakte in de ban van sciencefiction. Ik zag een poster voor iets dat The Lord of the Rings heet, trok de trilogie uit de boekenkast en vond de obsessie van mijn leven. (Lees ook: In de ban van Tolkien) Een paar jaar eerder had ik het eerste deel De Poort des Doods-serie van Weis en Hickman cadeau gekregen en besloot het boek een tweede kans te geven. Zo ontdekte ik dat er meer fantasy was buiten Tolkien. Door de opkomst van het internet kwam ik steeds makkelijker aan informatie over de toppers van het moment en de klassiekers die je niet mag missen. Internet werd een steeds belangrijkere raadgever. Het leven gaat te snel om troep te lezen, maar gelukkig bestaan er tegenwoordig sites als hebban.

Lees hier het vorige Club van Toen-artikel.