Denkend aan Holland zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan.
Het Nederlandse landschap: licht, lucht, water en land, en een onuitputtelijke inspiratiebron voor kunstenaars. Ook fantasy-auteurs putten uit deze bron en dat levert soms schitterende beschrijvingen op. Wij zetten een aantal hele treffende voor jullie onder elkaar; gewoon een lijstje puur genieten.
Een ode aan het landschap.

Het verscholen volk Harman Nielsen

Ze herinnerde zich dat ze op stille zonnige dagen de schaduwen van wolken zo over het in de bries wiegende, wijde grasland had zien verglijden. Wolken hoorden er. En het weke natte geroffel van een overtrekkende slagregen. Of de dagen van droogte. Op lauwe herfstavonden het gillende janken van honden in de verte. Of de gehoornde kop van een bruinogig wild rund in de bosrand, niet meer dan een ogenblik, waarna enkel de schuddende twijgen te zien waren. Dat alles; en soms de schim van een wolf. Met het dier voelde ze dezelfde vage verwantschap als met het andere. Hij was iets dat op sommige dagen in haar wereld hoorde, dat verscheen en het gras waar ze was met haar deelde, voor hij er weer uit wegglipte naar de open verte, die ook haar lokte, maar waarin zij zich niet zou wagen. 

Honderden jaren geleden heeft een ruimtevolk het grootse deel van de aardbevolking meegenomen. Zij die achterblijven leiden een verscholen leven. Maar alles verandert...

De vloedvormer Paul Evanby

Ze vroeg zich af of de hele heuveltop uiteindelijk onder de spiegel zou verdwijnen. Even voelde ze hoop, totdat ze besefte dat het voor haar alleen een nog sneller einde zou betekenen. Toch kromde het strand in beide richtingen om een met taaie sprieten begroeid duin heen; dat gewas vormde al reden genoeg om aan te nemen dat de spiegel niet veel verder zou rijzen.
Ze begon in de richting van het duin te kruipen.
Het werd moeilijker naarmate ze verder van de branding verwijderd raakte. Het droge, rulle zand bleef aan haar ledematen plakken, en de buidel aan haar arm sleepte achter haar aan; dit bemoeilijkte haar voortgang. Maar uiteindelijk bereikte ze de steile opgang van het duin, en ze werkte zich erlangs naar boven toe.
De heuveltop lag gekromd als een gepelde garnaal op de spiegel van Soh. Er was alleen maar duin, stug gras, en de grijze reep strand. Het gras was zo hoog dat ze gedwongen werd rechtop te gaan staan.

Het water stijgt en een verschrikkelijk geheim dreigt de mensen van Weltryck letterlijk te verzwelgen. Alleen de vloedvormer kan het tij keren. Waar is hij?

De harpij A.N. Ryst

Hij zag het zand dat in vlietende, schurende lagen over het strand veegde. Hij zag de vogels; sterns met donkere kapjes over hun ogen, zwarte aalscholvers, bruine roofmeeuwen... En kleine watervlugge verenbolletjes die langs de vloedlijn renden en soms in omvangrijke groepen opvlogen en dan, op een of ander geluidloos commando, allemaal tegelijk zwenkten; eerst alleen maar grijze ruggen, dan opeens waren het andere vogeltjes met witte buiken, witte ondervleugels...
Joa zat, kortom, weer eens dichterlijk te staren, boven op een duin, en hij zag alles langskomen, zweven, verglijden, haast als een film van vloeiende abstracties; tot die ijlende patronen werden verstoord door de komst van Emver. Zij stapte langs de vloedlijn, en de sterns, de jagers, de aalscholvers en de strandlopertjes dwarrelden tijdelijk als ordeloze bladeren om haar heen...

Een duivel vertelt over de mythische wereld Tee-Boon, een wereld die heel anders is dan de onze - of toch niet?

HEX Thomas Olde Heuvelt

Ze daalden af in de luwte van het bos. Een eindje lager, waar het terrein afvlakte, bleef Pieter staan. Voor hem op het pad groeide een kring van ivoorkleurige paddenstoelen, zo volmaakt rond dat het onnatuurlijk leek.
'Een heksenkring,' zei Pieter. 'Mijn moeder vertelde vroeger altijd dat als je meer dan dertien paddenstoelen in een kring telde, er heksen hadden gedanst en dat je er met je ogen dicht moest langslopen om onheil af te wenden. Later geloofde ik niet meer in heksen, dus deed ik het als balansoefening.'
Hij knipoogde haast onmerkbaar. Stefan hurkte neer en stak zijn hand uit, maar Pieter riep hem terug. 'Pas op, die zijn giftig. Het zijn satijnzwammen.'

Een middeleeuwse heks houdt het dorpje Beek in haar greep. Een groepje jongeren probeert daar verandering in te brengen en de gevolgen zijn niet te overzien...

De krakenvorst Keruga boek I Johan Klein Haneveld

Achter hem bleef het stil. Witte slierten mist dreven onverstoord voorbij de eentonig grijze huizen. Een kauwtje verdween als uit het niets en landde op een schuinstaande paal vlakbij. De vogel keek naar hem, met een schuine kop. Hij maakte echter geen geluid.
Frelik liet zich op handen en voeten zakken. Haastig kroop hij van de verlaten straat weg. Hij schoof onder een zwart uitgeslagen balk door, klom door een uitgebroken raamopening en kwam ten slotte uit bij de ingestorte stadswal. Snel duwde hij zichzelf omhoog. Hij hield zich zo plat mogelijk, terwijl hij zijn benen aan de andere kant van de muur naar beneden liet zakken. Onder hem brak een stuk eeuwenoud metselwerk af. Het klonk als een donderslag en van tussen de ingestorte huizen stegen krijsende kauwtjes op, een wolk van zwarte vleugels en snavels.

Drie jonge mensen zoeken hun weg in een wereld waarin de Krakenvorst zijn tentakels steeds verder uitstrekt.

En ik herinner mij Titus Broederland Auke Hulst

We liepen over het grasland dat steeds zompiger werd en overging in moeras. We sopten in onze schoenen, aten bramen en waternoten, vulden er de weckfles mee. Soms probeerde Titus voorzichtig wat planten uit, en wanneer hij niet binnen een kwartier ziek werd, aten we die ook. De ene dag stapelde zich op de andere en heel soms zagen we een oeros of een ander groot dier in de ontvolkte verten. Mensen zagen we nooit. Ik dacht het nabeeld van paden te ontwaren, daar waar het gras in in kronkellijnen leek te zijn uitgedund- zulke spookpaden kruisten met doorwaadbare geulen vol zandbruin water. Het zal mijn fantasie zijn geweest, een angst voor eenzaamheid die nog dieper was dan mijn angst voor mensen. We zijn tenslotte maar een verzameling angsten.
Wat allengs veranderde was de smaak van het water in de talrijke poeltjes. Soms was het land zo goed als droog, blootgesteld aan de wind, maar zelfs dan voelden we de sponsachtige verzadigde ondergrond- slangen maakten zich glibberig uit de schubben.

De tweeling Broederland besluit te vluchten voor het zinkgat dat de wereld steeds verder opslokt en reist richting de zee.

Op de rand van het niets Corinne Duyvis

Verder.
Een omgeslagen bootje.
Verder.
Fietsen zitten verstrikt in de kruinen van drijvende bomen.
Verder.
Tussen een aantal verwoeste gebouwen vol scheuren door.
Langs afgebrokkelde stukken smerig asfalt die nauwelijks boven het water uitkomen. Een dijk. Hele stukken zijn verdwenen. Er ligt iets over een uitstekend stuk van het fietspad gedrapeerd. Het water kabbelt tegen strakgespannen kleding, trekt aan drijvende haarlokken.
Verder.
Verkeersborden. Zonnepanelen.
Er komen bomen in beeld, drijvend, of afgebroken en omvergeblazen maar nog steeds geworteld in de grond. Met een schok realiseer ik me dat ik het Amsterdamse Bos heb bereikt.

Een komeet botst tegen de aarde. Zal het de zestienjarige Denise lukken een plekje op een ruimteschip te bemachtigen om zo de onleefbaar geworden aarde te kunnen verlaten?

Hebben jullie net zo genoten als wij? Welk fragment sprak je het meeste aan, en waarom? Binnenkort willen we nog eens zo'n artikel maken, maar nu over de mooiste bedachte landschappen. In welk fantasylandschap zou jij nog wel eens willen rondlopen - of juist niet, dat kan ook! Welke auteur weet jou doeltreffend zijn bizarre, onwaarschijnlijke en wonderlijke landschappen binnen te trekken met de mooiste beschrijvingen?
Wij zijn benieuwd!

Adinda