De leden van Sff10 hebben natuurlijk hun favoriete schrijvers, schrijvers die voor hen iets speciaals hebben.  Elke maand zetten we 1 van die schrijvers centraal.
We beginnen met een heel persoonlijke.
Precies zes jaar geleden ging het nieuws dat W.J. Maryson overleden was als een schokgolf door de Nederlandse fantasygemeenschap. Hij was een geliefde fantasyauteur die warme banden met zijn lezers onderhield. Vanessa, een van zijn trouwe fans, haalt voor de Club van 10 herinneringen aan hem op.

Het is 10 maart 2011. Ik schil aardappels en mijn kinderen zijn heerlijk aan het spelen.
Op de computer, die openstaat op het WJ Marysonforum, verschijnt een verschrikkelijk bericht: W.J. Maryson - voor mij bekend als Wim Stolk - is niet meer. De wereld heeft een Fantastisch persoon verloren.
W.J. Maryson was voor mij naast de schrijver van een reeks geweldige boeken ook een spil in het vinden en het ontmoeten van andere gelijkgestemden.

Maryson schilderde zijn verhaal met woorden en nam me mee naar een mysterieuze wereld: even ontsnappen aan de waan van alledag.
De Meestermagiërreeks speelde zich af op de wereld Aiden. Deze wereld was niet zoals de onze, maar je kon je er makkelijk een voorstelling van maken doordat Maryson op een ingenieuze manier gebruik maakte van nieuwe benamingen die verwant zijn aan bestaande woorden.
De reeks bestaat uit zes delen waarin we de hoofdpersoon Jyll volgen op zijn queeste om de Ene te worden. Door middel van vijf zwaarden en het Boek van Kennis moet hij de Duistere verslaan. Hij wordt daarbij geholpen door negen reisgenoten en een kring van Meestermagiërs. Het eerste deel van de reeks, Sperling, was voor mij heel speciaal omdat het een van de eerste epische fantasyverhalen was die ik las. Nu ik meer boeken in dit genre heb gelezen zie ik de overeenkomsten met andere epische fantasy.
Maryson begon elk hoofdstuk met een inleidende tekst of gedicht. Oppervlakkig bezien stond die los van het verhaal. Tijdens de eerste lezing van Sperling en Emaendor vond ik dat vervelend en sloeg ik ze over: ik wilde weten hoe het verhaal afliep.

Toen de uitgave van het derde deel, Vloch, op zich liep wachten, kwam ik er na wat speurwerk tot mijn vreugde achter dat Maryson een Nederlandse schrijver was die al vrij snel online een plekje gevonden had. Dit zorgde ervoor dat ik in contact kon komen met andere fans en met de schrijver zelf.
Dit contact gaf een extra dimensie aan het lezen van de boeken. Want onder het verhaal van de hoofdpersoon Jyll en zijn strijd tegen de Duistere bleken andere, diepere verhalen schuil te gaan.
Met kleine hints in het verhaal, maar zeker ook in die inleidende teksten, werd steeds een stukje van de sluier opgelicht. Bij het verschijnen van een nieuw deel in de reeks barstte er online een speurtocht los.  Namen van personen en plaatsen werden uitgeplozen en vergeleken. Maryson gebruikte veelal anagrammen en fonetogrammen (namen/woorden die je anders schrijft, maar die bijna hetzelfde klinken) om aan te duiden dat een personage “verbinding” heeft met een ander. Veel namen zijn terug te leiden tot diverse geloven, maar ook tot de legende van koning Arthur.

De acht meest enthousiaste speurders, die op het forum de meeste posts maakten, werden opgenomen in de kring van negen. Acht speurders plus De Ene, de schrijver zelf. Een term uit de Meestermagiërreeks.
Na de Meestermagiërreeks verscheen de Onmagiërreeks. Bij verschijning leek het erop dat deze reeksen los van elkaar stonden. Lethe, de hoofdpersoon uit dit verhaal, had geen magische krachten in een wereld vol Magiërs. In een recensie werd aangegeven dat Onmagier wel heel erg op Meestermagier leek. De recent had dan ook niet door wat de fans al vlug vermoedden: dat de verhalen wel degelijk met elkaar in verbinding stonden. Wederom werd er flink gepuzzeld met namen en plaatsen. Op elke bladzijde met een aanwijzing stopte ik een afgescheurd stukje zakdoek/notitieblaadje/krant. Schrijven in boeken is voor mij not done.

Er waren ook momenten dat we elkaar in real life ontmoeten, bijvoorbeeld tijdens signeersessies in boekhandels of op de Fantasy Fair. Helemaal speciaal waren de draadmoets ("draad" van forumdraadjes en "moet" van de entmoet uit LOTR) bij de schrijver thuis.
Op een idyllisch plekje in Zeeland, in een ongedwongen sfeer, met rondscharrelende katten, kippen en kleine kinderen en heerlijk eten nam Maryson ons mee in zijn wereld. Wat voelde ik me daar thuis. Meestal las hij een stukje nieuw werk voor en zaten we als toehoorders aandachtig te luisteren. Af en toe wierpen we elkaar een blik toe als we een nieuw puzzelstukje ontdekten. Aan de twinkeling in Wims ogen konden we zien dat ook hij genoot.

Naast het fantasyverhaal dat aan de oppervlakte zweeft en de onderliggende puzzel, zitten er in het verhaal ook elementen die te maken hebben met het geloof, spiritualiteit en filosofie. De gedichten en de diepere inleidende verhalen gaan over werkelijkheid, tijd, dood. Prachtige stukjes tekst die mij als lezer echt aan het denken zetten.
De saga ging verder in een nieuwe reeks: De grote legende. Het eerste deel, Het lied van de onsterfelijke, had Maryson opgedragen aan de Acht van de Ene. Dit maakte het verhaal nog specialer. Wederom weer de bekende elementen. Helaas heeft hij deze legende niet voltooid en kunnen we de mogelijke puzzelstukjes nooit meer bevestigd zien.
Naast de fantasyboeken heeft Maryson het boek Zen van de poes geschreven. Heerlijk boekje dat uit het oogpunt van een kat geschreven is. Ik moest tijdens het lezen vaak lachen om hoe Marsyon voor ons herkenbaar kattengedrag verklaarde. Dit boek heeft ervoor gezorgd dat als ik nu aan het stofzuigen ben en ik mijn katten weg zie lopen, ik regelmatig even in gedachten naar het zwerk staar en denk aan de Ene.

Wims boeken staan nu netjes naast elkaar in de kast met een wirwar van kleine blaadjes die erboven uitsteken. Stille herinneringen aan die speciale, mooie tijd.