Magic Monday: Transmetropolitan
op 03 juli 2017
door
Scifi & Fantasy Club
+10
Eén keer per maand nemen we jullie mee naar een magische wereld tijdens onze Magic Monday. Deze maand neemt gastschrijfster Ellen (Prowisorio Leest) jullie mee in de magische wereld van Transmetropolitan, de satirische strip uit de jaren 90. Het is tenslotte de Week van het Beeldverhaal.
Transmetropolitan
Het was 7 maart 2016 en in de Britse The Guardian stond een stuk over een strip: Transmetropolitan: the 90s comic that's bang up-to-date on Donald Trump, met daaronder: de serie van Warren Ellis is 20 jaar oud, speelt zich 200 in de toekomst af – en vertelt je alles over de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016. Hoe kan dat dan? Een strip van twintig jaar terug, die 'bang up-to-date' de opkomst en, zo blijkt later, de verkiezingswinst van Donald Trump voorspelt?
Transmetropolitan is een stripserie geschreven door Warren Ellis en getekend door Darick Robertson. De serie is uitgebracht door Vertigo, een in 1993 opgerichte imprint van DC Comics. Vertigo brengt strip(serie)s uit die zich vooral richten op de oudere jongeren en volwassen lezers en daarom staat op elke cover "Suggested for mature readers" te lezen. De strips die door Vertigo worden uitgebracht schuwen onderwerpen als (gedetailleerd afgebeeld) geweld, drank- en drugsgebruik, seks, e.d. geenszins. Integendeel. Naast Transmetropolitan zijn onder andere V for Vendetta, Hellblazer, Preacher, The Books of Magic, Sandman, 100 Bullets, Doom Patro, Swamp Thing, Y: The last man en Lucifer door Vertigo uitgegeven.
Het feit dat Transmetropolitan door Vertigo en niet door DC Comics is uitgegeven, maakt al duidelijk dat het verhaal waarin Spider Jerusalem, journalist extraordinair, vertelt over en ronddwaalt in zijn wereld niet geschikt is voor jeugdige lezers.
Spider Jerusalem, journalist extraordinair, gepokt, gemazeld en kapot gemaakt door het leven in The City en zijn inmiddels ingevroren vrouw, wordt gedwongen om van zijn toevluchtsoord hoog op een berg af te dalen en terug te keren naar de stad en zijn werk. Het is verkiezingstijd en het is hard tegen hard. The Beast is de zittende president, een bonk van een vent die zijn bijnaam waardig is: hij is een afschuwelijke bully, is zeer autoritair - iets dat overigens door zijn volgers zeer op prijs wordt gesteld - en is een misogynist. Kortom, hij vertegenwoordigt zoals The Guardian het zo mooi verwoordt: "the very worst aspects of modern political life – and embodies all the horrifying ignorance visible in Donald Trump."
Zijn tegenstrever is Callahan, bijgenaamd The Smiler, die ogenblikkelijk doet denken aan Tony Blair en daar waarschijnlijk op gebaseerd is. The Smiler is de man die vriendelijk lijkt, het beste met je voor lijkt te hebben, maar ondertussen het 'gewone volk' een poot uitdraait ten faveure van rijke mensen en grote bedrijven. Maar maak van Callahan een vrouw en deze afbeelding die een jaar geleden in een discussie op Reddit verscheen onder de titel "I saw a similarity to Transmetropolitan..." is niet zo vergezocht.
Transmetropolitan houdt zich echter niet zestig afleveringen lang uitsluitend bezig met deze verkiezing; meestentijds speelt dat op de achtergrond en pas vlak voor en tijdens de verkiezingen kan Spider er niet meer omheen en moet hij er wel exclusief aandacht aan besteden. Tot die tijd, maar ook daarna, laat Spider zien wat er allemaal gebeurt in The City, brengt misstanden en misdaden aan het licht, waardoor hij zowaar uitgroeit tot een held van het volk. Zeer tot zijn chagrijn, want daar zit hij niet op te wachten. Toegegeven een beter appartement, wat meer geld om aan drugs en drank uit te geven is bijzonder prettig, maar het werk en vooral de plek waar hij het werk moet doen, The City, haat hij vol liefde. Of heeft hij vol haat lief, het is maar net hoe zijn bril staat.
Wat Spider vooral laat zien, is dat het niet de politici zijn die het leven tot een hel maken, maar dat het het volk zelf is. Het interesseert niemand ook maar iets wat een ander aangedaan wordt, of wie er aan het roer van The City staat, zolang ze zichzelf maar kunnen vermaken met drugs, drank, of andere geestverruimende maatregelen, en eindeloos op de bank naar de tv kunnen staren of zich verdrinken in een of andere sekte. Spider doet er net zo hard aan mee, maar ontkomt er niet aan, hoezeer hij zijn best ook doet, om zich zo nu en dan druk te maken over misstanden.
De parallellen met de huidige tijd zijn overduidelijk, en Transmetropolitan verdient alleen al daarom een plekje naast 1984 van George Orwell, Brave New World van Aldous Huxley en The handmaid's tale van Margaret Atwood. Wat Transmetropolitan onderscheidt van deze boeken is de gedetailleerde kleurrijke wijze waarop The waanzinnige City verbeeld wordt. In felle kleuren slaat het leven, de dood, een enkele keer de schoonheid, maar vooral het lijden en de algehele misère je in je gezicht. Warren Ellis mag dan een scherpe pen hanteren, Darick Robertsons penseel doet daar niets voor onder. Leest, kijkt, huivert en wordt (of blijf) wakker!
Transmetropolitan bestaat uit zestig strips, die ook te verkrijgen zijn in deze tien delen:
Transmetropolitan is een stripserie geschreven door Warren Ellis en getekend door Darick Robertson. De serie is uitgebracht door Vertigo, een in 1993 opgerichte imprint van DC Comics. Vertigo brengt strip(serie)s uit die zich vooral richten op de oudere jongeren en volwassen lezers en daarom staat op elke cover "Suggested for mature readers" te lezen. De strips die door Vertigo worden uitgebracht schuwen onderwerpen als (gedetailleerd afgebeeld) geweld, drank- en drugsgebruik, seks, e.d. geenszins. Integendeel. Naast Transmetropolitan zijn onder andere V for Vendetta, Hellblazer, Preacher, The Books of Magic, Sandman, 100 Bullets, Doom Patro, Swamp Thing, Y: The last man en Lucifer door Vertigo uitgegeven.
Het feit dat Transmetropolitan door Vertigo en niet door DC Comics is uitgegeven, maakt al duidelijk dat het verhaal waarin Spider Jerusalem, journalist extraordinair, vertelt over en ronddwaalt in zijn wereld niet geschikt is voor jeugdige lezers.
Spider Jerusalem, journalist extraordinair, gepokt, gemazeld en kapot gemaakt door het leven in The City en zijn inmiddels ingevroren vrouw, wordt gedwongen om van zijn toevluchtsoord hoog op een berg af te dalen en terug te keren naar de stad en zijn werk. Het is verkiezingstijd en het is hard tegen hard. The Beast is de zittende president, een bonk van een vent die zijn bijnaam waardig is: hij is een afschuwelijke bully, is zeer autoritair - iets dat overigens door zijn volgers zeer op prijs wordt gesteld - en is een misogynist. Kortom, hij vertegenwoordigt zoals The Guardian het zo mooi verwoordt: "the very worst aspects of modern political life – and embodies all the horrifying ignorance visible in Donald Trump."
Zijn tegenstrever is Callahan, bijgenaamd The Smiler, die ogenblikkelijk doet denken aan Tony Blair en daar waarschijnlijk op gebaseerd is. The Smiler is de man die vriendelijk lijkt, het beste met je voor lijkt te hebben, maar ondertussen het 'gewone volk' een poot uitdraait ten faveure van rijke mensen en grote bedrijven. Maar maak van Callahan een vrouw en deze afbeelding die een jaar geleden in een discussie op Reddit verscheen onder de titel "I saw a similarity to Transmetropolitan..." is niet zo vergezocht.
Transmetropolitan houdt zich echter niet zestig afleveringen lang uitsluitend bezig met deze verkiezing; meestentijds speelt dat op de achtergrond en pas vlak voor en tijdens de verkiezingen kan Spider er niet meer omheen en moet hij er wel exclusief aandacht aan besteden. Tot die tijd, maar ook daarna, laat Spider zien wat er allemaal gebeurt in The City, brengt misstanden en misdaden aan het licht, waardoor hij zowaar uitgroeit tot een held van het volk. Zeer tot zijn chagrijn, want daar zit hij niet op te wachten. Toegegeven een beter appartement, wat meer geld om aan drugs en drank uit te geven is bijzonder prettig, maar het werk en vooral de plek waar hij het werk moet doen, The City, haat hij vol liefde. Of heeft hij vol haat lief, het is maar net hoe zijn bril staat.
Wat Spider vooral laat zien, is dat het niet de politici zijn die het leven tot een hel maken, maar dat het het volk zelf is. Het interesseert niemand ook maar iets wat een ander aangedaan wordt, of wie er aan het roer van The City staat, zolang ze zichzelf maar kunnen vermaken met drugs, drank, of andere geestverruimende maatregelen, en eindeloos op de bank naar de tv kunnen staren of zich verdrinken in een of andere sekte. Spider doet er net zo hard aan mee, maar ontkomt er niet aan, hoezeer hij zijn best ook doet, om zich zo nu en dan druk te maken over misstanden.
De parallellen met de huidige tijd zijn overduidelijk, en Transmetropolitan verdient alleen al daarom een plekje naast 1984 van George Orwell, Brave New World van Aldous Huxley en The handmaid's tale van Margaret Atwood. Wat Transmetropolitan onderscheidt van deze boeken is de gedetailleerde kleurrijke wijze waarop The waanzinnige City verbeeld wordt. In felle kleuren slaat het leven, de dood, een enkele keer de schoonheid, maar vooral het lijden en de algehele misère je in je gezicht. Warren Ellis mag dan een scherpe pen hanteren, Darick Robertsons penseel doet daar niets voor onder. Leest, kijkt, huivert en wordt (of blijf) wakker!
Transmetropolitan bestaat uit zestig strips, die ook te verkrijgen zijn in deze tien delen:
- Back on the Street (#1-6)
- Lust for Life (#7-12)
- Year of the Bastard (#13-18)
- The New Scum (#19-24)
- Lonely City (#25-30)
- Gouge Away (#31-36)
- Spider's Thrash (#37-42)
- Dirge (#43-48)
- The Cure (#49-54)
- One More Time (#55-60)
Hebben jullie Transmetropolitan al gelezen? Wat vonden jullie ervan?
