Verhalenwevers #12 Het beste medicijn

op 19 november 2017 door Scifi & Fantasy Club

Overdag een keiharde IT'er, ‘s nachts een grote fantast. Zo zou je Stephan van Hugten kunnen omschrijven. Zijn liefde voor schrijven werd aangewakkerd door het verzinnen van achtergrondverhalen voor de karakters die hij speelde bij Dungeons and Dragons. De verhalen werden steeds complexer. Dat zette hem ertoe aan om twee boeken te publiceren. In 2009 kwam het fantasyboek Holy Wars uit, gevolgd door Our World Burns in 2015. Van Hugten houdt ervan om de menselijke psyche te onderzoeken met gebruik van een flinke dosis fantasy. Zijn favoriete schrijver is Neil Gaiman, de man die je van het gewone leven naar het bovennatuurlijke kan leiden zonder dat je het door hebt. Dit jaar doet hij voor het eerst mee aan de Harland Awards Verhalenwedstrijd en Fantastels.

Het beste medicijn

Achter de deur liep een gang verder omlaag. Noturis pakte de toorts bij de deur en wenkte Soma om met hem mee te komen.
‘Geef me de kans om je dit te laten zien voordat je gaat,’ zei hij. ‘Mogelijk doet het je van gedachten veranderen.’
Soma keek naar Aska, die naar hem knikte.
‘Nou goed dan,’ zei Soma, ‘maar ik ga geen golems voor jullie maken, wat je me ook laat zien.’

Hoe verder ze naar beneden gingen, hoe kouder het werd. Zijn rechterhand volgde het ruwe patroon van de rotswand. Het gesteente voelde aangenaam koel aan. Waarom wilde iedereen hem alleen om zijn gave? Zelfs Aska speelde in op zijn schuldgevoel om hem een kant uit te dwingen.
Zijn ogen waren net gewend aan het duister toen de gang uitkwam in een helder verlichte ruimte. Overal waar Soma keek stonden tafels met glazen met verschillende gekleurde vloeistoffen, al dan niet met elkaar verbonden door buisjes. Diverse mannen en vrouwen in witte jassen stonden bij de tafels vuurtjes onder de glazen aan te steken, aantekeningen te maken of indrukwekkend uitziende apparaten gemaakt van kristal of marmer te bedienen.
‘Wauw,’ zei Soma terwijl hij zijn ogen samenkneep. ‘Hoe maken jullie zulk fel licht?’
In de stad en in het kamp waar hij vandaan kwam was het elke avond pikkedonker als de zon onderging, want niemand was zo rijk dat hij zoveel olie of kaarsen kon betalen.
‘Met kalk,’ zei Noturis en hij wees op een enorm gevaarte in de hoek van de kamer. In het midden van het ding was achter het matte glas een heldere witte ster te zien.
‘Als we één ding hier genoeg hebben onder de grond is het wel kalk. Technologie van een paar honderd jaar geleden, maar nog steeds heel nuttig.’
Hij strekte zijn armen uit en draaide een rondje in het midden van de ruimte.
‘Dit hier… dit is wetenschap Soma. En het is geweldig. Waar de withemden het alleen gebruiken om mensen te onderdrukken en de roodhemden een stel onwetende boeren zijn, willen wij technologie gebruiken om het oppervlak weer terug te veroveren op Ygdrasil.’
'En wat heeft dat met mij of mijn gave te maken?' vroeg Soma, nog steeds wantrouwend.
'Jouw grootste bezwaar is dat het veranderen in een golem mensen verminkt. De versmelting, vrijwillig of niet, zal altijd littekens achterlaten. Aska ziet er nog redelijk uit met een pruik, maar onder haar kleding zijn de slecht genezen littekens of knoesten wel te zien. Wat wij hebben uitgevonden gaat dat allemaal veranderen.'
Hij riep naar een man die een tafel verderop een brouwsel aan het inspecteren was.
'Thorius, kun jij Kalaka even halen voor een demonstratie?'
De man knikte en kwam even later terug met een vrouw in een simpel, wit hemd. Ze had dikke, zwarte kringen om haar ogen, alsof ze al dagen niet had geslapen, en haar huid was ziekelijk wit. Haar armen trilden toen ze die optilde zodat Thorius er een crème op kon smeren uit een aardewerken pot. Tevreden plofte ze neer op een stoel en sloot ze haar ogen. Binnen enkele tellen begonnen haar armen te veranderen. Eerst verhardde haar huid tot een gladde, donkerbruine massa, die daarna spleet. Uit de groeven groeiden kleine takjes. Tegelijk met de transformatie kwam de kleur in Kalaka’s gezicht weer terug. Ook het trillen hield op.
Soma deinsde terug. De transformatie bracht vreselijke herinneringen naar boven, maar Kalaka leek het juist fijn te vinden. Het was gruwelijk en ook...
'Verbluffend,' fluisterde hij.
'Dit hebben we kunnen maken door Aska's bloed te onderzoeken,' zei Noturis. 'Maar er zijn nog enkele probleempjes die we moeten oplossen. Zoals je kunt zien aan Kalaka is de crème extreem verslavend. De testpersonen ervaren een roes van onoverwinnelijkheid en enorme kracht. Helaas neemt dit effect al na één uur af en neemt lusteloosheid het over. Toch blijft het resultaat zeer interessant.'
Noturis zag het vragende gezicht van Soma en ging verder.
'De crème activeert de mitochondriën in de huid waardoor deze in hout verandert. Net zoals bij een golem, maar in dit geval is het effect slechts tijdelijk. Zodra de crème is ingetrokken verandert de huid weer terug zonder verdere schade.'
'Wat willen jullie dan nog van mij?'
'Jouw bloed.'
'Mijn bloed?'
'Dit middel is slechts gemaakt van het bloed van iemand die de gevolgen van jouw gave heeft ondervonden. Een goedkoop aftreksel. Als we jouw bloed kunnen onderzoeken, dan kunnen we de formule perfectioneren zodat het gebruik van de crème geen nadelen meer heeft. Iedereen kan dan tijdelijk een golem worden zonder verminkt te raken. Niemand hoeft meer te lijden zoals Aska.'
Noturis stak zijn hand uit richting Soma. Zijn ogen glommen van opwinding.
'Dit is wat ik je wilde laten zien. Je hebt een kans om samen met de Steenvorsers geschiedenis te schrijven. Wij zullen uit onze grotten komen, de mensheid naar een nieuw tijdperk leiden. Wil je daar onderdeel van zijn? Of loop je hier de deur uit om een zinloze vete tussen rood- en withemden uit te vechten. Wat kies je?'
Soma keek naar de uitgestoken hand. Wat Noturis hem voorspiegelde klonk perfect, maar hadden de Steenvorsers echt geen andere motieven? Hij herinnerde zich Aska’s uitgeputte blik. Was dat slechts van de vele operaties of was zij ook al verslaafd aan de medicamenten van de Steenvorsers? De belangrijkste vraag bleef echter: durfde hij het aan om na al die jaren weer iemand te vertrouwen?