Verhalenwevers #6 Soma's tweestrijd

op 27 augustus 2017 door Scifi & Fantasy Club

J. Sharpe – pseudoniem van Joris van Leeuwen (1986) – heeft verschillende mysterieuze thrillers en fantasyboeken geschreven, alsmede meerdere spannende korte verhalen. Zijn werk wordt regelmatig vergeleken met de werken van auteurs zoals o.a Stephen King, Dean Koontz en Peter Straub.
Hij begon met schrijven toen hij acht jaar was. Hij woonde twee jaar op het Portugese eiland Madeira en was een fanatieke lezer. Al snel was hij echter door zijn Nederlandse leesvoer heen en besloot hij zelf te gaan schrijven.
J. Sharpe staat erom bekend verschillende genres met elkaar te mixen. Zijn thrillers bevatten vaak zowel horror-, sci-fi- en fantasyelementen.
Zijn boek Gebroken geheugen was genomineerd voor de Harland Awards Romanprijs 2016, waar het naast de nominatie tevens een eervolle vermelding kreeg voor buitengewone originaliteit. Zijn boek Eden was genomineerd voor een Bastaard Fantasy Award. Begin augustus is zijn nieuwste boek, Syndroom, verschenen.
Op dit moment werkt J. Sharpe aan een nieuwe horrorroman en aan een thriller die hij samen met Melissa Skaye schrijft. Hij is al sinds jaar en dag te vinden op de vele festivals in binnen- en buitenland om zijn boeken te signeren, dus de kans is best aanwezig dat je hem binnenkort ergens tegenkomt.

Soma's tweestrijd

Ze waren met velen en steeds meer sloten zich bij hen aan. Een leger van bloedhemden. Honderden mannen, vrouwen en kinderen. Leeftijd deed er niet toe, alleen de wil om het juiste te doen, alsmede mentale kracht en volharding. Er stond immers een oorlog voor de deur. Je moest klaar staan om te strijden voor je idealen.
Soma keek in het verscholen, geïmproviseerde kamp om zich heen en balde zijn vuist.
Honderden strijders.
Het was niet genoeg.
Hun tegenstander was te sterk.
Maar daar zou snel verandering in komen.
Soma duwde enkele haarlokken terug onder zijn bandana en liep richting de werkplaats, waar een groep mannen bezig was met het bewerken van hout. De bloedhemden die hij passeerde, knikten naar hem. Hij had aanzien, maar dat zorgde alleen maar voor meer druk op zijn schouders. Het was waar dat hij niet de belangrijkste persoon uit het verzet was, maar de technologie die hij probeerde te verfijnen zou wel eens een doorslaggevende factor kunnen worden in de aankomende oorlog. Gelukkig keek niet iedereen naar hem. Een groep kinderen snelde lachend langs hem heen, achter een automaton in de vorm van een bal aan rennend. Hun gegiechel bracht een grimas op Soma’s gezicht. Wat was hij jaloers op hen. Ze leefden compleet in het nu, genoten innig van het moment. Ze dachten niet aan de toekomst en de gevaren van de komende strijd. In leeftijd scheelde hij niet eens zoveel met de meeste van hen. Ze waren hooguit een jaar of drie jonger. Maar Soma zelf zou nooit meer zo onbevangen naar de wereld kunnen kijken.
Bij de werkplaats aangekomen zag hij tot zijn tevredenheid dat drie golems al zo goed als klaar waren, evenals enkele tientallen automaten in verschillende vormen. Het schoot op, al hadden ze er weinig aan als hij het probleem niet wist op te lossen.
Een stem, vlak achter hem. ‘Ben je er al uit?’
Soma draaide zich slechts half om. Hij hoefde de eigenaar van de stem niet te zien om te weten wie het was. Loke, de leider van de bloedhemden, had een karakteristieke zware stem. Zo een die na het uitspreken van een enkel woord al voor gezag zorgde.
Soma begreep meteen waar de man op doelde en schudde zijn hoofd. ‘Nog niet, maar ik hoop binnenkort een antwoord te hebben.’
De man snoof. ‘Binnenkort is wellicht te laat.’
‘Ik doe mijn best om een oplossing te bedenken. Als het makkelijk zou zijn, zouden de Witten het ook doen, denkt u niet?’
Loke zuchtte en legde bijna vaderlijk een hand op Soma’s schouder. ‘Het spijt me, knul. Ik weet dat jij je best doet. Het is al verwonderlijk hoever je bent gekomen. Het is alleen dat ik bang ben dat we kansloos zullen zijn in de strijd als we het probleem niet oplossen. Ik zou mensen moeten dwingen om plaats te nemen in de golems. Dat doe ik liever niet en ik weet ook niet of dat me zou lukken. Het zou kunnen leiden tot een verzet binnen het verzet. Dan hebben de Witten bij voorbaat al gewonnen.’ En met die woorden liep hij verder het kamp in.
Soma keek hem na.
Werkende golems.
Een pijnlijke herinnering kwam bovendrijven.
Aska.
Het was niet dat hij haar had gedwongen. Ze stond erop dat ze de eerste zou zijn die de golem zou testen, vond dat hij haar dat verschuldigd was, als vriend. Hij had geprotesteerd, haar verteld dat hij niet zeker wist wat er zou gebeuren. Maar dat ze compleet zou vergroeien met de golem, en zo snel, had hij zeker niet verwacht. De brand die daarna uitbrak compliceerde de zaak alleen maar. Hij had nog geprobeerd iets voor haar te doen, maar de vlammen waren te groot en de bloedhemden brachten hem al, tegen zijn wil, in veiligheid. Ook zij hadden gezien wat hij met hout kon doen en begrepen wat dat zou kunnen betekenen.
Soma zuchtte. Het was mogelijk een leger van automaten op de been te brengen, maar om de golems echt effectief te laten zijn moesten mensen zich vrijwillig met het hout laten vergroeien. Althans, zo stonden de zaken ervoor op dit moment, als hij geen andere manier kon vinden, een minder permanente manier.
Maar hoe kon je dat van iemand vragen? Hoe kon je van iemand verwachten dat hij zijn bestaansrecht als mens zou opgeven?