Zondag 16 juli verscheen alweer het derde deel van de Verhalenwevers, dit keer geschreven door Kim ten Tusscher. Naast dat ze dit spannende hoofdstuk voor ons schreef mochten we haar ook interviewen.
Kim ten Tusscher debuteerde in 2008 met Hydrhaga. In 2010 verscheen Gebonden in Duister, het eerste deel van de Lilith-trilogie. Met deze serie vergaarde Kim veel bekendheid. Eadunakh, de wereld die ze voor dit verhaal heeft gecreëerd, blijft trekken en dus zijn haar andere boeken ook in deze wereld gesitueerd. Begin dit jaar verscheen Bloed het eerste deel van haar nieuwe serie Vertellingen van de Ondergang.

Wanneer ben je begonnen met schrijven?

Als ik terugkijk, was ik als kind al veel bezig met schrijven. Het oudste verhaaltje dat ik bewaard heb, ging zelfs al over heksen, magische buideltjes en andere werelden. Het was geschreven in zo’n schoolschriftje met lijntjes waarbinnen de letters moesten blijven. Veel later, op het VWO, schreef ik een kort verhaal geïnspireerd op It van Stephen King.

Toen ik ging studeren verdween het schrijven naar de achtergrond. Ik studeerde fotografie en was dus veel meer bezig met beelden dan met woorden. In 2006 begon ik – naar aanleiding van een van mijn vreemde dromen – met Hydrhaga. Dat was voor mij eigenlijk ook een grote verrassing, maar zodra ik weer begon te schrijven, was ik verslaafd. Het is nu echt niet meer weg te denken uit mijn leven.

Waaruit haal je inspiratie?

Waaruit niet? Uit reizen, muziek, films, dingen die ik op straat tegenkom. Maar wat sommige mensen niet beseffen, is hoeveel inspiratie ik haal uit de actualiteit. Ik begrijp de wereld om me heen niet altijd goed. Hoe mensen met elkaar omgaan, bijvoorbeeld. Mijn verhalen zijn een goede manier om dat te onderzoeken. Ik belicht mijn verhalen altijd van meerdere kanten, waardoor ik me dus ook in personages moet verdiepen die ver van me af staan.

Een goed voorbeeld zit in mijn nieuwste boek, Bloed. Als je de verhaallijn van Nighram leest, snap je meteen waar de inspiratie vandaan komt. Nighram is een meisje dat moet vluchten. Haar ouders vertrouwen op anderen om hen te helpen, maar dat loopt niet goed af. Als ze uiteindelijk, na een moeilijke tocht, toch hun bestemming bereiken, blijkt dat de stedelingen de poorten hebben gesloten.

Zoals je misschien wel door hebt, komt dit verhaal voort uit mijn onvermogen te begrijpen waarom mensen de vluchtelingen buiten onze grenzen willen houden. Het antwoord op die vraag heb ik trouwens nog niet. In mijn volgende boek komen pas de stedelingen aan het woord die de poorten hebben gesloten.

Jouw boeken spelen bijna allemaal in dezelfde wereld. Kun je iets vertellen over deze wereld en wat jouw favoriete element uit deze wereld is?

Behalve Hydrhaga spelen al mijn verhalen in een wereld die in Liliths taal Eadunakh wordt genoemd. Het is een omvangrijke wereld, met meerdere landen (vier spelen een grote rol in mijn verhalen), vier religies en een lange geschiedenis. Naast mensen en dieren komen er ook gedaantewisselaars in voor (Lilith kan bijvoorbeeld veranderen in een draak en Meaghun in een wolf). En dan heb je nog de servi. Dit zijn wezens die ooit viswisselaars waren, maar nu zijn geëvolueerd tot amfibische wezens. Net als op onze aarde zijn er veel verschillende gebieden. Merzia voelt het meest Europees aan, in Naftalia is het droger en er komen leeuwen en olifanten voor. De Kel Cornu wonen in de woestijn en de Inuuk zijn geïnspireerd door de Inuit.

Met ieder verhaal dat ik schrijf wordt Eadunakh weer een beetje groter. Het begon allemaal met Lilith die in Gebonden in Duister de grens over vluchtte. Toen moest ik wel bedenken tussen welke landen die grens liep en wat de relatie tussen die twee was. Als het bondgenoten waren geweest, had het natuurlijk een heel ander verhaal opgeleverd dan nu het vijanden zijn.

Het meest enthousiast ben ik op dit moment over het scheppingsverhaal dat in de komende delen van de Vertellingen van de Ondergang steeds duidelijker wordt. Het ontstaan van Eadunakh wordt al wel genoemd in mijn eerdere boeken (in meerdere versies, want iedere religie heeft zijn eigen verhaal), maar wat er nu echt van klopt en welke gevolgen de waarheid heeft? Ik weet het al en het is zo gaaf! Ik kan er echt van genieten dat verschillende elementen samenkomen en een sluitend geheel gaan vormen.

Elk personage is natuurlijk bijzonder voor je, maar over welk bijpersonage zou je graag nog een keer schrijven?

Ik vind het leuk dat Az-Zhara een steeds grotere rol gaat spelen in de komende boeken. Hij is een man die in een vorstdraak kan veranderen (of eigenlijk moet ik dat omdraaien, want hij voelt zich als draak meer op zijn gemak dan als mens). Als typische draak bezit hij een grote rijkdom, maar in plaats van er bovenop te gaan liggen, gebruikt hij de edelstenen om de wanden van zijn ijsgrot te versieren met mozaïeken. Az-Zhara komt voor het eerst voor in Geboren in Licht. Hij helpt Lilith en daaruit is iets moois opgebloeid, dus speelt hij ook een bescheiden rol in Bloed. Dat gaat nu dus veranderen en ik ben zo blij met welke kant dit opgaat. Hij stapt echt uit Liliths schaduw.

Een ander personage waar ik graag meer over zou schrijven, is Afifa. Zij is de enige vrouwelijk magiër die ik als zodanig benoem en zij heeft in al mijn boeken (behalve Hydrhaga natuurlijk) een rolletje. Iedere keer neem ik me voor om haar een grotere rol te geven, maar dan verdwijnt ze weer naar de achtergrond. Dat ongrijpbare maakt haar voor mij heel intrigerend.

Voor ons feuilleton moest je verder schrijven aan een verhaal dat door een ander verzonnen is. Hoe heb je dat ervaren? Was dit lastiger of juist gemakkelijker dan het werken aan je eigen boeken?

Dat was zo leuk om te doen! Ik had verwacht dat ik het heel moeilijk zou vinden, maar dat viel reuze mee. Ik had mijn aflevering snel op papier. Mijn twee voorgangers hadden veel hints achtergelaten waar ik wat mee kon.

Ik denk dat het makkelijker was, omdat ik als derde een vervolg mocht schrijven. Daardoor had ik nog alle vrijheid, zonder dat ik moest gaan verzinnen waar het verhaal over zou gaan. Ook hoefde ik me niet druk te maken over de afronding. Daar mogen andere schrijvers zich over buigen.

Je schrijft fantasyboeken, maar leest verschillende genres en bent ook geïnteresseerd in geschiedenis. Blijf je in ons favoriete genre schrijven of kunnen wij ook boeken in andere genres van je verwachten?

Zeg nooit nooit, maar ik acht de kans niet heel groot. Ik heb natuurlijk nog een aantal delen te gaan voor de Vertellingen van de Ondergang klaar is. En daarna? Ik ontdek nu alweer zoveel over mijn wereld, dat ik het misschien niet kan laten om weer nieuwe gebieden te ontdekken. Ook het verhaal over de eerste gedaantewisselaars blijft trekken. Misschien ga ik dat nog wel eens uitwerken.

Ik las ergens dat je nog zo met Lord of the rings in je hoofd zat dat je dacht aan een orc als hoofdpersoon. Als iemand geïnspireerd raakt door jouw verhalen en fanfictie schrijft gebaseerd op jouw wereld, waar zou je dan willen dat het over gaat?

Er zijn al illustraties gemaakt van mijn verhalen en dat vind ik zo gaaf. Zo krijg ik een beeld van hoe mijn wereld overkomt op de lezer en vaak inspireert dat mij ook weer. Ook is er door de band Seven Waters een nummer geschreven naar aanleiding van Jager en Prooi: Hunter’s Prey. Ik ken echter geen verhalen die anderen over mijn personages of wereld hebben geschreven. Het lijkt me echt leuk als dat gebeurt, maar waar het dan over zou moeten gaan? Ik laat me graag verrassen.

Jouw gouden schrijfregel is dat je zo dicht mogelijk op de huid van je personages zou moeten kruipen. Heb je wel eens meegemaakt dat je je personage niet los kon laten?

Haha, wat denk je van Lilith? Ik snap nog steeds niet waarom zij zo graag wilde dat ik nog een serie over haar zou schrijven na alles wat ik haar in de trilogie heb aangedaan. Maar toch bleef ze door mijn hoofd spoken en dat resulteerde in de Vertellingen van de Ondergang.

Soms ben ik echt veel te veel bezig met mijn verhalen. Dan ben ik op vakantie en stel ik me voor dat een van mijn personages daar loopt en niet ik. Ik vermoed dat ik tijdens een gesprek vaak glazig naar mijn gesprekspartner kijk, omdat er in mijn hoofd iets heel anders gaande is. Ik doe dan echt mijn best om dat te verdoezelen en hopelijk knik ik dan op het juiste moment.

Heb je nog andere regels of tips over schrijven voor ons?

De tip waar ik zelf het meest aan heb gehad is: maak het niet te makkelijk voor je personages. Een verhaal verliest vaak zoveel geloofwaardigheid als een schrijver een personage geen strobreed in de weg legt. En je personages worden er ook niet leuker van.

Dat is ook de reden dat ik Keik uit de weg heb geruimd in het Verhalenwevers-feuilleton. De vogel was iets te handig voor Eshe. Keik was te veel een uitweg uit benarde situaties.

Ik, Marjolein, wil Kim ten Tusscher bedanken voor dit mooie interview. Ik was nog niet bekend met haar verhalen, maar ben erg nieuwsgierig geworden. Ben je door dit interview ook nieuwsgierig geworden naar de verhalen van Kim ten Tusscher? Op haar website deelt ze gratis voorproefjes van haar verhalen en haar boeken kun je vinden in jouw (online) boekhandel.

Stay tuned voor het vierde hoofdstuk in ons Verhalenwevers-feuilleton deze zal zondag verschijnen.