In deze rubriek gaan wij van de club van 10 een Feelgood boek lezen, en daarna de film ervan kijken om te vergelijken. Is het boek beter? Of toch de film?
Voor deze eerste vergelijking boek versus film is Marieke er eens lekker voor gaan zitten. Popcorn, cola en een notitieblok bij de hand, film aan, kijken maar.

Feelgood
“Feelgood”, het klinkt zo mooi, en dat is het ook. Maar Feelgood als genre wordt soms gezien als ‘mooie boeken over liefde’. Toch zit er veel meer in Feelgood. Natuurlijk is ‘liefde’ een belangrijk onderdeel, maar het is veel breder dan dat. Ook minder leuke onderwerpen als verdriet en verlies zijn onderdeel van Feelgood. Het gaat om de beleving, als tijdens en na het lezen een goed gevoel overblijft, krijgt het van mij het stempel Feelgood.

Het boek van Fredrik Backman “Een man die Ove heet” is zo’n voorbeeld. Het is niet direct te plaatsen onder Feelgood. De hoofdpersoon Ove heeft zijn vrouw Sonja verloren, en wil niets liever dan haar volgen in de dood. Hij heeft alles voorbereid, maar het wil maar niet lukken om dood te gaan. Hij is een man van regeltjes en wie eenmaal zijn respect verloren heeft, krijgt het nooit meer terug. Maar met de komst van een nieuw gezin in de buurt wordt hij ongewild betrokken bij het leven in zijn buurtje en blijkt hij een groot hart te hebben.

Het is een vertederend verhaal, van een grote brompot met groot verdriet die uiteindelijk door velen in hun hart wordt gesloten.

Een prachtig boek, en dat vonden veel meer mensen. En zo werden de filmrechten verkocht en werd het boek verfilmd. Dan is toch de eerste reactie: O nee, hoe gaan ze dat doen, als ze het maar niet verprutsen.
De trailer zag er wel goed uit, en deze week kwam ook in het nieuws dat de film 2 Oscar nominaties heeft gekregen (beste buitenlandse film en beste make up/haarstyling)
Trailer film De man die Ove heet

Tijd om de film dan maar zelf te gaan bekijken.
Met enige huivering, want in mijn hoofd zit het verhaal van het boek en hebben de personages een bepaald uiterlijk. En er is de angst dat er zoveel aan gesleuteld is, dat het verhaal niet meer overeenkomt met het boek.

De angst was ongegrond, het is een prachtige film geworden. De personages zijn goed gecast. De 3 personen die Ove spelen zijn hartverwarmend. De kleine Ove met zijn grote ogen, de jongeman Ove met zijn onhandige sociale omgang en zijn liefde voor Sonja, en de oude Ove, de brompot van wie je ongewild gaat houden. Maar ook de bruisende persoon van Sonja past perfect in het plaatje, net als de nieuwe overbuurvrouw Parveneh.

De film gaat gelijk op met het boek, en dat is wel heel fijn. Het enige verschil is dat bepaalde bij-personen in het boek beter uitgewerkt worden dan in de film. Zo komen de overbuurvrouw met het hondje en de dikke buurjongen niet helemaal uit de verf in de film.

De wisselingen tussen heden en verleden zijn erg mooi weergegeven, samen met prachtige muziek. De film weet de kijker te raken. Je voelt de moedeloosheid van Ove, maar ziet hem veranderen in de loop van de film. De scene waarin hij ‘zijn’ kat even aanhaalt, de autorijles van Parveneh, het oppassen bij de buurmeisjes, het is allemaal prachtig neergezet.

Toch heeft het boek me meer geraakt dan de film. Liepen op het einde de tranen over mijn wangen, bij het einde van de film was er een brok in mijn keel, maar dat was het dan ook.
Maar de film is meer dan de moeite van het kijken waard, net als het lezen van het boek of het luisteren op Storytel.

Voor wie eens een Feelgood boek wil lezen (of luisteren) of een Feelgood film wil zien, dat wat ‘meer’ heeft dan een dun liefdesverhaal, heeft met dit verhaal een juweeltje in handen.