Diana is een groot liefhebster van de stad van Parijs, voor haar is het echt de stad van de liefde! Marieke is er een paar keer geweest en is elke keer overweldigd door de sfeer van de stad.
Toen we van We Love Feelgood onlangs een overzicht maakten van 10 boeken over liefde in Parijs, zaten daar een paar pareltjes tussen. Wij kozen ervoor om "de Patissier van Parijs" te gaan lezen voor deze keer buddylezen.

Korte samenvatting:

Parijs, 1909. Het toeval leidt Guy naar Pâtisserie Clermont, waar hij onmiddellijk geraakt wordt door de schoonheid van de elegante creaties - en door de dochter van de patissier, Jeanne. De twee worden verliefd, maar net als het broze suikerwerk waar de patisserie om bekendstaat, is hun geluk kwetsbaar...

Cambridge, 1988. Petra ontdekt een foto van haar opa, een gerespecteerd auteur, met twee mensen die ze niet kent en de mysterieuze tekst 'Vergeef me'. Als haar opa's biograaf vervolgens een schandaal ruikt en daar zijn pijlen op richt, begint een race naar de waarheid. 

Het samen lezen:

Diana: Eindelijk een tripje naar Parijs. De kans dat we dit jaar daadwerkelijk gaan is niet zo groot. Maar alleen al bij het zien van de cover waan ik me in het mooie Parijs. Ik droom weg bij het zien van de Eiffeltoren en krijg meteen zin in de Franse keuken. Roept de cover bij jou ook wat op?

Marieke: O ja, het ademt helemaal dat heerlijke gevoel dat Parijs geeft. Zodra ik alleen al denk aan Parijs,  snak ik naar croissantjes en stokbrood! En die macarons, heerlijk, daar kan je me voor wakker maken. Dat die op de cover staan was dus een lekkere bonus.
Dit boek kwam ik tegen in het lijstje 10 x liefde in Parijs en ik wist ook gelijk dat ik het graag wilde lezen. Super dus dat we dat samen mogen doen.

Het is een boek met twee verhaallijnen, heden en verleden, die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Ik hou daar erg van. Het begint ook al gelijk goed met de proloog. Er spreekt direct veel liefde uit, maar het is ook duidelijk dat er iets niet klopt.
Hoe vind jij die wisseling van de twee verhaallijnen?

Diana: Net als jij hou ik van de wisseling in de twee lijnen. Het geeft me altijd een gevoel dat ik personages beter leer kennen. Dat de ene lijn zich in het verleden afspeelt en de andere lijn in het heden, vind ik heerlijk lezen. Dat maakt een verhaal vaak net iets mysterieuzer. Je weet dat er een geheim is en langzaam maar zeker valt de puzzel in elkaar. Bij De geheime vrouw van Gill Paul is dat ook. Dit soort boeken hebben me altijd een soort van in hun macht.

Ik vind het stukje geschiedenis over Parijs dat we tussen de regels door lezen erg intrigrerend. Hoe ervaar jij dit?

Marieke: Wat leuk dat je daar naar vraagt. Ik heb namelijk zitten googelen! Een overstroming in Parijs? ik had echt zoiets van: ja vast, leuk bedacht, maar het bleek dus echt gebeurt te zijn in 1910. Ik vind dat geweldig in een boek, als er een historische gebeurtenis wordt gebruikt om een verhaal omheen te bedenken. Het geeft net wat meerwaarde aan een boek. Het was trouwens een behoorlijk ingrijpende gebeurtenis, vooral voor de lage klasse die het toch al niet zo goed had.

Wat ik ook leuk vond, was de setting van een luxe patisserie, met een kijkje in de keuken. Bij mij liep af en toe het water in de mond van al het zoetigheid dat daar werd gemaakt.

Wat het verhaal betreft, ik vond het van begin tot einde erg mooi, maar voor de ontknoping moest ik toch even goed mijn aandacht bij het lezen houden. Daar gebeurde zoveel achter elkaar. En de rol van opa Jim was ook wat vreemd. Het jij dat goed kunnen volgen?

Diana: Ik moet bekennen dat ik ook bijna de zoetigheden in de keuken van de patisserie kon proeven. Heerlijk vond ik dat. Ik heb de ontknoping overigens goed kunnen volgen. Wellicht ook omdat ik de laatste 150 pagina's op een zonnige dag in één stuk door heb kunnen lezen. Ik zat dus gewoon goed in het verhaal. En dan is het, mits je de aandacht erbij houdt, wel te doen. Ik kan me wel voorstellen dat het verwarrend is. Ik vind dat de schrijfster daar wel wat meer de rust had mogen nemen zoals in de rest van het verhaal. Het voelde wel zo van: oh, nu moet ik er snel even een einde aan breien. Opa Jims rol vond ik overigens ook erg vreemd. Dat voelde voor mij een beetje van: ik heb dat einde in gedachte, waar pluk ik zo snel nog even een personage vandaan? Dat vond ik opvallend, maar er was nog een ander opvallend puntje voor mij.

Het verhaal speelt zich af in 1910, wanneer Guy mevrouw Clement ontmoet en in 1988, wanneer Petra onderzoek doet naar haar grootvader. De sfeer van Parijs in 1910 kan ik perfect voelen. Ik voel me echt even meegenomen in een stukje geschiedenis. Maar het deel van Petra, dat zich dus in 1988 afspeelt, zou voor mijn gevoel ook nu kunnen zijn. Ik heb helemaal niet idee dat ik lees over iets dat zich 30 jaar geleden afspeelde. Had jij dat ook?

Marieke: Je hebt gelijk, de keuze voor 1988 legt de schrijfster aan het einde wel uit, maar er is niet een groot verschil tussen 2017 en 1988 in het verhaal. Het feit dat 'niet alles zomaar op te zoeken was' in 1988, is wel essentieel voor het verhaal. Maar eigenlijk is het me niet erg opgevallen, ik was zo nieuwsgierig naar de gebeurtenissen van 1910, dat ik het verhaal van 1988 'erbij' nam. Dat was minder sterk als het verhaal in het verleden. 

Ik heb erg genoten van dit boek en ben blij met de beslissing om deze samen te lezen. Het stukje geschiedenis van Parijs vond ik bijzonder. De volgende keer dat ik langs de Seine loop, zal ik terugdenken aan 1910, aan Guy en Jeanne en koop ik een zak vol macarons!

Ben je benieuwd naar onze recensie? Hier lees hoe Diana het boek beoordeelde en de mening van Marieke vind je hier.