Buddy lezen: Dochter van de zon - Anita Verkerk
Als leden van de club van 10 zijn we natuurlijk ook fervente lezers. Je hebt eerder al gelezen over het “Buddy-lezen”, dit keer lees je over het boek dat Helma en Marieke samen lazen.
Op het Valentijnfestival 2017 in Utrecht waren wij ook aanwezig. Daar troffen we Anita Verkerk, die boeken uitdeelde en signeerde. Helma en Marieke kregen beiden een gesigneerd exemplaar van Dochter van de zon en de keuze voor het buddy-lezen was toen snel gemaakt.
Korte samenvatting
Melanie is geadopteerd. Haar adoptiemoeder heeft haar altijd gewaarschuwd: "Ga niet terug naar Peru!". Maar waarom niet? Dat zei ze er niet bij. Als haar adoptie-moeder is overleden en Melanie de kans krijgt om als gezelschapsdame mee te reizen naar Peru, gaat ze toch. Maar dan blijkt ze inderdaad allesbehalve veilig te zijn.
Onze leeservaring:
Marieke: Zo, dat leest lekker vlot. Melanie zit al in Peru met haar veeleisende werkgeefster. Ik verbaas met wel een beetje dat die Anna zo krengerig doet, bij het sollicitatiegesprek was juist de dochter van Anna zo krengerig.
Nog iets wat me verbaast en wat ik wel vaker tegenkom in boeken: De moeders die een groot geheim achterhouden voor de dochters, en die komen er dan achter en raken in enorme problemen en dilemma’s. Is het nou zo moeilijk om eerlijk te zijn, of om bij overlijden een duidelijke uitleg achter te laten? Maar ja, dan heb je weer geen boek natuurlijk.
Helma: Ja, dat snap ik ook nooit zo, maar ja, daar is het inderdaad dan weer een boek voor. En inderdaad, wat ontpopt die Anna zich als een despoot zeg. Je zal er maar mee opgezadeld zijn. Ik krijg gewoon medelijden met Melanie.
En wat heeft Anita een lekker makkelijke schrijfstijl. Ik moet af en toe echt gniffelen om hoe ze sommige dingen beschrijft, zoals deze: "Lieve help, ruim dertien uur in zo'n ding hangen, is wel een beetje lang. Op het laatst had ik me toch een houten kont!". Dat zou ik zelf ook zo gezegd kunnen hebben. Of over de open emmertjes bij de toiletten voor het wc-papier. Al wil je het eigenlijk niet omdat het wel heel onsmakelijk is, maar je ziet het gewoon voor je. Ik kan daar wel van genieten. Jij ook?
Marieke: Oja, ze heeft een heerlijke schrijfstijl, luchtig herkenbaar en vlot, daarom leest het ook zo makkelijk.
Ik begin wel een beetje de kriebels te krijgen van die Melanie. Ze neemt een baantje aan als gezelschapsdame. Nou is die Anna met wie ze meereist een rare, maar Melanie doet ook niet echt haar best. Het enige waar ze zin in heeft is in alcohol. Dat begint me wel te irriteren. Wat ik ook vreemd vind aan het verhaal, is dat die neef van Anna en de vriendin van Melanie ook meegaan op reis. Het is een gekke constructie, maar ja het levert dan wel hele aparte situaties op.
Wat ik wel erg leuk vind, is dat het zich afspeelt in Peru. Zo leer je al lezende ook nog wat over het land. Het is daar zo mooi, ik zie het allemaal zo voor me.
Helma: Ja zeg, die Melanie. Dat is toch echt geen standaard type voor een feelgood met haar alcoholmisbruik. Want zo kan je het toch wel noemen. Aan de ene kant is het tragisch dat ze haar onzekerheid en verdriet wegdrinkt, maar tegelijkertijd is het ook wel vermakelijk dat Melanie een soort antiheld is door haar gedrag. Weer eens iets totaal anders. En die Anna is inderdaad een geval apart met haar racistische uitlatingen. Als ik daar de hele dag mee opgescheept zou zitten, zou ik er ook weleens stiekem vandoor gaan denk ik.
Het verhaal is soms wel een beetje ongeloofwaardig. Zonder een spoiler weg te geven, is het wel een beetje vreemd dat het reisgezelschap gezellig verder reist als er toch een redelijk ingrijpende gebeurtenis plaatsvindt. Als het mij zou overkomen, zou ik denk ik niet meer zo genieten van mijn vakantie. Maar Peru is natuurlijk wel een prachtig land vol historie en het is erg leuk om te lezen waar ze allemaal naar toe gaan. Door de vlotte schrijfstijl blijft het gewoonweg lekker weglezen. En het is een leuke combinatie van romantiek en een beetje spanning. Het heeft bij mij in ieder geval gezorgd voor een paar uurtjes onbezorgd leesplezier.
Marieke: Antiheld, dat is de beste omschrijving! Gelukkig verandert ze wel naar het einde van het boek en begint ze in te zien dat ze niet zo goed bezig was. En ach, die ongeloofwaardigheid, ik neem het voor lief, want het levert wel een lekker smeuïg verhaal op en ook het einde is toch wel apart te noemen. Ik moest wel lachen om die hogepriester op het einde, die had er echt geen zin meer in.
Voor Melanie loopt het goed af, en dan is er ook nog liefde in het spel, wat wil je nog meer.
Het waren een paar aangename leesuurtjes. Dat is bij elk boek van Anita Verkerk. Ze heeft ongeveer twintig boeken op haar naam staan, dus er zit altijd wel een boek tussen dat je aanspreekt.
Conclusie: een vlotte feelgood met bijzondere hoofdpersonen in de prachtige setting van Peru. Lees hier onze recensies: recensie Helma en recensie Marieke
