Zaterdag! Tijd voor een buddy-read. Nu lazen Helma en Lore Een lucht vol Franse dromen van Michelle Visser. Neemt het verhaal ons mee naar het warme Frankrijk? Lees snel verder!

Samenvatting

Anneloes Beekman (Loes voor vrienden en familie) doet er alles aan om van haar chambres d’hôtes bij het Franse dorp Pommiers een succes te maken. Terwijl de zomer overgaat in een zonovergoten herfst en ze zich steeds meer thuisvoelt in haar nieuwe leven, ontvangt ze gasten, leert ze de dorpsbewoners beter kennen en zorgen haar vrienden voor de nodige warmte in haar vrijgezellenbestaan. Wel vraagt Loes zich soms bezorgd af of ze Chez Loes ooit winstgevend zal kunnen maken. 

Als er een charmante kunstschilder op haar erf verschijnt vergeet ze tijdelijk alle zorgen, tot de realiteit haar inhaalt en bijna iedereen om wie ze geeft in de problemen lijkt te raken. Loes doet wat ze kan om haar vrienden bij te staan, zoals ze ook telkens op hen kan rekenen. Ondertussen leert ze koken voor haar gasten, struint ze marktjes af voor haar beginnende brocantehandel en doet ze bij toeval een ontdekking die haar terugvoert naar een duistere periode in het bestaan van de streek. En dan is er nog de hoop op een nieuwe grote liefde in haar leven…

Wat vonden wij ervan?

Lore: Leuk Helma, wij hadden nog niet gebuddy-read, is dat zelfs een werkwoord? ;) Ik ben heel benieuwd naar het verhaal. Frankrijk geeft mij altijd een zalig zomergevoel. Nu ik net begonnen ben met werken, wil ik dit gevoel heel graag vinden in dit boek! Ik heb nog niet eerder iets gelezen van Michelle Visser. Jij wel?

Helma: Nee, dit is voor mij ook de eerste keer dat ik iets van Michelle Visser lees. Tot nu toe vind ik haar schrijfstijl erg prettig. Niet te ingewikkeld en ze zet de sfeer van het Franse platteland, voor zover ik dat ken, herkenbaar neer. Ik vond het alleen een beetje vreemd dat Loes denkt dat in Nederland alleen door adelijke mensen wordt gejaagd. Dat is volgens mij toch echt wel achterhaald. Maar dat is slechts een klein detail. Voor de rest zit ik al helemaal in het verhaal. Wat vind jij van haar schrijfstijl?

Lore: Ik vind de schrijfstijl ook heel aangenaam. Ik ga als een speer door het verhaal. Ik waande mij helemaal in Frankrijk. Ik ben er nog niet vaak geweest, maar door hoe ze het beschrijft wil ik er wel heel graag naartoe. Het jagen vond ik ook heel grappig. Ik denk dat het vooral komt doordat er hier niet zo openlijk gejaagd wordt. Al is dat misschien ook wel het verschil tussen het platteland en de stad. Ondanks de leuke schrijfstijl blijft het verhaal voor mij wel wat op de oppervlakte. Ik had iets meer diepgang verwacht. Loes woont daar en ze spreekt met vrienden af, heeft klanten en gaat naar de gym. Ik miste een beetje spanning in het verhaal.

Helma: Dat heb ik ook wel. Sommige onderwerpen bouwen spanning op, maar die worden later niet helemaal waargemaakt. Toch zijn er personages die wel tot de verbeelding spreken: de charmeur Valentin, maar ook de journaliste Bodien Aardewerk. Je merkt aan alles dat ze uit is op smeuïge details uit Loes' privéleven. Als dat maar goed gaat! Wat ik leuk vind is dat Michelle behalve het landschap ook bezienswaardigheden uit de streek beschrijft. Je krijgt bijna zin om in de auto te stappen en er naar toe te rijden en dan te overnachten bij Loes, te dineren in de bistro van Georgette en overdag de brocante marktjes af te struinen.

Lore: Dat gevoel had ik ook helemaal. Als het geen fictie-verhaal was, stond ik volgend jaar bij Chez Loes voor de deur! Door dit verhaal is Frankrijk toch wel gestegen in mijn reis-lijstje. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt of het ook een beetje zo is of dat het volledig fictie is. Ik ga het boek dan ook aanraden aan enkele vrienden, een zomerse feelgood voor op het strand! Met welk gevoel sloeg jij het boek dicht?

Helma: Voor mij was het een zomerse feelgood naast het zwembad, ook niet verkeerd. Maar ik had er eigenlijk iets meer van verwacht en zat steeds te wachten op een climax. Bijvoorbeeld bij het geheim van de koffers of het artikel in de Telegraaf. Michelle brengt op het eind wel alle verhaallijnen mooi bij elkaar, maar het had voor mij allemaal net iets spectaculairder gemogen. Dat neemt niet weg dat het boek heerlijk wegleest en je mee blijft leven met Loes en haar vrienden en hoopt dat Loes weer gelukkig in de liefde wordt. En hé, het is feelgood, dus een happy end is natuurlijk onvermijdelijk. Maar wie de gelukkige uiteindelijk wordt houden we natuurlijk geheim.

Onze conclusie

Een fijne feelgood waarin Michelle Visser een geloofwaardig beeld schetst van het leven op het Franse platteland, waarin niet altijd alles voor de wind gaat. Het is het vervolg op Het huis met de blauwe luiken, maar is prima als op zichzelf staand verhaal te lezen.

Onze volledige recensies zijn hier te lezen: Lore (volgt later) en Helma