In MeiMannenMaand is, hoe kan het anders, een man onze Auteur van de Maand. De eer valt te beurt aan Mark Lamprell. De schrijver van volgens velen dé ultieme feelgood roman Een Liefde in Rome. En wat we natuurlijk als eerste willen weten is, hoe het komt dat een mannelijke schrijver uit het verre Australië ertoe komt een feelgood te schrijven die zich in Rome afspeelt.

- Helma - 

“Rome is gewoon gemaakt voor een roman in dit genre. Het epische, uitbundige karakter van de stad inspireerde me om over de liefde te schrijven”, legt Mark uit. “Liefde is van alle tijden. Ik denk dat de mensen in de klassieke oudheid de liefde net zo ervaarden als wij nu. Liefde staat voor hoop en als je verliefd bent is ga je bijna huppelend door het leven. En wat ik zo mooi aan de liefde vind, is dat het ervoor zorgt dat je je eigenbelang opzijzet en het geluk van degene die je liefhebt vooropstelt. Mijn eerste boek, The Full Ridiculous, was trouwens helemaal geen feelgood, en zat vol zwarte humor. Maar toch speelde ook daarin de liefde een rol”.

Dat Rome een grote indruk op Mark heeft achter gelaten blijkt als hij bijna filosofisch wordt om zijn woorden kracht bij te zetten: “Het briljante van Rome vind ik dat het de voedingsbodem is geweest voor een groot deel van de westerse beschaving. Je kan niet anders dan je nederig voelen als je komt op de plaatsen waar Michelangelo schilderde, waar Caesar sprak en waar Petrus begraven is. Op dat moment realiseer je je ook dat je slechts een microscopisch ‘bliepje’ bent in het grote geheel van de geschiedenis. Niets is van belang, maar alles is belangrijk. En dan begrijp je ook dat het leven in een oogwenk voorbij is en dat je de echte mogelijkheden die op je weg komen moet omarmen en de onmogelijke moet laten gaan”.

In Een Liefde in Rome beschrijft Mark de vele prachtige locaties in Rome. Onze vraag of hij die ook allemaal persoonlijk heeft bezocht beantwoordt hij bevestigend. “Behalve het zigeunerkamp”, biecht hij op. “Die heb ik alleen van een afstandje bekeken. En sommige locaties heb ik zelf verzonnen, zoals bijvoorbeeld het interieur van Hotel Montini”.

Om deze roman te kunnen schrijven is Mark tijdelijk verhuisd van Australië naar Rome. Omdat zijn appartement in Campo dei Fiori smal en donker was, besloot hij al snel om te verkassen naar de lichte en zonnige ‘piazza’ en daar te gaan schrijven. Op dat moment realiseerde hij zich ook dat hij dan net zo goed daadwerkelijk naar de plaatsen kon gaan die hij in zijn boek beschreef. Zo gezegd, zo gedaan. “Ik verwachtte dat ik hiermee een waarheidsgetrouw beeld van de locaties zou krijgen, maar tot mijn grote verrassing kreeg ik daarnaast ook een gedetailleerd kijkje in het leven van de lokale bevolking. In de maanden dat ik daar vertoefde viel het me op dat ze bijvoorbeeld echt heel anders met elkaar omgingen dan Australiërs of Nederlanders: veel uitbundiger. Ze overstemden elkaar veelvuldig en ik vroeg me af hoe ze elkaar in ’s hemelsnaam konden verstaan! Tel daarbij op het melodieus klinkende Italiaans en het leek wel alsof ik deel uitmaakte van een opera! Op dat moment besloot ik dat mijn boek dat opera-gevoel moest gaan uitstralen met verschillende perspectieven en grote gebeurtenissen. Zoals ontvoerd worden door zigeuners, of op een scooter over de Spaanse Trappen rijden. En natuurlijk mocht de ware liefde hier niet in ontbreken. Aan mij de uitdaging om daar een mooie balans tussen te vinden”.

Mark heeft meerdere talenten, want naast boeken voor volwassenen, schrijft hij ook kinderboeken en filmscenario’s en is hij regisseur. Zo heeft hij bijvoorbeeld het script geschreven voor Babe 2: Pig in the City. Als we hem vragen waar zijn hart ligt antwoordt hij dat, hoewel het goedbeschouwd allemaal gaat om het vertellen van verhalen, hij geen echte voorkeur heeft en het juist de afwisseling is die hij zo prettig vindt. “Het switchen van de ene activiteit naar de andere maakt dat ik gemotiveerd en fris blijf. Soms voel ik me weer het tienjarige jongetje dat optrad in de keuken voor mijn ouders, broers en zussen. En dan prijs ik mij een gelukkig mens dat ik mijn kinderdroom heb kunnen waarmaken, want ik realiseer me dat dit voor de meeste mensen niet geldt”. Hij legt uit waarom hij zo van zijn werk houdt. “Ten eerste vind ik het werken met acteurs zo inspirerend. Het voelt alsof ik een shot creatieve adrenaline krijg als ik met hen samenwerk. Ik vind ze spontaan, dapper en moedig en geniet ervan om samen met hen een waarheidsgetrouw verhaal te creëren. Maar daarnaast houd ik ook enorm van de ‘eenzaamheid’ van schrijven, misschien juist wel omdat mijn andere werk - ook de kinderboeken die ik samen met mijn vrouw schrijf -  zo om samenwerking draait. Als ik bezig ben met een film dan heb ik te maken met producers, studio executives, marketing mensen, distributeurs, acteurs, noem maar op. Dat geeft energie maar kan ook uitermate vermoeiend zijn. En dan is het zo heerlijk dat als ik schijf ik alleen rekening met mezelf hoef te houden: met wat ik wil zeggen en hoe ik het wil zeggen”.

Hij vindt zichzelf een gedisciplineerd schrijver. Noodgedwongen, want hij is geen schrijver die gemakkelijk zijn hart op het papier uitstort. “Als ik daarop zou moeten wachten, dan gebeurde er nooit iets”, zegt hij hierover. “Ik reken niet in uren maar in pagina’s. Als ik aan een scenario werk, moet ik van mezelf vijf pagina’s per dag schrijven. Bij een boek zijn dat er drie en zodra ik die bereikt heb, stop ik ook gewoon. Soms kost het me een paar uur, maar soms kost het me een dag en een nacht om het voor elkaar te krijgen. Maar ik stop nooit voordat ik mijn doel bereikt heb”.

De karakters uit zijn boeken komen allemaal voort uit zijn eigen fantasie, maar zijn soms ook wel een mix van bestaande en verzonnen mensen. “Als ik bijvoorbeeld in de trein tegenover een volkomen vreemde zit, die, ik noem maar iets, gedachteloos oorsmeer uit zijn oor peutert en daar een balletje van rolt, dan kan ik daar in gedachten al een heel verhaal om heen bedenken. Waar en in wat voor familie hij geboren is, waar hij opgegroeid is, zijn partner, hun kinderen en de reden waarom hij in de trein zit. Ik denk trouwens dat heel veel mensen dit doen als plezierig tijdverdrijf, maar voor mij is het werk en zo’n persoon kan dan zomaar opeens in een van mijn verhalen verschijnen”.

Ook zijn onderwerpen zijn een mix van fantasie en werkelijkheid. Als voorbeeld noemt hij zijn eerste boek, The Full Ridiculous, dat is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. “Het gaat over een jongen die ’s ochtends tijdens het hardlopen omver wordt gereden door een auto. Hij is slechts lichtgewond maar toch ontwricht het zijn leven op allerlei onverwachte manieren”. Een Liefde in Rome komt daarentegen grotendeels vanuit zijn fantasie. “Ik verzon de personen, bracht ze in gedachten naar Rome en speelde toen voor God door ze te onderwerpen aan een serie van beproevingen”.

Tenslotte vroegen we Mark wat zijn lievelingsschrijver en lievelingsboek is. “Ik heb een zeer uiteenlopende smaak. Ik ben dol op het magisch realisme van Gabriel Garcia Marquez en Isabel Allende. Op dit moment ben ik verslaafd aan mijn Australische collega Liane Moriarty die zo’n stuk of zeven New York Times bestsellers op haar naam heeft staan. Maar mijn favoriet is Leo Tolstoy. Ik vind Anna Karenina de perfecte roman!”.

Renate heeft met 'Een Liefde in Rome' in haar hand de stad Rome doorkruist en heeft daar op ons blog over geschreven. Klik hier als je haar verslag nog eens terug wil lezen.