Een onverwachts gebaar

Door Marleen Ziemerink

Met een schok kwam de metro tot stilstand. Ik kon me niet op tijd vastgrijpen en viel onhandig tegen de man naast me. Hij had in ieder geval betere reflexen dan ik. Zijn vingers grepen mijn bovenarmen vast en zorgden ervoor dat ik niet helemaal onderuitging.
De man keek me met een scheve grijns aan. ‘Ik wist niet dat het nog zo ouderwets ging, dat mensen letterlijk voor je vallen.’ Nadat hij had vastgesteld dat ik veilig op mijn eigen benen kon staan liet hij me langzaam met een knipoog los.
‘Ik wist niet dat mensen nog daadwerkelijk slechte openingszinnen gebruikten.’ Ondanks dat ik – slechts voor een seconde – een beetje overweldigd was door het knappe uiterlijk van de man, was ik niet helemaal van mijn sokken geblazen.
Hij liet zijn hoofd in zijn nek vallen en lachte hard. Hij lachte zelfs zo hard dat er ook een grijns op mijn gezicht verscheen. Die overigens snel verdween toen de conducteur omriep dat we nog wel eventjes vast zouden zitten door technische mankementen die waren ontstaan door de sneeuwstorm die de stad al dagen teisterde. Ik kon het nu niet hebben om vast te zitten door het weer, terwijl ik nog zoveel moest doen voordat mijn broer thuiskwam.

Lees hier het volledige kerstverhaal van Marleen Ziemerink