Voor Valentijn Vrijdag schrijft het Valentijngenootschap elke week tot aan het Valentijnfestival van 10 februari een gastcolumn. Deze week wordt de column geschreven doorTamara Haagmans. Zij won vorig jaar de schrijfwedstrijd die georganiseerd wordt door het Valentijngenootschap. In deze column beschrijft ze haar ervaringen met het winnen van de wedstrijd en wat erna allemaal gebeurde.

- door Tamara Haagmans -

Heb ik echt gewonnen?

‘Tamara!’

Ik ken mijn eigen naam. Ik weet hoe hij klinkt, en meestal weet ik ook hoe ik erop moet reageren. Behalve die middag in Utrecht, tijdens het Valentijnfestival 2017. Ik was daar voor de prijsuitreiking van de verhalenwedstrijd van het Valentijngenootschap, en ik had net gehoord dat ik die gewonnen had. Of misschien moet ik dat anders zeggen: Ik hoorde mijn naam. Het feit dat ik gewonnen had drong pas (veel) later tot mij door.  Ik kreeg een cheque in mijn handen, een microfoon onder mijn neus en in mijn hoofd was ik nog bezig met ‘Zei Gerda van Wageningen nou echt MIJN naam?’ Ik belde mijn man, die me niet geloofde toen ik zei dat ik gewonnen had. We hebben hem een foto moeten appen om het te bewijzen en toen dacht hij nog dat ik de bloemen en de oorkonde van iemand anders had geleend voor de foto.

Ik heb nooit de illusie gehad dat ik zou kunnen winnen. Ik deed mee aan die wedstrijd omdat ik zag dat je een juryrapport kreeg, en dat er een prijsuitreiking zou zijn waar je heen kon. Ik dacht dat ik iets zou kunnen leren van die juryrapporten, en zo’n prijsuitreiking wilde ik ook wel een keer meemaken. Tussen beroemde schrijvers rondlopen, handjes schudden, en misschien een visitekaartje uitdelen. Kijken hoe zoiets gaat. Lekker vanaf de zijlijn. Dat liep dus een beetje anders. De zijlijn veranderde in het middelpunt, en de visitekaartjes waren allemaal op toen ik naar huis ging. Als ik het juryrapport met de mededeling ‘Ga eens praten met een van de aanwezige uitgevers’ niet pas in de trein had gelezen, had ik dat ik misschien ook nog wel gedaan…

Bij mijn droomuitgeverij 

Sinds het winnen van de wedstrijd is er veel gebeurd. Twee weken later zat ik aan tafel bij mijn droomuitgever voor een kennismakingsgesprek. Nog een paar weken later tekende ik een contract. En nog een. En toen nog een. Ik zat met uitgevers aan tafel en ik telefoneerde met ze op de wc van een lunchroom omdat ik daar toevallig was op het moment dat ze me belden. En komop, als een uitgever je belt en vraagt ‘Stoor ik?’ Ga jij dan zeggen ‘Eigenlijk wel?’ Nou ik dus ook niet. Ik schreeuwde een half hotel in Turkije bij elkaar na een mailtje ‘Ik wil graag een afspraak met je maken om het over je boek te hebben!’ en ik had net een aap op mijn rug toen ik hoorde ‘We willen je boek uitgeven’ van een andere uitgever. (Het moge duidelijk zijn: Ik krijg die mailtjes en telefoontjes nou nooit eens als ik lekker thuis op de bank zit.) 

We zijn een jaar verder

Mijn winnende verhaal is in een boek van Zomer en Keuning verschenen. Ik ben bijna klaar met de redactie van mijn Young Adult debuut. Ik sta op het punt met de redactie van een chicklit te beginnen. Ik schrijf een serie sprookjes, en nog een manuscript waar ik niets over kan vertellen. Ik mocht een verhaal schrijven voor de Hebban-adventskalender tussen heel veel grote namen.
Ik mocht meedoen aan ‘Romantic reads’ evenementen als auteur. Ik heb signeersessies gehad, interviews gegeven, en bezocht boekevenementen door heel Nederland. Ik stond in de krant. En dat allemaal omdat ik een verhalenwedstrijd zag en dacht ‘Hey, ik ben goed in romantiek. Misschien moet ik daar een verhaal over schrijven en dan kijken wat de jury zegt dat er beter kan.’ 

Valentijnfestival

Over een aantal dagen is het festival opnieuw. Dit keer ken ik veel auteurs die er rondlopen. Ze hebben me het afgelopen jaar gevolgd, een hart onder de riem gestoken, advies gegeven en geholpen. Dit keer zal niemand me verrassen zodat ik de rest van het jaar overal foto’s van mijn open mond tegenkom. Ik heb er ontzettend veel zin in!

En voor iedereen met schrijfaspiraties: Doe eens mee met een wedstrijd. Je wint misschien niet, maar zo’n juryrapport is altijd fijn om iets van te leren. En wie weet. Misschien verras je je zelf wel door de wedstrijd wél te winnen. (Als je maar zorgt dat je mond dicht is als ze foto’s gaan maken.)