Zij woont in het Antwerpse, hij in het Gentse. Het zou een spannende en snoeiharde voetbalwedstrijd kunnen worden, Royal Antwerp FC tegen KAA Gent… Beide ploegen spelen immers in de hoogste Belgische voetbalklasse. Nathalie en Guy van We Love Lit lezen en beoordelen Meisjes in blessuretijd.

Voetbal hier? Jazeker: Carolina Trujillo, de Uruguayaans-Nederlandse schrijfster heeft zeven van haar korte verhalen uit Hard gras gebundeld (= een zogenaamd voetbaltijdschrift voor lezers). Feit is dat deze pittige dame heel wat weet over het voetbalwereldje. Dit blijkt al meteen als je begint met het lezen van het eerste verhaal.

De auteur vertelt ongeremd over haar jeugdjaren in Uruguay, haar verblijf in Nederland in een ‘refugio’, een asielzoekerscentrum. En inderdaad, voetbal is altijd wel ergens dicht in de buurt. Een topvoetballer die een collega van de tegenpartij bijt, een schrijfster die vecht tegen mythes… Ook de wereldberoemde uitspraken van Johan Cruijff zaliger worden niet gespaard. Afwisselend spreekt Carolina via Skype met haar pientere moeder in Uruguay die – zoals haar dochter - niet op haar mondje is gevallen.

Nathalie: wat heb jij met voetbal?

Euh, niets eigenlijk. Als Antwerpse ken ik natuurlijk het verschil tussen RAFC en ‘den Beerschot’. Maar als er ergens een publiek is waarvan ik wil weg blijven, zijn het wel harde voetbalfans. En die van ‘den Antwerp’ (de dichtstbijzijnde) hebben bepaald hun reputatie ook niet mee… :-) Ik wist vooraf totaal niet dat ik een bundel met veel voetbal in zou krijgen, van de schrijfster had ik nog nooit gehoord. Er was wel een referentie op de achterflap naar het magazine Hard gras, wat me al iets had kunnen zeggen, maar omdat ik ook dat niet had opgezocht, ben ik toch een beetje verrast geweest. Aangenaam verrast wel, want voetbal mag dan wel een thema zijn in deze bundel, toch is het Trujillo’s eigen levensverhaal dat het belangrijkste is. En op een super geestige manier ben ik als niet-voetbalfan nu toch heel wat weetjes over het Uruguayaanse voetbal en Johan Cruijff te weten gekomen! En (geestige) korte verhalen en columns zijn meestal ook wel spek voor mijn bek.  

Hou jij van korte verhalen Guy, of niet zo bijzonder veel?

Ik weet zo af en toe een bundel korte verhalen wel te waarderen, maar eerder als een tussendoortje. Mijn voorkeur gaat toch wel uit naar een interessante of stevige roman, naar indrukwekkende of leerrijke teksten, of naar een spannend boek met inhoud. Vaak groeien schrijvers van korte verhalen uit tot romanauteurs. Ik houd wel van debuutromans!

Hoe omschrijf jij de schrijfstijl en –taal van Carolina Trujillo?

Nathalie: Wat heeft die dame een temperament zeg! Ook in haar belevenissen, stijl en taal merk je dat. Als nog maar de helft waar is van haar leven waarover ze schreef in deze bundel, kan ze méér dan haar mannetje staan tegenover de Latijns-Amerikaanse macho’s. Ze schrijft heel direct over haar eigen jeugd in Uruguay en Nederland én in een natuurlijke taal die heel erg als spreektaal aanvoelt. De Uruguayaanse/Zuid-Amerikaanse trots komt er ook scherp tot uiting (die ik ook bij een aantal persoonlijke Chileense contacten heb ontdekt), en die me wel charmeert. 

De bundel bevat een aantal korte non-fictieverhalen, die volgens mij hier en daar tegen de stijl van de column aanschurken, omdat Trujillo vele dingen nogal door de mangel haalt. Alleen zijn ze wel een aantal pagina’s lang natuurlijk. Echt ontroeren deed ze me minder, daarvoor werd ik net wat te veel op afstand gehouden.

Guy: Mee eens, Nathalie. Wat me ook wel opvalt: Trujillo hanteert soms bijtende, bittere humor. Ze schrijft rechttoe rechtaan, nadat ze eerst vanuit een waarnemende hoek haar onderwerp heeft geobserveerd. Zo komt het toch bij me over.

Heb je een favoriete quote, zin of passage gevonden?

Nathalie: Meestal zijn de dingen die ze beschrijft vooral hilarisch en scherp. Er zitten een aantal vermakelijke levenswijsheden in, ook over voetbal natuurlijk. Haar moeder die ‘dat voetbalmagazine’ waar ze voor schrijft maar niks vindt, citeert bijvoorbeeld de schrijver Borges:

‘Voetbal is populair omdat stommiteit populair is.’ 

De scène waarin haar moeder haar koffer kwijt is, die met een zelfde vliegtuig naar Nederland over kwam als die bekende voetballer in Nederland, Luis Suárez is ook hilarisch. Moeder krijgt niet direct haar eigen koffer terug, maar krijgt eerst een Nike-tas met de welluidende naam L.A. Píriz thuis geleverd. De achternaam van Suárez’ moeder is ook Píriz, net als die van Trujillo’s moeder blijkbaar en hij anonimiseert zijn bagage natuurlijk… (Latijns-Amerikaanse familienamen zijn best logisch opgebouwd.) Ze hopen daar met z’n allen wat schatten in te kunnen vinden van deze voetbalster. En dan staat de chauffeur terug aan de deur, omdat hij zijn fout heeft opgemerkt, terwijl één van de kinderen van Trujillo’s zus net met een koekjesverpakking uit de tas weg is...

De moeder is trouwens omnipresent in heel de bundel. Het is een vrouw die zich sterk moest houden doorheen haar hele leven. Een zin die ook van haar komt, is:

“Se llora cuando ya no hay que por luchar” oftewel “Huilen doe je als je niets meer hebt om voor te vechten.”

Die kwam ook wel even binnen.

Guy: Al op pagina 8 botste ik op een merkwaardige zin…

“Een land kan zijn mensen vervolgen, verjagen en vermoorden, trots op de voetbaloverwinningen blijft men toch.”

Deze is toch wel heel erg raak, niet? Een waarheid, uit het leven gegrepen.

De hiernavolgende passage vind ik dan weer hedendaags scherp weergegeven:

“Kennelijk heeft hij weer een leerling een kopstoot gegeven en dat werd door een andere leerling gefilmd en op social media gedeeld, dus werd hij opgepakt. Het leven imiteert voetbal.”

Dit is wellicht erg geschikt als voer voor een felle discussie. Ook vind ik de interventies van de moederkloek top!

Welk van de zeven korte verhalen springt er volgens jou uit? 

Nathalie: Heel wat fases uit Trujillo’s leven passeren de revue: verhalen van haar vroegere school in Uruguay, haar Nederlandse man Jan die is overleden en keeper is geweest, haar verslaving aan drugs, de strijd met haar zus om punten bij haar moeder te halen, wanneer deze naar Nederland komt (ze is vooraf al verloren dankzij de kleinkinderen aan die kant): dit alles is sterk, objectief maar ook heel geestig beschreven. Haar leven is eigenlijk vol chaos. Als ik moet kiezen, dan ga ik voor haar getuigenis over hun opvang in Buenos Aires, denk ik. Ze zijn op de vlucht uit Uruguay en Buenos Aires fungeert dan als tussenstation vooraleer ze naar Nederland komen. Ze voetballen daar onder andere met dode ratten, en moeten zich staande houden tegenover de mannen en de jongens in het centrum. Het is iets waartegen hun moeder terug in opstand komt, trouwens. Dit verhaal was zeker ook een binnenkopper.

Guy: Het zesde verhaal, IJskoningin, is mijn absolute favoriet. Zeker het gedeelte waarin de auteur heel openlijk vertelt over drugsgebruik, verslaving en psychose. Hier graaft ze dan – eindelijk - eens wat dieper. Jammer toch dat ze dit veel minder grondig doet in de andere verhalen. 

Wat vinden we uiteindelijk van dit boek?

Nathalie: Voor mij betreft dit een driesterrenboek. Ik vond het een enorm vermakelijk tussendoortje met weliswaar een boodschap, maar met wat te weinig diepgang. Ik heb als leek ook wel wat voetbalweetjes gescoord! Dat gaat niemand van mij verwachten… :-) Haar debuutroman De bastaard van Mal Abrigo wil ik eventueel wel eens lezen om Trujillo’s meer prozaïsche kant te leren kennen. 

Guy: Ik vind drie sterren een mooi aantal voor het boek. Tijdens het lezen heb ik me  best geamuseerd. Als je alle afzonderlijke verhalen met elkaar verbindt, kun je bijna spreken van een volwaardige roman. Zoals Nathalie hierboven aangeeft, mis ook ik wat diepgang. Is het boek alleen geschikt voor de echte voetballiefhebbers? Neen, dit is het zeker niet, Meisjes in blessuretijd is prima leesvoer voor een ruim lezerspubliek. Als je maar houdt van eigenzinnige verhalen, van grappig en pittig taalgebruik en een opvallende stijl. Na Meisjes in blessuretijd ben ik in ieder geval benieuwd naar ander werk van deze schrijfster!