Een boek uitkiezen door alleen naar de buitenkant te kijken? Dus niet de achterflap lezen of recensies over het boek raadplegen op Hebban, maar alleen maar kijken naar de cover van een boek? Dat doet bijna geen enkele rechtgeaarde literatuurliefhebber. Toch wordt dit een standaardprocédé voor de clubleden van We Love Lit en de volgers op Facebook. Natalie stelde opnieuw de vragen, nu over de omslagen van de shortlist van de Bronzen Uil en toen… viel haar PC uit. Nathalie to the rescue!

Deze lijst bevatte zeven boeken: John-Alexander Jannssen – Een verhaal uit Zonnestad, Gerrit Janssens – Twaalf, Lieke Kézér – De afwezigen, Emily Koopman – Orewout, Haro Kraak – Lekhoofd, Dimitri Leue – Het Lortchersyndroom en Elise Wuyts – De studente.

Het resultaat is vrij duidelijk: zowel bij de clubleden als bij de volgers springt er één boek uit en dat is Het Lortchersyndroom van Dimitri Leue, ook al is het bij sommigen door selectie dat deze over blijft.

Wie heeft deze cover dan wel gemaakt? De foto die werd gebruikt om de omslag op te baseren, is blijkbaar van Marcel Lortcher, wat dus wil zeggen dat deze wel origineel is omdat dit de zoon blijkt te zijn van de componist Peer Lortcher die aan dementie begon te lijden en waarover het gaat in dit boek.
Het verdere ontwerp van het omslag is van Herman Houbrechts, de ontwerper die we ook nog kennen van de omslagen voor de heruitgaven van Willem Elsschot overigens!

Kort over het boek: Het Lortchersyndroom gaat over familietrekjes waar je niet onderuit kan. Overdrijven, seksuele driften en kwaad doen wanneer je goed wil doen. Peer Lortcher was een niet onverdienstelijk componist, die zijn hele leven tegen zijn genetische ballast vocht. Vooraleer dit boek er was, was Het Lortchersyndroom overigens een succesvol theaterstuk met ‘oom’ Warre Borgmans en ‘neef’ Dimitri Leue in de twee rollen waar het verhaal om draait. De moeder van Warre was dan weer verre familie van een tak met de naam Lortcher. Bron: omslag boek & https://radio1.be/het-lortcher-syndroom

Maar nu verder over de cover!

Wat dachten de Club10-leden ervan?

Natalie:  “Ik heb gestemd op het boek van Dimitri Leue. Een cover waar je 2x naar moet kijken om te zien dat het 2 gezichten zijn. Bijzonder en daar hou ik wel van.”

Sigried: “Voor mij is het De afwezigen. De cover valt op, zegt iets over de titel en maakt me nieuwsgierig.”

Guy: “Het Lortchersyndroom valt me inderdaad bijzonder op. Deze shortlist van De Bronzen Uil schittert zeker niet door prachtige omslagen!”

Nathalie B: “Als ik enkel op de covers afga: Het Lortchersyndroom inderdaad en niet alleen vanwege mijn sympathie voor Borgerhoutenaar Dimitri Leue. Ik vind het de meest prikkelende cover in ieder geval en door er langer naar te kijken, gaan de 2 gezichten nog meer leven in m’n hoofd. Qua cover die het beste bij de inhoud past: De afwezigen. De eenzaamheid spat daar vanaf.”

Jan S: “De Afwezigen en Lekhoofd. De Afwezigen doet mij denken aan schilderijen van Edward Hopper waar het eenzaam zijn in de stad altijd een rol speelt. Lekhoofd is vooral fraai vanwege de uitlopende aquarelverf waardoor gedachten uit een hoofd weglekken, wegvloeien. De mooiste cover: De Afwezigen.”

Helena: “Afgaand op de cover: Het Lortchersyndroom. Je blijft langer kijken naar dit boek, omdat er door de afbeelding iets gebeurt in je hoofd wat je hersenen niet direct kunnen plaatsen. Je blijft daardoor langer naar het boek kijken. Hoeveel gezichten zie je en van welke kant? Kleurstelling vind ik ook mooi.”

Harriet: “De cover van De afwezigen vind ik het mooist. Het doet inderdaad denken aan de schilderijen van Edward Hopper. Dit boek zou ik het eerste mee naar huis nemen uit de boekwinkel. Naar de cover van Het Lortchersyndroom wordt echter je oog steeds naar getrokken op zo een dwingende manier dat ik er een beetje akelig van word. Je ontkomt bijna niet aan die cover.”

Gigi: “Ook ik zou kiezen voor het Lortchersyndroom en direct daarop volgend voor de afwezigen. De eerste cover omdat het heel bijzonder is en de tweede omdat die enorm raakt en zoals hierboven al gezegd zo veel eenzaamheid toont.”

Jan K: “Het is een afvalrace geworden omdat er niet één in echt positieve zin uitspringt. De drie die ik niet noem, spreken mij helemaal niet aan. Lekhoofd is aardig maar had een scherpere kleurstelling verdiend. De afwezigen, een kind onder een schemerlamp, het kan van alles uitbeelden. Lortcher is een lelijke variant van een overbekende optische illusie waarvan er veel betere te vinden zijn. Dan blijft het abstracte Orewoet over, een cover waar ik langer naar kan kijken.”

Kris: “Lekhoofd is inderdaad interessant en doet nadenken. Na lezing van het boek helaas niet meer.  Ik vind Twaalf ook zelf interessant. Waarom die Tw gescheiden van aalf? En dan die foto erin. Intrigerend. De rest spreekt me niet aan, of is wat nietszeggend. En Lortcher is inderdaad een slechte uitvoering van iets wat ondertussen vrij cliché is.”

De Facebook-volgers

Tea van Lierop:  “Hier moet je even langer naar kijken, er is iets vreemds aan de gang , dat trekt de aandacht en de heldere kleuren spreken me aan.”

Francine Herrebaut:  “Zelfde keuze als Tea, omdat ik erg veel houd van dit soort Trompe l'oeil plaatjes. Een beetje surrealistisch dus.”

Ann Busquart: “De cover van Een verhaal uit de zonnestand spreekt mij stilistisch sterk aan, maar de cover van Het Lortchersyndroom is mysterieuzer. Mij doet het een beetje denken aan Het achtste leven.”

Silvia Arntz: “De cover van de afwezigen zet direct de sfeer van het verhaal neer. Straalt eenzaamheid uit. Je zou de titel kunnen raden.”

Xandra Bakker: “Het omslag van De afwezigen geeft mij de meeste emotie, een beetje een triest gevoel. Een verhaal uit Zonnestad zou voor mij een goede tweede zijn, die vind ik stilistisch mooi.”

Annet Bathoorn: “Ik kies voor Orewoet, de cover maakt me nieuwsgierig. Simpel en geheimzinnig.”

Katrien Baert:  “Ik ga ook voor het Lortchersyndroom, want ook ik hou wel van een Trompe l'oeil. Een artistieke cover blijft het mooist!"

N & N