Een lezer zonder boekenkast is haast ondenkbaar. Een boekenkast zegt iets over de lezer. Maar hoeveel boekenkasten heeft hij of zij? Hoe heeft de lezer zijn boeken gesorteerd? Wij van We Love Lit laten je met plezier kennis maken met onze boekenkast. Deze maand geeft Ine een rondleiding.

In de verbeelding van Nathalie B., een medelid van de Literatuurclub, woon ik op een boekenberg. Dat klopt niet helemaal, maar toch, voor een groot aantal van mijn boeken moet ik inderdaad een beetje klimmen. Op een stoel of een trapje, en voor een aantal moet ik de trapladder uit de kelder halen: eerst afdalen, dan klimmen en om het allemaal netjes te houden nog eens afdalen naar de kelder met de trapladder en dus ook weer klimmen...

Er is immers niet zo heel veel plaats in ons appartement. De boekenplanken hangen van aan het plafond tot 1,6 meter van de grond. Zo kan er overal ook nog een meubelstuk onder. Natuurlijk heb ik nog ergens een boekenrek en nog wat kleine boekenkasten, en liggen er ook overal hoopjes boeken.

De ordening van mijn boeken is vooral geografisch. Het grootste rek is de Nederlandstalige literatuur. Op een ander rek staan de uit het Frans vertaalde naast elkaar, de uit het Duits vertaalde, uit het Russisch, het Spaans, het Engels, het Turks enzovoort. Eén rekje is voor de thrillers, die staan apart, net als de non-fictie en de anderstalige boeken. Heb ik een reeks, dan mogen die boeken samen blijven. Een klein beetje poëzie heb ik ook apart staan. Maar grote boeken moeten blij zijn met hun plek op de ruimste plank, ongeacht waar ze bij horen. De miniboekjes (dwarsliggers) hebben een miniplank. Soms, heel soms verplaats ik een paar boeken van plaats. Niet uit hun rij, maar aan de hand van hun grootte of kleur. (Als ik mijn kast zo bekijk is het lang geleden dat ik dit heb gedaan.) Oh ja, er zijn ook reisboeken in huis, kookboeken en woordenboeken.

Er zijn eigenlijk geen boeken of genres die er niet in komen. Wel zijn er die er weer uitgaan. Zo verkoop ik wel eens iets op een tweedehandssite, ik geef ze weg voor een verkoop van een goed doel, ik doe ze naar een kringloopwinkel of ik ruil ze. Maar de meeste boeken blijven staan.

Heel zelden zit er eens een boek tussen waarbij ik traantjes voel stromen. Ik herinner me er eigenlijk maar één: De Kavijaks van Jozef Vantorre uit 1973. De auteur was een echte man van het volk die zijn familieverhaal neerschreef, een authentiek boek. Hij werd ontdekt en gesteund door Louis Paul Boon, die in het voorwoord schreef: “Het lijkt me het werk van een man die bezeten is door zijn onderwerp, geen literatuurman, maar die misschien slechts eenmaal een boek zal schrijven, ‘zijn boek’, hét boek. Wel, dit is dan hét boek. Ik hoop dat U het met evenveel bewondering, argwaan en verbazing lezen zult.” Het is een boek dat eerst in de kast van mijn vader stond en niet snel uit die van mij zal verdwijnen. Het is al door velen gelezen en dat zie je er ook aan.

De toestand zag er voor mij eerst minder rooskleurig uit, want mijn kasten raken overvol. Maar ik heb een splinternieuwe boekenkast nu, maar ssstt, hij slaapt! Voor mijn verjaardag kreeg ik een e-reader: naar het schijnt veel beter voor mijn ogen dan mijn gsm en als kast heel makkelijk verplaatsbaar. Het is vooral de enige boekenkast met nog heel veel plaats. Ik vul hem dan ook met plezier. Zo'n lege kast in huis, dat vind ik eerlijk gezegd maar niets...

Oproepje aan onze Vrienden van de Literatuurclub. Lijkt het je leuk om ook je boekenkast(en) te laten zien? Stuur dan een mailtje aan hebbanwelovelit@gmail.com.

Je ontvangt dan een formulier met een aantal vragen of je mag ook over je boekenkast praten zoals Ine.