Yucca is een boek van de Vlaamse auteur Peter Terrin, die sinds 1998 verhalen en romans schrijft. Het boek staat op de shortlist van de ECI Literatuurprijs 2017 (opvolger van de AKO), die binnenkort zal worden uitgereikt. Nathalie en Natalie lazen dit boek samen met Evy en Chantal van de WLC Club. Maar is dit boek een echte genre melange? 

Samenvatting

In Yucca komen de verhaallijnen van Victor (het hoofdkarakter uit Terrin’s boek Blanco van 2003), en Renée (de dochter van Emiel Steegmans uit Post Mortem van 2012) samen. Hoé zal je pas lezen op de allerlaatste bladzijde, slechts in enkele zinnen zelfs.

Victor komt na 11 jaar vrij uit de gevangenis nadat hij schuldig werd bevonden voor de dood van zijn zoontje, en moet zijn leven volledig terug opbouwen. Terwijl hij zich afvraagt wie hij is, komt hij de Gier tegen, een oudere man, die bekend is in het misdaadmilieu. Hij gaat op zijn vraag werken bij Yucca, een bedrijf dat maaltijden aan huis bezorgt, voornamelijk bij oudere klanten.

Renée, een beroemde en steenrijke kunstenares, richt zich in 2035 aan haar zoontje terwijl ze zelf bedreigd wordt. Zij heeft op 4-jarige leeftijd een hartinfarct overleefd en denkt dat ze op haar negende magische krachten bij zichzelf heeft ontdekt.

In 1985 is de grootvader van Renée een politierechercheur die getuige is van de laatste bloedige aanval van de Bende van Nijvel. Vanaf de parkeerplaats voor de supermarkt ziet hij iets wat niemand anders opvalt. Dertig jaar later krijgt hij een laatste kans om zijn gelijk te halen.

Hoe denken wij over het boek?

Nathalie: Zowel bij dit boek als de twee vorige van Peter Terrin die rond dezelfde karakters draaien moest ik doorbijten om verder te lezen, en toch bleef ik achteraf met een gevoel van verb(dw)azing en voldaanheid achter. De boeken beginnen namelijk alle drie met een verhaallijn die een tijdje gewoon verder kabbelt als een soort introductie. Daarom moet je wel even moeite doen om echt in het verhaal te komen. Maar voor mij was het de volledige rit uiteindelijk zeker waard. Je voelt dat er onderhuidse spanningen hangen doorheen heel het boek die niet zo maar te verklaren zijn. Pas op de allerlaatste bladzijde snap je in slechts een paar zinnen hoe de plot ineen zit en de aparte verhaallijnen samen komen. Héél apart!

Natalie: De twee voorafgaande boeken van Peter Terrin heb ik niet gelezen en ik ben zonder enige verwachting aan Yucca begonnen. Het is zoals Nathalie al schreef even doorbijten. Het verhaal begint met een soort inleiding. De ik-persoon (later wordt duidelijk dat het Renée is) vertelt over een aangrijpende gebeurtenis die heeft plaatsgevonden toen ze 9 jaar was. Het begint mysterieus. Dan wisselt in het eerste deel het perspectief en komt het verhaal van Victor aan de beurt die wordt vrijgelaten uit de gevangenis na 11 jaar. Het boek bestaat uit twee verhaallijnen die elkaar afwisselen. Victor in het nu, Renée in de toekomst (ik-perspectief). Het vraagt aandachtig lezen want in eerste instantie lijkt er weinig te gebeuren. Ik ervaar wel een zekere spanning. Op het laatst vallen de puzzelstukjes ineen en komen de verschillende verhaallijnen prachtig samen. Na afloop zat ik inderdaad, net als Nathalie met een zekere voldaanheid, verwondering over het boek na te denken. Soms las ik wat passages terug. Wat speelt Peter Terrin knap met de taal en tijd.

Over de personages

Nathalie: Vooral met Victor kon ik wel meeleven omdat je het meeste van hem te weten komt. Renée bleef toch nog wat op afstand voor mij, ook omdat haar verhaal meer over en weer springt tussen de tijd en veel fragmentarischer overkomt zo. Beiden hebben ze wel vrij zwaarmoedige karakters, waar je niet echt heel vrolijk van wordt, denk ik.

Natalie: Victor is een mooi uitgewerkt personage. Ik kan tot op zekere hoogte wel meeleven met zijn persoon. Het is toch niet niks om na 11 jaar weer de draad van je leven op te pakken. Je komt inderdaad meer over hem te weten. Over Renée kwam ik toch ook aardig wat te weten. Maar ook hier, het vraagt aandachtig lezen. Het verhaal van Victor is meer chronologisch, die van Renée springt meer heen en weer, is meer fragmentarisch.

Vraag van We Love Crime: Wat is het beste kenmerk van het boek? Wat irriteerde je of wat had beter gekund?

Nathalie: Het meest speciale voor mij in dit boek was de tijdslijn! Eigenlijk mag je daar niet te veel van verklappen aan potentiële lezers van dit boek omdat dit waarschijnlijk afbreuk doet aan de verrassing. Maar dat er met de tijd enorm veel gespeeld wordt, is wel zeker! Je blijft soms in het ongewisse van wat zich wanneer juist afspeelt. En daarnaast vertelt de kunstenares, Renée, ook veel uit haar herinneringen van toen ze kind was en bij haar grootvader opgroeide na eerst het verlies van haar vader, en dan ook nog eens van haar moeder en grootmoeder. Ik weet niet of alle lezers dit spelen met de tijd zal bevallen, maar ik vond het zeer sterk en buitengewoon goed geconstrueerd!

Natalie: Voor mij was ook de tijdslijn speciaal. Maar ook hoe het verhaal is opgebouwd. In eerste instantie lijken het twee aparte, op zich zelf staande verhaallijnen maar heel ingenieus zijn ze met elkaar verbonden. Het bevalt mij wel dat het verhaal niet op een presenteerblaadje wordt aangereikt, maar dat ik als lezer word uitgedaagd, dat ik wat moeite moet doen om het verhaal te interpreteren.

Vraag van We Love Crime: Zit er een diepere laag in het boek? Zo ja, op welke manier manifesteert zich deze?

Nathalie: Zowel Victor als Renée hebben moeite met hun ‘identiteit’. Victor vraagt zich af of hij zich nog een vader mag noemen na het verlies van zijn zoontje, en moet een heel nieuw leven zien op te bouwen, liefst met zo weinig mogelijk links naar zijn vroegere ‘identiteit’. Hij lijdt ook nog steeds onder het verlies van zijn vrouw, Helena. Renée is al een beroemde kunstenares, ze is ook herkenbaar door een handicap, terwijl ze zou willen dat dat niet zo was, dat ze bepaalde dingen incognito kan doen, wat ze dan ook gedurende een bepaalde tijd probeert. Uiteraard kan ze dit niet volhouden omdat ze niet verder kan leven zonder zichzelf te verraden.

Natalie: Naast wat Nathalie al schrijft over identiteit, herken ik ook verlies. Victor is zijn vrouw en later ook zijn zoon verloren. En uiteindelijk, door zijn tijd in de gevangenis is hij ook zijn oude leven kwijt. Renée verliest al jong haar mobiliteit, vervolgens haar vader, moeder en oma. En als bekend kunstenares haar vrijheid.

Conclusie: wat dachten de vier lezers van dit boek?

Evy: Voor mij is het boek niet 'spannend' genoeg om over een thrillergehalte te kunnen spreken. Er zitten veel mysterieuze elementen in waardoor je wel nieuwsgierig bent hoe Renée en Victor met elkaar verbonden zijn. Ik heb nooit het gevoel dat er gevaar dreigt, ook al heeft Renée het over bedreigingen. Qua plotopbouw kan het prima een thriller zijn. Er wordt heel mooi naar een eindpunt toegewerkt en of dat dan een spannende boog heeft of niet...alles klopt wel!

Chantal: Het is een ingewikkeld verhaal met twee verhaallijnen die elkaar soms ingenieus raken. Je moet wel goed bij de les blijven, want anders mis je dit. Ik vond het een interessant boek, maar er zitten wat mij betreft geen thrillerelementen in. Er is soms wel sprake van een zekere spanning. Maar naar aanleiding van de flaptekst had ik toch een spannender boek verwacht.
Ik heb nog nooit iets gelezen van Peter Terrin. Ik had niet door dat dit een vervolg was op een ander boek. Misschien dat het boek me daarom niet zo aansprak. Ik zat namelijk met veel vragen over wat er gebeurd was met de vrouw en de zoon van Victor. Dit wordt waarschijnlijk beantwoord in de vorige boeken.

Nathalie: De personages en hun situaties worden uitgebreid neergezet. Je gaat als het ware in hun psyche mee en probeert hun gedragingen en reacties te begrijpen vanuit hun verleden, waar zowel Victor als Renée duidelijk de sporen van dragen. Hoewel er heel wat spanning in zit, bouwt dit boek niet op naar een klassieke ‘ontknoping’ van slechteriken die onze vrienden op de één of andere manier achterna zitten. Het verhaal gaat voor mij eerder over de voortdurende stress in de levens van Victor en Renée waarin ze door enkele toevalligheden moeten rekening houden met criminele factoren. De schrijfstijl van de auteur valt niet zozeer op door te veel franjes, maar dit zet de vertelkracht van Terrin bijna nog meer in de verf, die ik wel geweldig vind!

Natalie: Peter Terrin heeft met Yucca een intrigerend verhaal geschreven.  Er zit een zekere suspense in Yucca maar het is geen thriller in de klassieke zin van het woord. Juist door die spanning blijf ik doorlezen en ben ik nieuwsgierig naar het verloop van het verhaal. Yucca is een op zichzelf staand verhaal maar ik denk dat door het lezen van de voorafgaande boeken over dezelfde personages je het verhaal nog beter kan begrijpen. Peter Terrin schrijft prettig. Geen lange zinnen die verzanden in veel bijzinnen. Hij is genomineerd voor de ECI Literatuurprijs maar of hij de winnaar wordt, is afwachten. 

Wat onze WLC-collega’s nog meer van dit boek vonden, kan je hier lezen op hun blogspot.