Omdat Kazuo Ishiguro op 10 december de Nobelprijs voor literatuur in ontvangst mag nemen, besloten we samen zijn boeken te gaan lezen en die ervaringen met jullie te delen. Op 4 december bespraken Kris en Helena Never let me go/Laat me nooit alleen. Twee dagen later konden jullie de leeservaringen van Nathalie en Gigi over The Remains of the Day/De rest van de dag lezen. Vandaag nemen Harriet en Sigried When we were Orphans/Toen wij wezen waren onder handen.

Verwachtingen vooraf

Harriet: Voor de bekendmaking van de Nobelprijs voor de Literatuur, had ik nog nooit van Kazuo Ishiguro gehoord. Wel kende ik de film Remains of the day, maar heb me nooit gerealiseerd dat het naar een boek was van Ishiguro. De reden waarom Ishiguro de Nobelprijs krijgt is door de Zweeds Academie als volgt verwoord: “Ishiguro, die, in romans met een sterke emotionele kracht , de afgrond onder ons denkbeeldig gevoel van verbondenheid met de wereld heeft blootgelegd.” Een zin die je wel even een paar keer moet lezen. Als het ook zulke zinnen zijn in zijn boeken dan wordt het nog een hele kluif.

Sigried: Ik heb al een aantal boeken van Ishiguro gelezen. Ik hou enorm van zijn schrijfstijl en dialogen. De vreemde sfeer van Never Let Me Go had me helemaal in de ban, maar vond ik in The Buried Giant net een afknapper. Uit de korte inhoud kan je weinig afleiden over dit boek, dus ik hoop dat ik mijn enthousiasme van voor The Buried Giant terug kan krijgen.

Eerste indrukken

Sigried: Ik vond dat het boek in het begin erg vlot las, hoewel ik niet goed wist waar de verschillende verhaallijnen naartoe zouden gaan. Gaandeweg raakte ik soms verstrikt in de herinneringen van het hoofdpersonage (en de herinneringen van de herinneringen). Ik heb uiteindelijk langer gedaan over het boek dan ik aanvankelijk gedacht had, omdat ik er echt wel mijn hoofd moest bij houden. Dat maakt het verhaal natuurlijk interessant, maar soms ergerde ik me wel aan de lange uiteenzettingen en wou ik gewoon door met de algemene plotlijn. 

Harriet: Ik vond het geen moeilijk boek om te lezen, maar daarmee was het niet meteen een makkelijk boek. Je moet zeker je gedachten bij het verhaal houden en het is lastig om tussendoor te stoppen. Stoppen met lezen moet echt aan het einde van het hoofdstuk , anders raak je de draad kwijt. Toch vond ik het ontzettend knap geschreven. Je volgt als het ware als lezer  de gedachtekronkels, gangen en associaties van de verteller ( in dit geval de ik persoon). Steeds lukt het de schrijver weer terug te komen bij het beginpunt van zijn verhaal. Wel lastig daarbij was te bepalen op welk punt je in de tijd was op dat moment. Verschillende personages passeren de revue maar zijn niet altijd direct goed in het verhaal te plaatsen qua tijd en plek.

Een van die personages die toch wel een grote rol speelt in het verhaal is Sarah Hemmings. Wat vond jij van haar personage?

Sigried: Het heeft een tijdje geduurd voor ik haar personage kon plaatsen. Aanvankelijk wordt ze vooral voorgesteld als een nogal oppervlakkige vrouw die vooral op zoek is naar een succesvolle man en die ambitie niet onder stoelen of banken steekt. Ik heb me lange tijd afgevraagd of ze een nevenpersonage of hoofdpersonage zou worden en wat haar precieze rol in het verhaal is. Hoewel ze ontwikkelt en steeds interessanter wordt, blijft ze voor mij wel een mysterieuze figuur. Ik denk dat ze vooral functioneert als spiegel van het karakter van Christopher. Door haar aanwezigheid is het duidelijk wat hij net niet is: hij is gefocust bezig met zijn eigen carrière en zet die op de eerste plaats. Hij is geen netwerker, is niet geïnteresseerd in oppervlakkige sociale contacten of het stichten van een gezin. De vriendschap tussen Sarah en Christopher wordt erg mooi opgebouwd. Hierdoor komen verdere keuzes in het boek ook geloofwaardig over. Zijn er volgens jou parallellen tussen de personages van Sarah en Christopher's jeugdvriend Akiri?

Harriet: In eerste instantie zag ik geen parallellen tussen Sarah en Christopher’s jeugdvriend Akiri. Maar omdat jij de vraag stelde ben ik daar eens over gaan nadenken. Akiri blijft net zoals jij van Sarah aangeeft, een wat mysterieuze figuur. Beide worden echter op het moment dat het er om spant, in de steek gelaten door Christopher. Akiri op het moment dat hij afgesproken heeft met Christopher om een flesje terug te zetten wat ze gestolen hebben en Sarah op het moment dat ze samen met Christopher wil vertrekken/vluchten naar Macao. Ook gebeurt dit op een manier die je wel zou kunnen vergelijken,  op een punt dat het verhaal een andere wending krijgt en indirect speelt zijn moeder daarbij een grote rol.

Een ander wat mysterieus personage vond ik het weesmeisje Jennifer. Ik had wat moeite met de geloofwaardigheid van haar, ik vond haar wel heel wijs en emotieloos.  Wat zijn jou ideeën over Jennifer?

Sigried: Ik vond het personage van Jennifer de zwakke schakel in het geheel, omdat haar adoptie erg ongeloofwaardig was. Ze voegt daarentegen wel nog meer mysterie toe aan het verhaal, nog een extra verhaallijn. De wereld in Shanghai  had eenzelfde laag van surrealisme, zeker bij zijn terugkomst als volwassen man. Waar hij als kind er duidelijk zijn plekje heeft en de wereld duidelijk ingedeeld is, lijkt er bij zijn terugkeer enkel chaos over te blijven. Deze stijl is ook terug te vinden in zijn andere boeken. Al is het elke keer een beetje wennen, ik hou er wel van. 

Eindoordeel

Sigried: De lange, gedetailleerde uiteenzettingen vond ik een minpunt. Hoewel ik hou van de schrijfstijl van Ishiguro verloor ik af en toe mijn interesse. Christopher is op zich wel een boeiend personage, maar ik had er niet zo heel veel mee. De surrealistische sfeer die opgeroepen wordt door de vreemde personages en locatie deden me wel altijd voortlezen. Hoewel ik dit boek dus toch vrij graag gelezen heb, kan het niet tippen aan The Remains of the Day en Never Let Me Go.

Harriet: Voor mij was het een eerste kennismaking met de boeken van Ishiguro. Een kennismaking die wel naar meer smaakt, maar dat komt voor een deel omdat er veel lezers zijn die aangeven dat er mooiere boeken zijn van Ishiguro. In dit boek heb ik van de schrijfstijl genoten en bleef het boek over het geheel wel boeiend. Het stuk waar Christopher terug is in Shanghai en door het oorlogsgebied aan het rondlopen is, vond ik wat te langdradig. Maar het plot was daarentegen wel weer heel bijzonder.

Wat vonden jullie van Toen wij wezen waren?