Wat ons had kunnen zijn is een uitgave van de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek ter gelegenheid van de Poëzieweek 2018. Met dank aan Poetry International en Poëziecentrum. De Poëzieweek wordt mede mogelijk gemaakt door de Taalunie.

Deze gedichten mogen we plaatsen dankzij Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek.

Man met piano, Kiev, Oekraïne, 2014

Ze zeggen dat er leeuwen op de daken lopen.  

Een gigantische wolk in de vorm van een stad

boven wat ooit de stad was.

We gaan rond het zwartgeblakerde puin staan,

stap voor stap schuiven onze voeten, knieën en buik de stenen samen

met as en versmolten lichamen op een hoop.

Eerst vormen we een achthoek, dan een rechthoek, een vierkant

en uiteindelijk een cirkel.

We haken de armen in elkaar, heup aan heup, kop gebogen,

millimeter voor millimeter trekken we de cirkel strakker aan,

tot een klont, opgeboend met onze haren,

compact en zwart tussen ons in.

We duwen de piano voor ons uit. Ze bromt. Overal

bloeden mensen als een veld vol tulpen – er zijn vele soorten

rood, maar nog veel meer vormen

van verdriet. We wachten tot de piano ervan druipt. En weer stolt.

Leeuwen met laaiende manen op de daken.

We slepen de piano achter ons aan onder een wolk

in de vorm van een piano. Eén hartslag vormen we. Dreunend.

Aantekeningen:  Man met piano is een ode aan Markiyan Matsekh, de Oekraïense jongeman die in 2014 piano speelde op straat, oog in oog met de oproerpolitie in Kiev. Een van de agenten schreef als antwoord op de bewasemde ruit van zijn politieauto: We zijn met jullie. 

Souffleur

Wat ons had kunnen zijn:

onder al ons roepen zwijgt de man

die hier niet was

over de vrouw die hij heeft gekend,

en roept onder al ons zwijgen de vrouw

die hier is geweest

met de man die ze nooit heeft ontmoet.

We zitten elk in een kamer uit te kijken

over de zee naar wat daar opduikt, zonlicht,

maar we weten niet wie we zijn,

nooit zien we wie uit het water komen

en zonder onze naam te kennen naar ons kijken.

Tot de branding wit wordt

en ze weer wegzwemmen.

Zo graag

had ik iedereen behoed voor het ergste, maar

het beste moet nog komen. 

Copyright 2018 Peter Verhelst

Uitgeverij Stichting CPNB

Redactie De Bezige Bij