En of we in september alweer veel gelezen hebben! De vraag welk boek de leden van WLL het meest is bijgebleven was ook deze keer niet gemakkelijk te beantwoorden. Verschillende leden probeerden nog twee of meer boeken deze rubriek in te smokkelen, maar we moeten streng zijn: één boek per persoon, dé aanrader van de maand. Laat gerust weten of jullie het eens zijn met onze keuzes, of welk boek jullie graag zouden aanraden.

 Guy: Mijn absolute favoriet van september is Kolja, de nieuwste roman van Arthur Japin. Wanneer is Japin op de top van zijn kunnen? Als hij een historische roman schrijft, ben ik van mening, toch. De auteur zet met Kolja een subliem verhaal neer. In zijn zesde symfonie had de befaamde componist Tsjaikovski precies 10 minuten en 39 seconden nodig om zijn muziekwerk te laten ontploffen. In Kolja - het hoofdpersonage heeft werkelijk bestaan - gebeurt dit vanaf het allereerste hoofdstuk. Recensie 

 Gigi: voor mij Strikken van de Italiaanse schrijver Domenico Starnone de grootste verrassing. Niet omdat deze schrijver iets te maken zou hebben met Elena Ferrante want haar (zijn?) boeken heb ik nog niet gelezen dus daar kan ik niet over oordelen. Nee, dit boek verraste me door de keuze van het perspectief, de sprongen in de tijd, de verassende plotwisselingen maar vooral ook omdat er met lichte humor en klare taal een psychologische roman neergezet werd die me raakte. Gigi schreef een blog en een recensie over dit boek. Link naar blog en recensie

 Jan Koster: Mijn favoriete boek over september is Het huis aan het meer van Thomas Harding. Het gebeurt maar zelden dat je een dik non-fictieboek bijna in één ruk ademloos uitleest. Dit boek laat zien dat het kan. Het is een prachtige geschiedenis over een huis aan een meer aan de rand van Berlijn. Aan de hand van de levens van de opeenvolgende bewoners krijg je een bijzonder fascinerend en meeslepend portret van Duitsland en de bewoners in de afgelopen eeuw. Prachtig geschreven, uitstekend gedocumenteerd, boeiend van begin tot ver na het eind omdat je alles wilt weten over dat huis. Die nieuwsgierigheid wordt deels bevredigd middels deze link.

 Helena: Afgelopen zomer las ik Bidden wij voor Owen Meany, daar was ik enorm van onder de indruk, maar ook Weduwe voor een jaar vond ik prachtig. Het gaat over de enorme impact die verdriet kan hebben op mensen en hoe dat ook vele jaren later nog steeds levens beïnvloedt. Het boek is onlangs opnieuw uitgegeven ter gelegenheid van de 75e verjaardag van Irving, volledig terecht dat zijn boeken opnieuw onder de aandacht worden gebracht. Waarom ik het boek vijf sterren geef, lees je hier uitgebreider. 

 Sigried: de Ierse auteur Colm Tóibí­n schrijft met Het huis van de namen een uitmuntende eigen versie van het drama rond Klytaimnestra en Agamemnon. Deze roman is een aangrijpende, tijdloze vertelling over het verlies van onschuld, over de gevolgen van wantrouwen en over machtswellust. Door de ingenieus uitgewerkte intriges lijkt het geheel de literaire neerslag te zijn van de televisieserie House of Cards; spannend, hard, ontroerend, fascinerend, ronduit geweldig. Ik kan alleen maar hopen dat mijn recensie jullie enthousiast genoeg maakt om dit boek te lezen. 

 Jan Stoel: bij mij zindert nog steeds Willem Elsschot na. Uitgeverij Polis bracht de eerste drie delen uit de ˜Elsschot-serie" op de markt en ik las deze maand De Verlossing, zijn enige plattelandsroman, een roman die in de jaren vijftig van de vorige eeuw door de katholieke kerk verboden werd omdat de kerk in diskrediet gebracht zou zijn. Een roman die omwille van zijn thematiek na zo'n 100 jaar nog steeds actueel is en doorspekt is met een heel veel humor. Inmiddels is Kaas verschenen in de serie. Naar de winkel dus. Leesclub

 Nathalie: Wat het meest beklijft van deze maand, zijn toch de prachtige zinnen uit het dunne boekje van de Zweed Fredrik Backman, En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer. In prachtige zinnen en een ontroerende schrijfstijl leer je de herinneringen kennen van de grootvader en hoe deze meer en meer door de veroudering en de dementie afnemen. En ook wat dit teweegbrengt bij de kleinzoon. Een serieus brok-in-de-keel-boekje.

 Harriet: Slaap zacht, Johnny Idaho van Auke Hulst heb ik met heel veel plezier gelezen. De verhaallijn van verschillende personages weeft de schrijver zo mooi door elkaar heen om tegen het einde van het verhaal bij elkaar te komen. In het begin van het verhaal moet je even de klik maken dat het in de toekomst zich afspeelt maar daarna blijft het met de nodige vaart geschreven.

 Kris: De maand september stond bij mij vooral in het teken van de shortlist van de Hebban-debuutprijs (en daar mag ik uiteraard nog niks over communiceren). Toch was er ook tijd voor ander literair werk, waarbij ik vooral heb genoten van De dood van Murat Idrissi, de laatste novelle van Tommy Wieringa. Het is een uitermate actueel verhaal over migratie, met twee Nederlandse meisjes van Marokkaanse origine die op de veerboot tussen Tanger en Algeciras geconfronteerd worden met de plotse dood van, jawel, Murat Idrissi. Net zoals bij zijn vorige boeken, en dan vooral Dit zijn de namen, kan Wieringa met zorgvuldig gekozen woorden, zinnen en beelden een rauwe, zintuiglijke werkelijkheid oproepen die het decor vormt van menselijke interacties en dilemma's op het snijvlak van twee culturen.