In verband met de leesclub In het Spoor van de Eclips hebben we speciaal een interview kunnen houden met de schrijfster van het boek, Bronagh Curran. In het spoor van de Eclips is haar debuutboek. Haar boek is oorspronkelijk geschreven in het Engels, The Path of Totality, maar is nog niet in haar eigen land Ierland uitgekomen. De rechten van haar boek zijn ook alleen door de Nederlandse uitgeverij Gottmer gekocht, waardoor In het spoor van de Eclips, haar eerste gepubliceerde boek is. 
In het spoor van de eclips gaat over Nat Dobbs. Het leven zit de 15-jarige niet echt mee. Hij stottert, is mager en bepaald geen sociaal genie. Hij doet wel zijn best om goed in de groep te passen, maar de laatste keer dat hij dat probeerde, eindigde hij met zijn onderbroek op zijn enkels - op de lokale televisie. De schaamte na dit incident is zo groot dat Nats ouders besluiten naar een ander dorp te verhuizen. Daar leert Nat Milo Quincey kennen. Milo, een 65-jarige kluizenaar met ALS, luistert tenminste naar hem. Als Milo Nat vertelt dat hij heel graag de totale zonsverduistering in Kentucky zou willen zien - de eerste in de VS in 35 jaar - besluit Nat dat hij mee wil gaan. Tot Nats grote vreugde stemt dorpsbeauty Celeste ermee in om hun chauffeur te zijn. De road trip wordt een onverwacht succes en de drie groeien steeds dichter naar elkaar toe. Maar een tragisch ongeval wacht hen in de duisternis. 
Liever het origineel lezen? Bij de leesclub In het spoor van de Eclips kan je vanaf 30 april het originele interview vinden (dus de Engelse versie).


Wat is voor jou de trigger geweest om dit verhaal te schrijven? Als je kijkt naar de actuele thema’s zoals pesten, vriendschap en dood. 
Er is geen specifieke trigger die ik had voor dit verhaal, maar ik had wel een paar ideeën die samen kwamen op dezelfde tijd. Ik kan mij nog herinneren dat ik op een dag aan mijn bureau aan het werken was en toen een gedwongen gevoel had om op Google astronomie op te zoeken. Ik had nooit erg veel interesse ervoor, maar toen las ik over de totale zonsverduistering in Kentucky in 2017. Ik dacht meteen dat dit een goede achtergrond zou zijn voor een boek. Op dat moment zat ik midden in het schrijven van het derde gedeelte van een serie boeken die ik al 3 jaar probeer te laten publiceren. Toen ik eenmaal de eclips in mijn hoofd had besloot ik mijn tijd aan dit nieuwe idee te wijten en de andere dingen te laten liggen. Ik wilde dat mijn verhaal meer over vriendschap zou gaan dan over romantiek. Zelf houd ik van verhalen tussen vriendschappen tussen jong en oud- zij hebben zoveel om elkaar en de lezer te leren.  Ik begon met mijn hoofdpersoon, die oorspronkelijk Albie heette, maar ik zag een film genaamd ‘Stuck in Love’ en de hoofdrolspeler heette Nat Wolff. Zo belichaamde ik mijn hoofdpersoon, die ik wilde creëren. Ik veranderde zijn naam in Nat. Het beeld van een oude kluizenaar in zijn huis kwam erna en hoe alle stukjes van de puzzel vielen langzaam in elkaar.

Wat vind je van de vergelijking met John Green?
Toen ik “The Fault in Our Stars’ las, worstelde ik met tegenstrijdige reacties. Aan de ene hand voelde ik mij geïnspireerd en gedwongen om te schrijven in de hoop om op een dag iets te creëren wat de lezer het gevoel zou geven van het gevoel dat John Green mij gaf. Maar ik twijfelde dat ik ooit zo dicht bij zijn genialiteit zou kunnen komen en dat het niet het proberen waard zou zijn. Toen ik zag dat Gottmer mij aan het promoten was ‘for fans of John Green’ was ik verpletterd. Het was een grote eer. Schrijvers zijn ook lezers en net als jij hebben wij helden- Mr. Green is mijn held en elke vergelijking met hem zal altijd worden gewaardeerd. 

Veel van de mensen willen weten hoe jouw boek in Nederland is gekomen. Heb jij je boek naar Gottmer gestuurd of heeft Gottmer jouw gevonden?
Ik heb een agent hier in Ierland die zorgt voor mij Engelse rechten en een buitenlandse rechten agent, die zorgt voor mijn buitenlandse rechten. Beide agenten zijn door het jaar heen naar verschillende boekenbeurzen gegaan en in de lente van 2015 heeft mijn buitenlandse rechten agent mijn Nederlandse rechten verkocht aan Gottmer tijdens de Bologna Boeken beurs. Het was zeer ongebruikelijk, aangezien de meeste boeken in haar oorspronkelijke taal als eerst verkocht worden en dan pas interesse opwekken in het buitenland. Nederland was de enige die bereid was om een kans te geven aan een onbekende schrijfster uit Ierland, die nog nooit gepubliceerd is in haar eigen taal. Ik kan geen woorden geven hoeveel dit voor mij betekent en hoe dankbaar ik hiervoor ben.

Had je een inspiratie voor dit boek?
Mijn inspiratie voor dit boek komt van verschillende plekken, het idee van een klein leugentje dat een domino effect heeft op veel levens kwam van Ian McKeown’s Atonement, het kleine boek van buitenlandse woorden kwam van een artikel over Metal Floss, het Neil Diamond lied On the Way to the Sky vertegenwoordigt Williams verhaal. Ik had zoveel plezier in het onderzoeken voor dit boek, ik maakte een Pinterest board en een Spotify playlist, ik leerde mezelf de theorie van het schaakspel. Ik vroeg zelf aan mijn wetenschappelijke vriend een fysiek 'romantisch' experiment aan te bevelen en zij kwam met het idee van de zonsondergang in het glas. Ik hield van elke minuut van het schrijven van dit boek, ik ben nog steeds verdrietig dat het voorbij is.

Hoe kwam je op het idee om Nat te laten stotteren?
Ik liet Nat stotteren, omdat ik hem een aantal fysieke beperkingen wilde geven zodat ertussen Nat en Quincy gemeenschappelijke grond gecreëerd kon worden. Het eerste gesprek dat ik schreef tussen de twee was een scene waar een kop zou vallen, waarbij Nat aan Quincy zou vragen ‘What’s wrong with you anyway?’. Door een link te maken met zijn toestand aan Nats toestand, krijgt Quincy meteen een connectie met hem. Ik wilde ook dat het stotteren Nats frustraties vertegenwoordigt om niet goed te communiceren met de wereld om hem heen en hoe zijn vriendschap met Quincy opgroeit. Als hij leert om zichzelf te zijn, neemt het stotteren af. In alle verdere gesprekken tussen Nat en Quincy, heb ik opzettelijk het stotteren laten verminderen. 

Jijzelf woont in Ierland en het verhaal speelt zich af in Amerika. Is dit omdat daar de eclips is of is Amerika een land waar jij graag over schrijft?
Natuurlijk is Kentucky gekozen omdat er een echte eclips zou plaatsvinden. Montana heb ik gekozen als plaats omdat daar de laaste eclips plaatsvond in Amerika en ik vond het idee leuk van Quincy’s verhaal dat begint en eindigt met deze twee gebeurtenissen. Ik heb hiervoor een boek geschreven dat zich afspeelt in Boston, maar mijn eerste boek - een serie- speelt zich af in Dublin. De plaats hangt af van het idee - ik zou schrijven over elke plaats, als dat is waar het verhaal mij neemt.

Ookal zijn de rechten in Engeland nog niet verkocht, denk je dat je een prequel of sequel gaat schrijven? Of een ander boek?
Ik ga absoluut een ander boek schrijven- en ik hoop echt dat degene die ik al geschreven heb, worden gepubliceerd op een dag. Maar een prequel of een sequel voor In het spoor van de eclips- op dit moment denk ik dat het verhaal voor deze hoofdpersonen afgelopen is. Maar je weet maar nooit, misschien als een heel goed idee voor Nat en Celeste mij treft zal ik het proberen.

Wat is je favoriete boek?
Er is een boek dat voor altijd mijn favoriet zal zijn, Pride and Prejudice. Ik las het voor het eerst toen ik 14 was en het vormde al mijn visies op de wereld en ik kan eerlijk zeggen dat het mijn hele leven gevormd heeft. Ik las het terwijl ik de beroemde BBC verfilming keek en de hele ervaring heeft zo’n diepgaand effect op mij dat ik besloot dat ik een verfilmde boeken als baan, vier jaar later besloot ik om media te studeren in de hoop of in deze lijn werk te krijgen. Elke keer dat ik terug ga ontdek ik een nieuwe nuance in Austens sublieme en slimme proza, ik aanbid haar.

Wat vind je van de Nederlandse titel ‘In het spoor van de eclips’? (In the wake of the eclips) (English name The path of totality) 
Ik denk dat In het spoor van de eclips een goede titel is, het heeft een meer letterlijke betekenis bij het verhaal. Maar The Path of Totality heeft voor mij 2 betekenissen, een ervan is de voordehand liggende astromische gebeurtenis, de andere is het voltooien van de tocht van elk hoofdpersoon in het verhaal. 

Wanneer wist je dat je wilde gaan schrijven? Was het iets wat je wilde doen als kind of heeft het zich in de jaren  ontwikkeld?
Ik vond schrijven altijd al leuk en Engels was altijd mijn beste vak op school. Mijn moeder heeft een grote fantasie en zij bedacht altijd verhalen voor ons toen we kinderen waren. Ik schreef als tiener slechte poëzie, maar behalve voor school schreef ik nooit fictie. De waarheid is dat ik nooit het gevoel had het waard was om te zeggen. Ik werkte als journalist voor 6 jaar na de universiteit en schrijven als baan enige liefde voor het weg. Maar een paar jaar nadat ik opgaf was ik in de kinderselectie van mijn lokale bibliotheek en ik gaf commentaar aan mijn vriendin over hoe slecht de boeken waren, dat sommige schrijvers de kinderen behandelen alsof ze idioot zijn en waarom ze nooit meer inteligentie geven. Mijn vriendin, een praktische rechten speker dat ze is, zei “Waarom ga jij er dan niet een schrijven?”. Zo hoe dom het ook klinkt, ik probeerde het. Ik schreef mijn eerste boek in 3 maanden tijd en ben erna niet meer gestopt.

Met welke 3 woorden zou je je boek omschrijven?
De 3 woorden die ik zou gebruiken om het boek te omschrijjven zijn: hoopvol, mededogend en bevrijdend. 

Is er een boodschap die je wilt bijbrengen met dit boek? Zoja welke boodschap?
Er zijn veel boodschappen in het boek: beoordeel anderen niet of denk nie dat je dingen over ze weet, verspil je leven en liefde niet aan iemand die het niet waard is en de belangrijkste is simpel gezegd: wees jezelf- het slechte deel en alles. De juiste persoon zal van je houden ondanks hen.

Ben je van plan om naar Nederland te komen?
Ik zou graag naar Holland komen, in het bijzonder om jullie wonderlijke Hebban bookclubbers te ontmoeten. Ik heb nog geen plannen op dit moment maar ik beloof dat jullie de eerste zijn die er over komen te weten. Dank jullie wel voor deze prachtige ervaring voor mij. En bedankr Nederland, voor mijn boek onder jullie vleugels leggen. You are all zo mooi


Een bedankje aan iedereen die mee heeft geholpen met vragen bedenken!
Geschreven door: Tinke Janssen