Wie heeft nog nooit gehoord van haar wereldberoemde verhalen?
Moord op de Nijl, En toen waren er nog maar… , Moord in de Oriënt Express,…

Maar ken je ook de persoon achter Agatha Christie?
Deze fascinerende vrouw, die een rijk gevuld leven heeft geleid, licht in haar autobiografie alvast een tipje van de sluier op.

Over één ding zwijgt ze echter in alle talen: haar 11-daagse verdwijning in 1926.
De reden van deze verdwijning en hetgeen zich in die elf dagen heeft afgespeeld, daar hebben we tot op de dag van vandaag nog steeds het raden naar.
Er bestaan wel een aantal theorieën, maar geen enkele daarvan is bewezen.

Deze intrigerende gebeurtenis vormde meer dan 10 jaar geleden het uitgangspunt van een schrijfwedstrijd van uitgeverij Luitingh-Sijthoff: “Wat zou er in die 11 dagen gebeurd zijn?”

Heb je af en toe al eens een totaal nieuwe hobby uitgeprobeerd?
Wel, ik doe dat regelmatig en kan je verzekeren dat het vaak een enorm leuke en verrijkende ervaring is.
Zo kwam ik indertijd ook terecht bij een nieuwe bezigheid, namelijk ‘deelnemen aan schrijfwedstrijden’.
Aangezien mijn eerste schrijfwedstrijd meteen een schot in de roos bleek (10e plaats op meer dan 160 inzendingen), had ik de smaak te pakken. En dus keek ik uit naar een andere boeiende wedstrijd. Die rond Agatha Christie zag er interessant uit, maar de inzending moest zo’n 8.000 woorden tellen en de inzendtermijn was bijna verlopen.

Toen ontstond er echter een leuk idee: wat als ik iemand kon overtuigen om het verhaal met z'n tweeën te schrijven?
Zo kwam het dat mijn moeder en ik gezellig samen begonnen te brainstormen.
Langzaam maar zeker kreeg het geheel vorm en werd er een schema opgesteld. Sommige stukken werden uitsluitend door mijn moeder geschreven en sommige uitsluitend door mij. Andere stukken schreven we dan weer volledig tesamen.

De longlist hebben we dan misschien niet gehaald, maar de ervaring om als moeder en dochter samen dit project tot een goed einde te brengen gaf ons wel enorm veel voldoening en daar kijk ik tot op de dag van vandaag nog steeds vol enthousiasme op terug!

Het verhaal ligt hier maar stof te vergaren, dus waarom het niet eens hier op mijn Hebban-blog plaatsen?
Zoals ik vorige week al vertelde, voorzien we met het B-team elke vrijdag een artikel om zo de tijdelijke blogpauze van Bohse te overbruggen. Dit vervolgverhaal over Agatha Christie past dus perfect in ons project.

Zou ik alles nu nog op dezelfde manier schrijven als toen? Misschien niet. Want intussen heb ik veel meer leeservaring, terwijl ik destijds in een jarenlange leesdip zat.
Maar al bij al was het heel fijn om dit verhaal na al die jaren eens terug boven te halen en zelf te herontdekken. Daarom werden er geen veranderingen aangebracht en wordt het gewoon geplaatst zoals we het toen geschreven hebben.

Mocht je je afvragen wat er allemaal waar is in dit verhaal: heel veel.
Mijn moeder las vooraf de autobiografie van Agatha Christie, dus de meeste mensen en gebeurtenissen die vermeld worden zijn gebaseerd op gekende feiten. Op die manier vormt dit vervolgverhaal een fijne inleiding tot het boeiende leven van deze opmerkelijke dame.
Verder hebben een aantal krantenartikels onze fantasie wat gestimuleerd, zodat we er een mooi geheel van konden maken.

Veel leesplezier!

'The truth, however ugly in itself,
is always curious and beautiful to seekers after it.'

(Hercule Poirot, in The murder of Roger Akroyd )

Vrijdag 3 december 1926

De vrouw bleef even met ingehouden adem halverwege de trap staan.
Dan ging ze behoedzaam verder naar boven. Haar rechterhand raakte vluchtig de leuning. Niet dat zij bang was te vallen, elke dag wervelde ze meermaals de treden op en af. Nu was ze echter bang het kind wakker te maken. Gelukkig was er de dikke wollen loper, die stevig op zijn plaats gehouden werd door koperen roeden.
De deur van de kinderkamer stond op een kier. Zachtjes schuifelde ze tot bij het bed. Het meisje zuchtte even in haar slaap. Blond engelenhaar bedekte voor een deel haar frêle gezichtje. De vrouw boog zich voorover en zoende haar zachtjes op de wang. Zeven jaar was ze nu, haar kleine Rosalind. Te jong om uit te leggen wat er gaande was.
Op het nachtkastje legde ze een kleine enveloppe.

“Aan miss Fisher”
Charlotte Fisher was haar secretaresse en Rosalinds kinderjuf. Aan die lieve Carlo, zoals ze kortweg genoemd werd, kon ze haar dochter zonder problemen een paar dagen toevertrouwen.

Beneden stond de reistas klaar. Nog een vluchtige blik op de staande klok in de woonkamer, kwart na negen. Geen tijd te verliezen. Ze nam de bontjas en hing die over haar schouders. Het was nog maar begin december, maar bij het zachtjes dichttrekken van de voordeur sneed de koude vrieslucht haar de adem af.
Ze repte zich vlug naar de Morris Cowley. Wat een geluk dat Archie, haar man, er op aangedrongen had dat ze zou leren autorijden. Dat moest ze hem nageven, hij was de enige geweest die er in geloofde dat ze het zou kunnen. Weinigen in hun vriendenkring hadden een wagen, bedacht ze nu.

Het waren ook moeilijke tijden, na de wereldoorlog, maar zij had geluk gehad. Wat begonnen was als een weddenschap met haar zus, namelijk dat ze niet in staat zou zijn een detectiveverhaal te schrijven, was in haar voordeel uitgevallen.
Het was niet van de eerste maal gelukt. Haar verhaal was bij verschillende uitgevers terechtgekomen. Uiteindelijk kreeg ze, op een ogenblik dat ze er zich niet meer aan verwachtte, toch de voldoening het boek ‘De Zaak Styles’ gepubliceerd te zien.
De laatste tijd begon ze naam te maken als schrijfster en haar geliefde Morris Cowley had ze kunnen kopen door de feuilletonrechten van een van haar boeken te verkopen aan een krant die er 500 pond voor betaalde. Een enorm bedrag. Zelf had ze het geld gezien als een appeltje voor de dorst, maar Archie had er op gestaan dat ze een wagen zou kopen, nu ze niet meer in Londen woonden. Eerst had ze geprotesteerd maar al snel was ze in de wolken met de vrijheid die hij bood.

Ze zette de auto in gang met de aanslagslinger. Terwijl de motor zacht bromde, wierp ze een laatste blik op de villa die bijna volledig in het donker gehuld was. Styles, dat was de naam die ze eraan gegeven hadden, naar het succes van haar eerste boek.
Ze verliet Sunningdale en nam de weg naar Guildford. Als alles meeviel zou ze binnen een uurtje op haar bestemming zijn.

Terwijl ze de donkere nacht inreed, vroeg ze zich af wat ze toch had met huizen.
Ze dacht aan Ashfield, haar geboortehuis in Torquay, een mondaine badstad. Het grote huis met de enorme tuin waar ze zo gelukkig geweest was. Binnenshuis was haar favoriete bezigheid haar poppenhuis. Het was een open beschilderde constructie onderverdeeld in zes vakken, die de verschillende kamers moesten voorstellen. Beetje bij beetje kocht ze het meubilair, het servies en de poppetjes die de bewoners voorstelden.
Elke dag passeerde ze langs vaders kleedkamer. Die liet het koperen wisselgeld van de vorige dag achter op de hoek van zijn toilettafel. Dat was haar zakgeld. Niet elke dag lagen er muntjes, maar dat maakte het opstaan juist spannend.
Op de duur had ze zoveel inboedel dat haar poppenkast te klein was. Moeder had er niet beter op gevonden dan een echte kast leeg te maken en die te decoreren met behangpapier. Haar grootste plezier was een verhuis te organiseren. Dan werd alles in kartonnen dozen gestopt en van plaats veranderd.
Sindsdien was ze blijven huisje spelen. Met grotere exemplaren weliswaar. Talloze huizen had ze bekeken, gehuurd, gekocht, geruild, laten verbouwen. Tot ze Styles gevonden had.

Vorig jaar was moeder overleden.
Haar zus Madge en zij hadden moeten vaststellen dat Ashfield onbewoonbaar geworden was. Op verschillende plaatsen regende het binnen. Moeder had bij haar overlijden nog slechts twee kamers in gebruik. De rest van het huis was volgestapeld met meubelen die op hun beurt propvol zaten.
Naast de bezittingen van haar ouders waren er ook heel wat spullen van haar “oma-tante”. Zij was de stiefmoeder van vader en de zus van moeder. Nieuwe vrienden hadden altijd wat tijd nodig om die familieband te snappen. Haar vader, Fred, was de zoon uit het eerste huwelijk van oma-tantes man, een rijke Amerikaanse handelsman die zich in Engeland gesetteld had. Haar moeder, Clara, was door oma-tante en Freds vader verscheidene jaren opgevoed omdat haar eigen moeder jong weduwe was geworden. Fred kwam enkel over voor de vakanties. De rest van het jaar verbleef hij bij zijn grootouders in Amerika. Ondanks het leeftijdsverschil van tien jaar hadden die twee elkaar toch gevonden.
Door deze dubbele familieband had oma-tante altijd een belangrijke rol gespeeld in hun leven. Het was dan ook normaal dat moeder haar opnam toen ze de laatste jaren van haar leven blind werd. Kort na haar aankomst bleek ze ook verward. Haar bijdrage aan Ashfield waren kisten vol waardevol porselein, maar ook veel rommel. Alles moest nauwkeurig nagekeken worden, want oma-tante had de gewoonte allerlei zaken te verstoppen. Geld in oude brieven of juwelen in opgerolde kousen.
Madge had het te druk met haar eigen zaken en kwam pas terug naar Ashfield toen het werk er op zat. Miss Fisher was naar huis om haar zieke vader te verzorgen. Ze stond er dus helemaal alleen voor. Van Archie moest ze ook geen hulp verwachten, want hij verbleef intussen in Londen. Ze zàg hem zelfs niet gedurende die zomermaanden. In de weekends overkomen vond hij te duur. Intussen verhuurden ze Styles, om het nijpende geldgebrek het hoofd te kunnen bieden.
Zodoende bleef ze weken alleen achter met Rosalind, hun dagen gevuld met het versjouwen van jaren aan een stuk vergaarde prullen. Rosalind vermaakte er zich mee, maar haar bracht het in een toestand die ze nog nooit ervaren had. De vele herinneringen die de foto’s, de kleren, en al wat haar omringde opriepen, kon ze met niemand delen. Bovendien was het een vermoeiende karwei, die veel energie opslorpte. Het verdriet wegens het verlies van moeder, de fysieke inspanning, de eenzaamheid, dit alles maakte dat ze zich moedeloos voelde. Haar eetlust verdween. Ganse nachten lag ze te piekeren. Toen ze een cheque moest tekenen, herinnerde ze zich haar eigen naam niet meer.
Ze trok zich op aan het feit dat Madge en Archie in augustus de verjaardag van Rosalind kwamen vieren. Rosalind zou dan met Madge op Ashfield blijven terwijl Archie en zij op reis zouden gaan naar Alassio in Italië. Dat waren hun plannen en daar zag ze naar uit.

(Wordt vervolgd)