Dit vervolgverhaal gaat over de 11-daagse verdwijning van Agatha Christie in 1926.
Meer uitleg over hoe het tot stand is gekomen lees je in de inleiding van de eerste aflevering.

De vorige delen kan je lezen door op de volgende linkjes te klikken:

• aflevering 1
• aflevering 2

Hieronder vind je aflevering 3 en de verdere planning ziet er als volgt uit:

• vrijdag 30 december 2022: aflevering 4
• dinsdag 3 januari 2023: aflevering 5
• vrijdag 6 januari 2023: aflevering 6

Veel leesplezier!

Zaterdag 4 december 1926

De volgende ochtend bracht ze door met het uitkiezen van kleren in Nans garderobe. Het belangrijkste was een warme jas. Ze kwamen ook overeen dat Nan haar het geld zou lenen dat nodig was om haar verdwijning zo lang te laten duren als zij zelf nodig achtte. Tenzij ze herkend werd natuurlijk.

Kort na de middag ging ze alleen naar Kings Cross station.

Ze had twee onschuldige passies in haar leven, bedacht ze toen ze onderweg was. Huizen en treinen.
Als kind had ze al enorm veel verbeelding gehad. Haar hoepel was voor haar een trein. De ene dag was ze machinist, de andere dag controleur of gewoon passagier op drie spoorwegen die ze zelf had bedacht. De ondergrondse spoorweg, met acht stations die om driekwart van de tuin heen liep. De Tonspoorweg, een kort lijntje tot de moestuin, dat begon bij de grote waterton, vandaar de naam. De Terraslijn die om het huis liep. Tijdens het opruimen in Ashfield had ze een stuk karton teruggevonden waarop ze een plattegrond getekend had van haar spoorwegconstructie.

Haar oog viel op een affiche die reclame maakte voor het Harrogate Hydropathic Spa Hotel. Dat zou haar eindbestemming worden. Door het koude weer zou ze genoodzaakt zijn veel tijd binnenshuis door te brengen. De temperatuur zou ginder wel enkele graden lager liggen dan in Londen. In een Spa hotel had ze mogelijkheden genoeg om zich te laten verwennen. Het was bovendien een luxe hotel waar discretie hoog in het vaandel gedragen werd.

Hoewel het zaterdag was en de forenzen vrij hadden, heerste er een gezellige drukte in het station. Het was een indrukwekkende constructie met veel glas, die opgericht was op het einde van de vorig eeuw. De treinen die hier vertrokken hadden als eindbestemming Edinburgh in Schotland. Ze zou eerst een ticket kopen.
“Harrogate, 1ste klas, enkel” had ze er in een hoestbui uitgebracht, haar gezicht half verbergend achter haar batisten zakdoek. Het was winter en vele mensen waren verkouden. Die stap was al genomen.

Dan begon ze uit te kijken naar geschikte medereizigers. Uren op de trein zitten en doen alsof ze sliep leek haar geen prettig vooruitzicht. Ze had wat afleiding nodig. Engelsen, dat was uitgesloten. Maar ze moest wel de taal machtig zijn, want anders was conversatie ook onmogelijk.

De uiteindelijke keuze viel op een Frans echtpaar. ‘Madame’ had onmiddellijk haar aandacht getrokken door haar imposante gestalte en luide geaffecteerde stem. ‘Monsieur’, die een hoofd kleiner was dan zijn echtgenote, was druk bezig aan haar grillen te voldoen.
Eerst afwachten of ze eerste klas reisden. Inderdaad, dat had ze goed gegokt. Het kwam er nu op aan in dezelfde wagon plaats te nemen. Ze gaf hun de nodige tijd om zich te installeren en betrad dan zelf de coupé. Toen ze ter hoogte van het koppel was, liet ze achteloos haar lederen handschoen vallen. De man sprong recht, bukte zich en reikte ze haar, met een buiging aan.
“Madame, je crois que c’est à vous ? ”
“Je vous remercie infiniment, Monsieur.” Ze beloonde hem met glimlach.
Zo waren ze in gesprek geraakt. De dame was verrukt door het feit dat ze een Franstalige reisgenote gevonden hadden. Haar echtgenoot was het Engels machtig, zij jammer genoeg niet. Eerst volgde de verplichte kennismaking.
“Kolonel en Madame Duchamps uit Parijs.”
“Mevrouw Neele, uit Kaapstad.”
Vanaf nu was haar nieuwe identiteit openbaar gemaakt.
De man had haar verwonderd aangekeken “Uit Kaapstad en U spreekt Frans met een zuiders accent?”
Ze vertelde hen dat ze in Engeland had gewoond tot ze huwde. Voor de rest hoefde ze niet meer te liegen. Toen ze zes was, had ze haar ouders vergezeld naar Frankrijk. De grootste tijd daarvan hadden ze in Pau doorgebracht. Daar had moeder er haar zinnen op gezet dat ook haar jongste dochter de taal van Molière zou leren. De eerste gouvernante was een Engelse geweest die al jaren in Pau woonde. Ze slaagde er in enkele woordjes Frans bij te brengen, maar beantwoordde al haar vragen in het Engels. Ook de tweede voldeed niet aan de verwachtingen van haar ouders. Tot de dag dat moeder bij een coupeuse in contact kwam met het hulpmeisje, Marie. Zij was tweeëntwintig, kind uit een groot gezin en bereid haar post op te geven om gouvernante en taaljuf te worden. Toen ze na enkele maanden hun weg verder zetten lang Cauterets, Dinard en Parijs, reisde Marie met hen mee. Ze zou uiteindelijk drie jaar bij hen in dienst blijven en in die tijd had ze zelf geen woord Engels geleerd. Vandaar het raadsel van “l’accent du Midi”.
Madame had het woord Parijs opgevangen.
“Welke indruk had de stad op haar gemaakt als kind?”
Ze zei dat ze zich vooral de nieuwe auto’s - de “automobielen” - herinnerde.
Haar uitleg werd onderbroken door de treincontroleur. Even was iedereen druk doende met het opbergen van zijn treinticket.

Nu was het haar beurt om hen te vragen uit welk deel van Parijs ze kwamen.
“Of ze dan bekend was met Parijs?”
“Naturellement.”
Ze vertelde dat ze de gelukkigste jaren van haar leven in Parijs had doorgebracht. Dat was niet om hen te vleien en ook geen leugen. Vijftien moest ze toen geweest zijn. Ze had lessen gevolgd in piano, zang en dans. Er werden namen en adressen genoemd die wederzijds herinneringen opriepen. De tijd vloog voorbij.
Stilaan minderde de trein vaart. Haar eindbestemming kwam in zicht. Ze nam uitgebreid afscheid van het echtpaar dat doorreisde naar Schotland. Tijdens het afstappen, haalde ze opgelucht adem. Alles verliep nog steeds volgens plan.

Het fluitje van de conducteur weerklonk en achter haar zette de trein zich opnieuw in beweging. Het grote, grijze puffende monster stootte een witte wolk uit die haar hulde in een geur van olie die zij gretig opsnoof. Wat was zij altijd al dol geweest op reizen met de trein.

Bij de uitgang van het station werd ze overweldigd door de gure wind die fijne sneeuwvlokjes deed rond dwarrelen.
Er was niet onmiddellijk een taxi te bespeuren. Ze had natuurlijk te lang getreuzeld. Een kopje thee zou haar nu wel smaken. Ze hoefde niet lang te zoeken. De lekkere aroma’s van een tearoom waaiden haar tegemoet. Hoewel ze graag wandelde en het hotel dicht bij het station lag, had ze tijdens de rit voor zichzelf al uitgemaakt dat ze toch een taxi zou nemen. Het was al verdacht dat ze zo weinig bagage bij had. Als ze dan ook nog eens te voet toekwam, zou de portier misschien zijn bedenkingen hebben. Vanaf het plaatsje dat ze veroverd had bij het raam, kon ze zien wanneer de taxi zijn standplaats terug innam. Zodra dit gebeurde, begaf ze zich naar buiten en wenkte ze de chauffeur.
“Hydropathic Hotel, Swan Road, alstublieft.”

Ze was nog aan het afrekenen, toen de portier haar al tegemoet kwam met een grote paraplu.
“Geen andere bagage, mevrouw?”
“Voor het ogenblik niet. Die wordt nog nagestuurd.”
Onwennig bleef ze even staan bij de draaideur.
“Ik zal u voorgaan, mevrouw.”
Hij begeleidde haar naar de balie, waar een vriendelijke receptionist haar stond op te wachten. Ze schreef zich in onder haar pas verworven identiteit “Teresa Neele, uit Kaapstad”. De baliebediende informeerde of zij er al een idee van had hoeveel dagen zij zou blijven.
“Dat is nu moeilijk te voorspellen,” antwoordde ze, “Het hangt af van verschillende factoren.”
“Geen probleem, mevrouw. Ter informatie, ons tarief ligt op 0,80 pond per dag, ontbijt inbegrepen. De piccolo zal u nu naar uw kamer begeleiden, zodat u zich even kan opfrissen voor het diner. Het restaurant bevindt zich hier op het gelijkvloers. Als ik het goed begrepen heb, komt de rest van de bagage later?”
Ze knikte.

Het hotel bleek een uitstekende keuze te zijn. Tijdens het dineren bewonderde ze het prachtige glazen plafond van het Wedgewood-restaurant. Op de achtergrond weerklonk de onderhoudende muziek van het orkest.
De ober bracht discreet de rekening. Toen ze haar geldbuidel uit haar handtas bovenhaalde, voelde ze dat zijn ogen haar fixeerden. Haar adem stokte even, maar ze probeerde dit niet te laten merken. Ze keek hem nonchalant aan en besefte dat het niet zij was die hij observeerde, maar de lederen portemonnee. Dit nieuwigheidje had ze zich vorige week bij Harrods aangeschaft. Het was haar toen onmiddellijk in het oog gesprongen, met die ritssluiting. Een rits in een portemonnee? Tot nu toe werden ritsen toch enkel nog maar in laarzen gebruikt? Harrods stond niet voor niets bekend als het meest luxueuze warenhuis van Londen. Als de gelegenheid zich voordeed zou ze hen trouwens een brief sturen met de vraag of ze haar diamanten ring niet hadden teruggevonden. Die moest ze vergeten zijn toen ze een paar nauw aansluitende operahandschoenen paste.