Vóór het lezen

De mooie coverfoto sprak de natuurfotograaf in mij meteen aan.
Het roodborstje lijkt te kijken naar iets dat zich buiten ons gezichtsveld bevindt. In combinatie met de titel ‘Tien dagen uit het leven van Werther’ wekt dat meteen nieuwsgierigheid op.
De achterflaptekst draagt hier nog verder toe bij:
Het was 1966. Kinderen die zich enigszins anders dan hun leeftijdsgenoten gedroegen werden al snel als slecht opgevoed bestempeld en aan hun lot overgelaten. Zo ging het ook bij Werther.

Ook het leven van Ellen Driebergen, de schrijfster van dit boekje, wordt op de achterflap besproken en spreekt aan door de verscheidenheid aan bezigheden en interesses:
Ellen Driebergen is geboren in Amersfoort (1958). In 1982 behaalde ze in Texas haar BSc in Computer Science waarna ze enige jaren als semi-tennisprofessional door de wereld trok. Hoewel Ellen tijdens haar loopbaan grotendeels cijfermatig ingestelde banen heeft gehad, is haar liefde voor taal nooit verdwenen. Naast novelles schrijft ze columns, gedichten en (kinder)verhalen. Ook is ze de bedenker van Grinnericks: humoristische, geïllustreerde limericks, die vanaf 2018 uitgegeven zullen worden.

Tijdens het lezen

Wanneer je de eerste zin leest, komt deze nogal plechtig en vooral afstandelijk over:

Na vijftig jaar verzamelden de reünisten zich op het uitgestrekte grasveld rondom de statige kastanje.

Lezers die zo’n schrijfstijl weten te appreciëren komen zeker aan hun trekken in dit boekje.
Voor sommigen zal dit echter té afstandelijk aandoen, waardoor meeleven met de personages moeilijker wordt. Hierdoor wordt er niet voldoende recht gedaan aan de mooie boodschap die het verhaal wel degelijk bevat.

Verder zijn er vermeldingen die weinig lijken bij te dragen aan het verhaal en er soms zelfs voor zorgen dat je uit je leesflow raakt.
Voor veel Belgische lezers zal ‘Brinta’ bijvoorbeeld geen belletje doen rinkelen. Natuurlijk begrijp je uit de context wel wat er bedoeld wordt.
Minder logisch wordt het echter wanneer verschillende keren wordt vermeld dat Werther en Nine, de hoofdpersonages in dit verhaal, les volgen in een Montessori-school. Op zich niets mis mee. Ware het niet dat wordt geschreven dat Werther kon tekenen als de beste, maar daarin niet werd aangemoedigd door de juf. Meer nog, hij werd regelmatig door de juf in de hoek gezet. Dit lijkt haaks te staan op de hele filosofie van een dergelijke school, waar men de spontane belangstelling en talenten van kinderen net probeert te benutten.

Na het lezen

Hoewel het boekje een mooie boodschap bevat, was de schrijfstijl voor mij persoonlijk té afstandelijk.
Hierdoor kwam het verhaal niet helemaal tot zijn recht en heb ik het gevoel dat er meer in zat.
Maar smaken verschillen, dus oordeel vooral zelf!
Google op “10 dagen uit het leven van Werther” en je kan via cbonline.boekhuis.nl een sneak preview bekijken.