Op vrijdag 12 april vertrok ik naar boekhandel Vos & Van der Leer in Dordrecht voor de boekpresentatie van het nieuwste boek van Jen Minkman, Het licht van Lorelei. 

Geschreven door: Maartje

Ik vond de boeken van Jen heel leuk en had er dus erg veel zin in. De trein was druk, maar ik had een heerlijk klein boekje bij me: Binti van Nnedi Okorafor en kon me dus lekker afsluiten van mijn omgeving. De bus reed helaas door zonder te stoppen op het station in Dordrecht, maar het bleek maar een klein stukje lopen naar de boekhandel. Daar wachtte me een verrassing. Niet alleen het boek van Jen Minkman werd gepresenteerd, maar ook het nieuwe boek van Mascha Schoonakker: Dodenstad en het boek van Rianne Werring: Van hoofdletter tot punt, werden gepresenteerd en we zouden ook nog workshops krijgen over het schrijven van een eigen verhaal. Met nog meer zin zocht ik een plekje vooraan.

De avond begon wat rommelig. Jen Minkman en Mascha Schoonakker waren allebei wat verlaat, door problemen met het verkeer, maar gelukkig kon Rianne Werring direct inspringen met haar verhaal over haar boek. Rianne is literatuurwetenschapper, manuscriptbegeleider en schrijfster en schreef een boek over het schrijven van een boek. In dit boek vind je allerlei hulpmiddelen en tips voor het schrijven van je eigen verhaal/boek. Het boek staat vol opdrachten, lijstjes, tips en trucs en leuke illustraties van Stéphanie de Geus.

Rianne legde kort uit hoe je de plot van een verhaal opbouwt en waar je op moet letten. Een goed plot heeft bergen en dalen, maar moet geen 'hobbelstraatje' worden. Daarnaast heeft de antagonist (vaak de slechterik) van je verhaal ook een eigen plotlijn nodig. Vaak loopt de plotlijn van je antagonist precies tegengesteld aan die van je protagonist, dus als het slecht gaat met de één, gaat het goed met de ander. Hier kun je natuurlijk lekker mee spelen. Rianne gaf aan dat het belangrijk is om je bijkarakters ook een eigen plotlijn te geven, al zal deze minder uitgebreid zijn dan die van je hoofdpersonage(s). 

Na deze introductie over het schrijven van een verhaal kwamen Cathinca van Sprundel, schrijfster van De Vrouwe van Myrdin en Mascha Schoonakker naar voren. Cathinca interviewde Mascha over haar tweede boek in de Zielverzamelaar serie. De serie gaat over de 17-jarige Gwen Collins. Ze breekt per ongeluk dertien van haar vaders zandlopers met daarin het levenszand van stervelingen en maakt hen daarmee ongemerkt onsterfelijk. De Raadsheren eisen dat deze zielen binnen afzienbare tijd worden opgehaald. Wanneer Gwens vader als de verantwoordelijke zielverzamelaar een beroep op haar doet, voelt ze zich gedwongen zijn werk over te nemen. Maar Gwen heeft vrijwel geen ervaring met zielverzamelen en als ook de ziel van haar klasgenoot Max onsterfelijk blijkt te zijn, komt ze voor een onmogelijke keuze te staan... Mascha gaf naar aanleiding van een vraag aan het bestaan als Zielverzamelaar niet te ambiëren, het lijkt haar veel te eenzaam. Na het interview las Mascha nog een stukje voor uit haar nieuwe boek en toen was het tijd voor de volgende auteur. 

Jen Minkman zet eerst een ouderwetse grammofoon op tafel en vertelt dat deze grammofoon, die je met de hand moet opwinden, haar op het idee van Het Licht van Lorelei bracht. Het boek gaat over Terschelling en de twee groeperingen die daar naast elkaar wonen: de Angelen en de Skylgers. De Skylgers zijn de oorspronkelijke bewoners van Terschelling, maar de Angelen hebben alle macht in handen, want zij kunnen elektriciteit gebruiken en hebben zo het licht van de Brandaris (de vuurtoren) in handen. Het licht is heel belangrijk om de gevaarlijke sirenes, die om het eiland in de zee leven, op afstand te houden. Dat Jen een boek over sirenes wilde schrijven komt omdat ze als kind dol was op Ariël uit De Kleine Zeemeermin. Ze tekende dit figuurtje op al haar proefwerken. Hoe ze van de lieve onschuldige Ariël bij mensenetende sirenes is gekomen? Dat schijn je in het boek te kunnen lezen.

Jen windt de grammofoon op en laat ons een stukje horen van een liedje uit de jaren veertig. Ze vertelt dat het voordeel van een grammofoon zonder stroom is dat je hem overal mee naar toe kunt nemen en dus bijvoorbeeld muziek kunt luisteren bij je picknick op het strand.

Bijzonder om te horen vond ik dat het boek eerst voor het Amerikaanse publiek geschreven is. Jen Minkman is in Amerika selfpubber en eigenlijk worden haar boeken daar best goed verkocht. Het boek dat daar het beste loopt is Schaduw van de tijd. Dit komt omdat dit verhaal zich in Amerika afspeelt. Toen duidelijk werd dat Het Licht van Lorelei ook bij Imagine uitgebracht zou worden heeft Jen Minkman veel moeten herschrijven. Voor het Amerikaanse publiek stonden er veel uitgebreidere beschrijvingen in van Terschelling. Deze zijn voor het Nederlandse publiek niet nodig en zijn daarom weggelaten. Hiervoor in de plaats is er nieuwe inhoud gekomen.

Na het leuke verhaal van Jen Minkman was het tijd voor pauze met iets te drinken, allerlei zoetig lekkers en natuurlijk tijd om boeken te kopen en handtekeningen te scoren. Voor iedere bezoeker lag er ook nog een leuke goodiebag met het boekje Het juiste spoor van Marieke Nijkamp en Corinne Duyvis, lekkere chocolaatjes en leuke boekenleggers.

Na de pauze was het tijd voor de 'workshops' of 'presentaties' van Cathinca van Sprundel en Jen Minkman over het schrijven van een boek. Cathinca ging in op het hervertellen van sprookjes en waarom dat een fijne ingang is om te beginnen met schrijven. Om een hervertelling te schrijven raadt ze aan om te beginnen met het kiezen van je favoriete sprookje. Dan stel je jezelf de vraag, wat als...? Dus stel een (verrassende) vraag over het sprookje waarbij je bijvoorbeeld het plot verandert, of het verhaal vertelt vanuit een andere hoofdpersoon. Je kunt met tijd en plaats spelen, door het sprookje bijvoorbeeld in het heden te laten plaatsvinden, of in een grote stad. Omdat een sprookje vaak vrij kort is heeft het nog heel veel ruimte voor eigen invulling. Ik vond het verhaal heel inspirerend en had voor het eerst het gevoel dat ik dat misschien ook wel kan.

Jen Minkman vertelde over worldbuilding. Eigenlijk borduurde ze dus voort op het verhaal over Terschelling uit haar boekpresentatie. Je worldbuilding doe je voor je lezer. Zij moeten weten waar het verhaal zich afspeelt. Hoe je dit moet uitwerken hangt ook af van het publiek waar je voor schrijft. Zo vraagt haar Amerikaanse publiek iets anders dan haar Nederlandse. Ze gaf tips om je wereld goed op te bouwen.

• Je kunt bijvoorbeeld iets heel kleins veranderen in een wereld die je al kent, zoals het weglaten van elektriciteit.
• Je moet goed onderzoek doen naar de plek waar je over schrijft, maar je hoeft er niet altijd geweest te zijn.
• Als je de omgeving beschrijft is het vaak fijn als dit vanuit een personage gebeurt, dan wordt het minder snel een saaie opsomming van feiten.
• Ook een manier om geen saaie opsomming te geven is door de omgeving te laten zien door de interactie tussen personages. Waar je dan wel voor op moet passen is: Zoals je weet Greet..., waarin je het personage dingen aan een ander laat uitleggen die beide personages al weten. Dit komt heel onnatuurlijk over.
• De beschrijving van de binnenwereld van een personage hoort ook bij je worldbuilding en tot slot
• Leg niet alles in één keer uit. Laat de lezer een beetje in spanning, laat hem/ haar raden. En geef af en toe een aanwijzing.

Het werd een latertje, maar het was zeker de moeite waard. Dank je wel Vos & Van der Leer en alle schrijvers voor deze gezellige, leerzame en inspirerende avond.

Wie gaat er ook wel eens naar een boekpresentatie? En wie waagt zichzelf wel eens aan het schrijven van een verhaal of boek? Ik ben benieuwd.