Het is tijd voor een nieuwe buddy read! In dit artikel, dat we elke twee á drie dagen proberen te updaten, lees je hoe Romée en Merel het boek '54 minuten' van Marieke Nijkamp ervaren. 

Update 1 (30 december) Hoofdstuk 1 t/m 5

Merel: Wauw, je duikt meteen in het verhaal en maakt kennis met de wisselende perspectieven van de vier karakters: Claire, Sylvia, Autumn en Tomás. Er wordt ook meteen duidelijk gemaakt dat het een modern boek is, met de tweets en de mailtjes en smsjes. Dit had voor mij echter niet echt gehoeven, maar maakt het wel herkenbaar en leuk. Ik merk snel dat elk karakter veel diepgang heeft en zijn eigen verhaal krijgt. Hoewel je weet dat je gaat toewerken naar een school shooting, denk ik in de eerste twee hoofdstukken al te weten wie de dader zal zijn (zijn naam begint met een T...) Ik krijg al snel de rillingen bij het schieten, het verhaal is zo snel al zo spannend! Pfff, echt snel doorlezen dit goede boek. 

Romée: Het nadeel van zo'n bekend boek: Je weet wat er gaat gebeuren. Ik wilde dus ook zo snel mogelijk naar de 'actie'. De eerste drie hoofdstukken moest ik dus ook opnieuw lezen omdat ik die alweer vergeten was. Ik vind het heel leuk om te lezen dat alle personages op de één of andere manier met elkaar verbonden zijn.  Dit wekt bij mij interesse en dat maakt het gehele gebeuren wat spannender. Tot nu toe ben ik het meest geïnteresseerd in het perspectief van Autumn, door de dood van haar moeder en haar vader die haar mishandelt. Ik moet wel zeggen dat de schrijftstijl me niet erg aanstaat, maar dat kan ook liggen aan het feit dat het een vertaling is. Misschien zijn de zinnen in het Engels mooier en omschrijven ze de emoties wat beter.  Gelukkig stoort het me nauwelijks, omdat het verhaal zo spannend is! Ik let vooral op het verhaal. Ik kan niet wachten om de rest te lezen!

Update 2 (2 januari) Hoofstuk 6 t/m 10

Merel: Ik weet niet of ik ooit eerder zo IN een verhaal gezeten heb. Sommige perspectieven zijn natuurlijk iets minder interessant (zo vind ik Tomás' perspectief niet zo boeiend op het moment, iets te heroïsch) maar je krijgt hierdoor wel meer te weten over Tyler, wat het leuk maakt. Ik erger me op het moment wel een beetje aan de tweets/smsjes in de tekst, het voegt naar mijn mening niet veel toe. Maar wat zet Marieke de personages goed neer zeg! Ik ben zelfs bang geworden van Tyler en tril soms van de angst en spanning, het is soms moeilijk te geloven dat het fictie is. 

Romée:  Hoewel het boek steeds spannender wordt, vind ik sommige personages wat oppervlakkig worden. Ik vind ze soms iets te kinderlijk, maar dat is misschien iets waar ik even aan moet wennen. Dat zegt echter niet dat er iets mis is met de schrijfstijl, want het is echt een boek waar je zonder al teveel moeite doorheen komt! Het verhaal is ook echt heel spannend en ik houd van de emoties en gedachtes van de personages. Tyler mag dan wel erg belangrijk in het boek zijn, ik merk dat ik nauwelijks in hem geïnteresseerd ben. Voor mij gaat het nu vooral om zijn zusje Autumn en haar vriendin Sylvia, die alles van dichtbij meemaken. 

Update 3 (5 januari) Hoofdstuk 11 t/m 15

Merel: Grappig dat je door de heroïsche acties van Tómas het idee krijgt dat het goed komt, maar je geweten zegt dat dat natuurlijk niet zo is. Ik irriteer me echter wel een beetje aan Tómas' gedachten. Ik vraag me af of je wel aan een meisje kan denken en haar wil redden om indruk op haar te maken, terwijl je vreest voor je eigen leven. Vooral omdat het duidelijk is dat HIJ Tylers #1 vijand is. Ook het verhaal van Claire boeit me ietsje minder, aangezien je daarbij weer bij de actie wordt weggehaald. Het heeft echter wel zijn charme, aangezien elk personage andere dingen beleefd en angst op een andere manier meemaakt. 

Romée: Ik vind vooral de extra informatie die je langzaam over Tyler krijgt heel leuk! Ook Autumn die gesprekken met Tyler aan probeert te gaan, vind ik erg interessant.  Wel begin ik me te ergeren aan de tussentijdse berichtjes, omdat ik het heel verwarrend vind, en het leidt me nogal af van het verhaal. Ik merk ook dat ik veel te benieuwd ben naar het einde, waardoor ik er voor mijn gevoel te snel doorheen lees! 

Update 4 (8 januari) Hoofdstuk 16 t/m 20 

Merel: Ik moet bijna huilen door het hele gebeuren om Matt. Ik vraag me af hoe Marieke de situatie zo kan schetsen zodat het lijkt alsof je gewoon IN het verhaal zit. Zo knap! Ze zal voor dit boek wel veel research hebben gedaan naar school shootings. Het einde van hoofdstuk 20, my mind is blown. Wat een mooie daad van liefde en heldhaftigheid van Tomas. Ik word echt niet vrolijk van dit boek en moet telkens zuchten, maar het boek is te pakkend om weg te leggen. Ook het einde van Matt is weer zo ontroerend en mooi beschreven...

Romée: Op de één of andere manier krijg ik de emoties van het boek niet zo hard binnen als het waarschijnlijk zou moeten. Ik blijf denken dat dit aan de vertaling ligt, en dat het in het Engels vast mooier zal zijn. Ik kan mezelf niet goed inleven in de personages en alles lijkt heel afstandelijk. Hoewel ik bij Matt wel even moest slikken, bleef het daarbij. Ik vind het toch heel jammer, want ik wil ook graag de emoties voelen die bij dit geweldige boek horen.

Update 5 (11 januari) Hoofdstuk 21 t/m 26

Merel: Wat leest dit boek als een trein! Ik kan niet geloven dat ik er al bijna doorheen ben. De afgelopen hoofdstukken kwam Tyler weinig voor, dus ik ben benieuwd wat hij aan het uitspoken is. De laatste drie hoofdstukken breng ik huilend door (door deze Buddy Read denken jullie vast dat ik een jankbal ben, maar dat valt echt wel mee eigenlijk). Wat heeft dit boek mij van mijn stuk gebracht en een onuitwisbare indruk achtergelaten. Het blijft me de komende dagen achtervolgen. Niemand komt er eigenlijk 'goed' uit, het ene personage is dood en het andere zal nooit meer kunnen lopen (of dansen). En wauw, wat is die Fareed toch een goede kerel. Die verdient even een shoutout hoor! 

Romée: Hoewel ik het gevoel heb dat ik redelijk meeleef met de personages, blijft het wel wat afstandelijk.  Het einde was wel erg indrukwekkend, vooral het gedeelte van Autumn en Tyler, en natuurlijk Sylv en Tomas.  Door dit boek realiseer je wel wat voor een gevolgen zo'n schietpartij met zich meebrengt, en hoe het iedereen de rest van zijn of haar leven blijft achtervolgen. Ook ik ging heel snel door de laatste hoofdstukken heen, omdat ik zo graag wilde weten hoe het afliep en, natuurlijk, om er achter te komen wie de schietpartij overleeft. 

Eindoordeel (14 januari)

Lezen jullie met ons mee? En wat vinden/vonden jullie van dit heftige boek?