Het boek waar we Sarah Crossan allemaal van kennen, Eén, was - in ieder geval in Nederland - een succes: het won in september 2017 de Dioraphte Literatour Prijs (DLP), dé jeugdliteratuurprijs van het land, de voorganger van het Beste Boek voor Jongeren. Onlangs, toen ze in het land was voor YALFest, verscheen haar nieuwe boek in het Nederlands: Nieuwe Maan. Feline en Femke lazen het en vertellen jullie vandaag wat ze ervan vonden! Ze beoordelen het boek op verschillende punten.

Verhaallijn

Femke: Het verhaal gaat over Joe, wiens broer binnenkort geëxcetueerd zal worden. De achterflaptekst omschrijft ook dat hij in dat proces worstelt met ''grote levensvragen''. Die diepgang miste ik helaas. Ik verwachtte een goed plot of met een ontknoping of iets wat opeens op het laatste moment nog aan het licht komt, maar nee, die dingen ontbraken. Je volgde Joe en hij omschreef wat er gebeurde en soms hoe machteloos hij zich voelde, maar meer dan dat was er ook niet. In dit opzicht kabbelde het boek slechts een beetje voort.

Feline: Misschien ligt dit aan het feit dat ik hiervoor nooit iets van Crossan heb gelezen, maar wat Femke beschrijft is volgens mij juist wat het boek bijzonder maakt. In plaats van een onrealistische conclusie met gekke plottwists is er vanaf het begin tot het einde één constante vraag: wordt Ed gered? De verwerking van deze vraag in het verhaal was voor mij genoeg om het van begin tot eind te lezen. Het maakte het verhaal ongecompliceerd, en toch een mooie weergave van de situatie. 

Schrijfstijl

Femke: Ik houd van Sarah Crossans schrijfstijl! Althans, toen ik Eén las, was haar vrije versvorm echt een van de pluspunten: het was magisch. Nu vond ik de schrijfstijl helaas weinig toevoegen, omdat de crux van de zinnen ook niet echt aan het einde zat: die was er vaak niet. Het voelde meer als opgeknipte zinnen. De opmaak - soms stonden zinnen ingesprongen - vond ik hier al helemaal niet meer dan voor de sier overkomen. Ik heb wel een favoriet vers dat ik graag zou willen delen. Mocht je het boek in handen hebben, blader dan naar pagina 113!

Feline: Ik vind heft bewonderenswaardig hoe Sarah Crossan met weinig woorden toch veel emotie weet uit te drukken. Zonder overvloedige zinnen weet ze precies uit te drukken hoe haar personage zich voelt. Het inspringen van de zinnen vond ik echter ook een beetje anticlimactisch overkomen. 

Personages

Femke: Of Joe geloofwaardig was, weet ik niet echt. Ik kan de vinger er niet helemaal opleggen. Er is zeker gepoogd diepgang aan te brengen in zijn denken en doen, maar ik voelde de klik niet echt. Zijn broer Ed, die in de gevangenis zit en de waarschijnlijk laatste momenten van zijn leven heeft gedurende dit boek, vond ik realistischer. 

Feline: Joe's verontwaardiging, en uiteindelijke berusting over de manier waarop Ed behandeld wordt, en de band tussen de broers is geloofwaardig beschreven. De machteloosheid is haast frustrerend. Echter vond ik tante Karen maar een raar geval. Gedurende het hele verhaal staat het haar tegen om Ed te helpen, maar op het laatst verschijnt ze dan toch om te helpen. Ik begrijp dat Crossan waarschijnlijk wilde dat de lezer haar aardiger zou vinden, maar het was een vreemde wending die wat langzamer gebracht had moeten worden. Omdat het zo abrupt gebeurt is het niet geloofwaardig. 

Eindoordeel

De meningen over het boek zijn dus verdeeld! Het boek greep Femke helaas niet. Hoewel ze het vermakelijk genoeg vond om te lezen, had het voor haar niets speciaals. Feline had hiervoor nog nooit iets van Crossan gelezen, en was erg onder de indruk van haar treffende manier van schrijven. Met wie ben jij het eens? Had jij ook het idee dat er iets miste aan het boek, of heb je het in een ruk uitgelezen? Laat get weten in de reacties!