Op 26 januari verscheen het langverwachte tweede deel in De Spiegelpassante reeks: De vermisten van Maneschijn. Ook dit vervolg met de prachtig vormgegeven cover werd weer groots aangekondigd op social media en Laurie en Nicole waren erg benieuwd naar hoe het verhaal verder zou gaan. Lees hier wat zij ervan vonden.

Dit artikel is geschreven door Laurie en Nicole

Over het boek

Ophelia keert terug in De vermisten van Maneschijn, het tweede deel van De spiegelpassante-serie van Christelle Dabos. Na de gebeurtenissen in De ijzige verloofde wil Ophelia niets liever dan een rustig en teruggetrokken bestaan leiden. Maar haar leven op de vijandige ark Pool is meer in gevaar dan ooit… Als verloofde van de afstandelijke en raadselachtige Thorn zijn alle ogen op Ophelia gericht. Bovendien gebruikt Faroek, de machtige familiegeest van het Noorden, haar voor zijn eigen doeleinden: Ophelia kan namelijk met haar handen voorwerpen lezen en zo eeuwenoude geheimen achterhalen. Wanneer de ene na de andere invloedrijke hoveling spoorloos verdwijnt, raakt Ophelia opnieuw ongewild betrokken bij een opsporingsonderzoek. Langzaam maar zeker doorziet ze niet alleen de vele illusies die de ark rijk is, maar ontdekt ze ook de overdonderende waarheid…

Verwachtingen

Nicole: 'Na het lezen van het eerste deel keek ik erg uit naar het vervolg. Ik verwachtte weer direct meegezogen te worden in de bijzondere wereld van De Spiegelpassante. Omdat De ijzige verloofde voor mijn gevoel wat meer tijd nodig had om op gang te komen, hoopte ik dat deze keer de vaart er direct vanaf het begin in zou zitten.'

Laurie: 'Ik vond De ijzige verloofde geen topper, maar ik had net als Nicole het idee dat deze serie een hele lange opmaat nodig had om goed te worden. Hierdoor keek ik vol verwachting uit naar De vermisten van Maneschijn. Ik hoopte vooral dat Ophelia gegroeid zou zijn, want ik kon me behoorlijk aan haar ergeren in het eerste deel. Voor mij gold dit boek dus een beetje als een laatste kans voor deze serie.'

Schrijfstijl

Nicole: 'Christelle Dabos heeft een manier van schrijven die ik nog nooit eerder heb ervaren. Alles eraan klopt gewoon. De sprookjesachtige vertelwijze, het gebruik van beleefde aanspreekvormen en de uitvoerige bespreking van omgevingen, gedachten, handelingen en uiterlijke kenmerken. Het voelt alsof het gewoon zo hoort. Deze bijzondere en aparte manier van schrijven zou niet zomaar bij elk soort verhaal passen.'

Laurie: 'Ik begon me af en toe wel te ergeren aan bepaalde aanspreekvormen. Na iedere zin in een dialoog "meneer X" of "Mejuffrouw Y" werden wat mij betreft wel irritant. Het had beter gedoseerd kunnen worden. Ik vond het af en toe te pompeus, iets wat mij vaker opvalt bij boeken die uit het Frans vertaald zijn. Op zich vond ik de schrijfstijl verder prima, ik had meer moeite met de rest.'

Personages

Nicole: 'De diverse en bijzondere personages in deze serie zijn een van de dingen die dit boek zo speciaal maken. Ophelia werd geïntroduceerd als een stil, grijs muisje, maar in dit boek verandert ze noodgedwongen in een leeuwin die strijdt voor wat haar lief is. Thorn blijft ijzig maar krijgt veel meer diepgang en werd gaandeweg het verhaal een van mijn favoriete personages. De interactie tussen hem en Ophelia is zo bijzonder beschreven dat het allerlei verschillende emoties teweegbracht. Ieder personage in dit verhaal is op zijn geheel eigen manier bijzonder en wordt tot in de puntjes uitgewerkt.'

Laurie: 'Ik ben het met Nicole eens dat de personages divers en uniek zijn. Gelukkig was Ophelia verandert van een bord karton in iemand die eindelijk eens voor zichzelf opkwam. In De ijzige verloofde wilde ik haar echt een schop onder haar kont geven. Dat was hier niet nodig. Met de rest van de personages had ik nog steeds geen klik. Thorn was nog net zo'n stijfkop als eerst, maar ik ben het ermee eens dat hij meer diepgang kreeg. Ik ergerde me wel aan de familie van Ophelia, zij bepaalden nog steeds alles voor haar en domineerden haar. Gelukkig durft Ophelia er op een gegeven moment wel iets van te zeggen.'

Plot

Nicole: 'Het boek begint met een fragment dat op dat moment nog niet veel zegt. Dan gaat het verhaal verder waar het eerste is geëindigd. Ophelia rolt direct vanaf het begin van de ene intrige in de andere en komt opnieuw voor diverse uitdagingen te staan. Het verhaal bouwt rustig op en focust zich vooral op de introductie van nieuwe personages en het inleiden van diverse verhaallijnen. De fabelachtige wereld die Christelle Dabos in De ijzige verloofde heeft gecreëerd, wordt hier verder uitgewerkt. Ophelia’s rol op de Pool wordt groter en groter en het is aan haar om het grote geheim van de familiegeest Faroek te ontrafelen. Geleidelijk wordt naar een grootse onthulling toegeleefd waarbij de lezer meermaals op het verkeerde been wordt gezet. Als de vaart er halverwege echt in zit, wil je niets liever dan zo snel mogelijk verder lezen totdat de spetterende ontknoping je van je sokken zal blazen.'

Laurie: 'Ik vond het begin van het verhaal weer traag op gang komen. Hierdoor was ik bang dat De vermisten van Maneschijn net zo traag zou zijn als De ijzige verloofde. Het duurt tot net iets over de helft voor er meer vaart in het verhaal begint te komen. Ondanks dat vond ik het verhaal nog neit interessant genoeg, dat komt mede door het ontbreken van een klik met de personages. Het verhaal heeft absoluut potentie en de wereld is uniek, maar het is toch niet helemaal iets voor mij gebleken. Ik had zo graag gewild dat ik ook zo omver werd geblazen als Nicole, maar dat is helaas niet gebeurd.'

Eindoordeel

Nicole: 'Met heel veel tegenzin maakte ik me na het lezen van het boek los van de verslavende wereld waarin ik was beland en waar ik nog geen afscheid van wilde nemen. De combinatie van de schrijfstijl, de bijzondere personages en de fabelachtige wereld die Christelle Dabos creëert, voelt als een sprookje waarin je wilt blijven ronddwalen. Het eind schreeuwt gewoon om een vervolg en godzijdank hoeven we daar niet al te lang op te wachten, want in september verschijnt deel 3 van De Spiegelpassante: Het geheugen van Babel. Ik kan in ieder geval niet wachten. Ik gaf dit boek 5 sterren!'

Laurie: 'Ik begon met veel zin en goede moed aan De vermisten van Maneschijn. Gelukkig zat er een samenvatting van De ijzige verloofde voorin het boek, dat is bonuspunten waard. Ik merkte wel dat deze serie toch niet helemaal mijn ding is. Ik voelde nog steeds geen klik met de personages, ondanks dat Ophelia een hhele positieve ontwikkeling heeft doorgemaakt. Het verhaal kwam traag op gang, maar ik voelde er geen klik mee, ondanks de vaart die er over de helft in kwam. Ik denk ook niet dat ik nog verder ga met deze serie. Wat ik vooral jammer vind is dat het reizen door spiegels te weinig aan boed komt voor een serie die "De spiegelpassante" heet. Ik geef De vermisten van Maneschijn van Christelle Dabos toch 3 sterren, de wereld is namelijk uniek en daar moet je heel veel fantasie voor hebben om zoiets op papier te krijgen.'

De vermisten van Maneschijn van Christelle Dabos krijgt van ons 4 sterren.

Heb jij al kennis gemaakt met De Spiegelpassante?