Kort geleden hebben we een artikel geschreven over boeken die we niet uit hebben gelezen. Dat is natuurlijk erg zonde, maar soms is een goed boek vinden net daten. Vaak lijkt een boek door de cover heel wat, maar is de inhoud gewoon bagger! Toch vraagt die mooie cover steeds maar weer je aandacht. Daardoor wil je het weer proberen, om het boek vervolgens na een paar minuten weer op je nachtkastje te leggen. De oorzaak van deze knipperlichtrelatie is vaak te vinden in het irritante hoofdpersonage! Hier hebben we een lijst samengesteld van boeken die je hierdoor misschien beter links kunt laten liggen. 

Mariko- Flame in the mist (Feline)

Deze meid is gewoon een beetje getikt. Ik bedoel: wie gaat er nou na een traumatische bijna-dood-ervaring achter haar bijna-moordenaars aan? Ik weet dat het de bedoeling is dat Mariko badass is, maar die obsessie met dapperheid en Bushido gaat een beetje te ver. (Hier spreekt een getergde Japanologie student). Het is echt niet zo dat Japanners op elk moment van de dag (zelfs niet in die tijd) de regels van Bushido aan het herhalen zijn. Aan haar relatie met Ōkami (wat wolf betekent, vreselijk cliché) valt ook geen touw vast te knopen. Op het ene moment wil ze wraak, en op het andere zit ze te zwijmelen. Ik weet dat het leven soms lastig is, maar dit is gewoon lachwekkend onrealistisch. 

Clary- Stad van Beenderen (Feline)

Ik erger mij aan Clary op een spiritueel niveau. Het is alsof ze een milkshake is van alle clichés. Daardoor kan ik tot op zeker hoogte om haar lachen. Laten we het opsommen. Ze is klein en schattig maar toch sterk en dapper. Ze merkt niet dat haar beste vriend die ze zogenaamd haar hele leven al kent haar ravissant woest aantrekkelijk vindt. Bovendien is ze dromerig en artsy, maar toch cool. Natuurlijk zijn sommige mensen dat natuurlijk ook echt, maar in combinatie met de overige eigenschappen die ik al genoemd heb is het een beetje teveel van het goede. Misschien lijkt het alsof Clary veel op heeft met de mensen van wie ze houdt, maar ze kan best wel egoïstisch zijn. Ze neemt Simon bijvoorbeeld mee naar een club waar hij helemaal niet naartoe wil. Ik bedoel, zoek dan gewoon andere vrienden? 

Olivia-  Silber (Feline)

Olivia is niet per se irritant, maar gewoon behoorllijk saai. Ze voelde voor mij vooral aan als een saaie kloon van Gwendolyn uit Robijnrood. De situaties in het boek en haar reacties erop waren gewoon net niet grappig en spannend genoeg. 

Hazel - The Fault in Our Stars (Feline)

Hazels situatie is een beetje anders dan die van de meeste personages die ik tot nu toe beschreven heb. John Green had als doel om mensen met een ernstige ziekte te humaniseren. Hier heb ik bewondering voor: maar moest Hazel nu echt een zure, deprimerende gek worden? Ik weet dat ze depressief is, maar persoonlijk ken ik mensen met depressie die eerlijk zijn over wat ze voelen. Toch zijn ze veel gezelliger dan Hazel. Ik vind dat Hazel een problematisch beeld geeft van mensen die kampen met depressie en/of een terminale ziekte. Vanaf het begin van het boek zeurt ze maar door over alles wat er met haar gebeurt. Dat doet ze op een zwartgallige manier die grappig moet zijn, maar helaas naar mijn mening veel te geforceerd is. 

Bella - Twilight (Merel)

Mijn god, wat kan dit mens zeuren! Volgens mij is er altijd wel iets waar Bella zich zorgen om kan maken, ook al heeft ze het heel goed, met een liefdevolle vader en moeder, vrienden (terwijl ze een enorme zeur is) en twee (!) jongens die tot over hun oren verliefd op haar zijn. In Nieuwe Maan was ik Bella al helemaal zat...

Juliette - Touching Juliette (Merel)

Oké, ze heeft een tijd in de gevangenis gezeten en is haar ouders kwijtgeraakt, dat is allemaal erg zielig, maar dit meisje komt zó melodramatisch over. Ik weet het, het is geen populaire mening, maar het personage Juliette heeft deze serie voor mij een beetje verpest (en het feit dat ze op Warner viel in plaats van Adam, hallo Bella en Juliette, open even jullie ogen en ga gewoon voor de leuke jongen a.u.b.). 

Welke hoofdpersoon vond jij super irritant? Laat het vooral weten, dan kunnen we samen haten.