Vandaag gaan we weer verder met de artikelreeks 'Lees mee met mij'. In deze reeks raden de YA clubleden elkaar hun favoriete boeken aan en één ervan mogen ze gaan lezen. Anouk vertelt in dit artikel wat haar ervaring was met het boek Allesbehalve Oké van Laura Steven, aangeraden door Merel.

Merel's aanraders:

Vuur en As van Sabaa Tahir

Allesbehalve oké van Laura Steven

These Rebel Waves van Sara Raasch

Schildpadden tot in het oneindige van John Green

54 minuten van Marieke Nijkamp

Bij deze lijst wist ik al direct wat ik wilde gaan lezen: ik heb al zo vaak naar Allesbehalve oké staan kijken! Ik kocht het steeds maar niet omdat ik liever fantasy lees dan contemporary, maar dit boek bleef me toch lokken. Ik zag het daarom als een teken dat Merel het voor me aanraadde, en ben erin begonnen.

Over Allesbehalve oké

Izzy O'Neill hier! Straatarme wees, ambitieuze cabaretier en Ongelooflijke Slet, als je de roddelsites tenminste mag geloven...

Izzy had nooit verwacht dat ze op haar achttiende het slachtoffer zou zijn van een internationaal online-schandaal. Maar als expliciete foto's van haar met de zoon van een politicus online komen te staan, laten treiteraars niets van haar heel. Gewapend met een enorme bak nacho's en haar beste vriendin Ajita als steun en toeverlaat, probeert ze het van zich af te lachen. Maar als de dagelijkse slutshaming verergert, leert ze snel dat de wereld tienermeiden niet oké behandelt. Allesbehalve oké zelfs.

Verwachtingen

Mijn verwachtingen van dit boek waren vrij hoog, en dat maakte me tegelijkertijd een beetje huiverig. Ken je dat? Dat je bang bent dat een boek juist niet zo mooi zal zijn omdat je er zoveel van verwacht. Ik had er hier en daar al wat stukjes uit gelezen in de boekhandel, en de schrijfstijl sprak me erg aan. Ook de blogs op het einde had ik al gelezen, en daar kon ik me helemaal in vinden.

Ik denk wel dat het een boek is voor al wat oudere en meer zelfverzekerde meiden: die durven dit wel aan. Eigenlijk bijna jammer dat het juist zoveel meiden aanspreekt. Ik denk dat best wat jongens hier iets van kunnen leren over het kijken door andermans ogen.

Schrijfstijl

In het begin vond ik de schrijfstijl niet zo prettig. Ik heb het opzettelijk in het oorspronkelijke Engels gelezen, want als Nederlandse vertalers met populair taalgebruik aan de haal gaan gaat het bij mij intens kriebelen. Op de verkeerde manier! In het begin doet de schrijfstijl ook erg geforceerd leuk aan, maar hoe verder ik las hoe meer ik besefte dat dat de bedóéling was. 

Het laat heel goed de karakterontwikkeling van Izzy zien in de schrijfstijl van de auteur, omdat dit boek volgens de auteur ook echt vanuit Izzy geschreven is. Ik ging beseffen dat ik het heel knap gedaan vond, en de toon van het boek verandert heel subtiel steeds meer. Het wordt dieper en meer nadenkend, zonder dat karakteristieke grappige te verliezen. Het is alleen niet zo geforceerd meer, en dan wil je eigenlijk heel graag "Goed zo, Izzy!" roepen.

Plot

Het plot was een beetje vol, vooral aan het begin. Het kabbelt eerst vrij langzaam om Izzy en haar leven te introduceren, maar dan komt alles ook ineens tegelijkertijd. Daar had best wel wat uit gemogen. Of liever gezegd, beter gefaseerd, want uiteindelijk is alles belangrijk voor het overkoepelende plot.

Eén ding wat mij wel stoorde aan het boek is dat Izzy, Ajita en Danny niet zo heel goed geintroduceerd worden. De seksualiteit-vraag die bij Ajita speelt en de manier waarop Danny en Izzy zich beiden ineens pijnlijk bewust worden van Danny's gevoelens leest veel meer alsof ze 14 jaar zijn. Ik ging zelfs even terug om de leeftijd te checken. Maar Izzy is toch echt 18 jaar.

Gelukkig verandert die toon al snel, en zodra we bij het schandaal zijn is dat helemaal weg. Dat is ook nog zoiets: het maakte de overgang naar het feest en de gebeurtenissen daar nogal... apart. Met dat hele kuise oh-ik-weet-niet-wat-iemand-voelt was ik nogal verrast dat we ineens naar een YA gingen die seksualiteit openlijk, helder en volwassen behandelt. Dat betekent wel dat het boek dus beter en beter werd.

Personages

In het begin vond ik Izzy veel te geforceerd, tot ik ontdekte dat dit de bedoeling van de auteur was. Izzy zegt later zelf ook, als ze even wat minder hysterisch perfect en grappig is, dat het toch wel fijn is om eens een normaal gesprek met iemand te kunnen voeren. Haar vriendschap met Ajita leest heerlijk weg, en dat maakt Izzy's schuldgevoel op het eind wel heel mooi dubbel. Spijt om een one-night-stand? Nee. Spijt om een ondoordachte opmerking? Jazeker.

Danny daarentegen was iets te rommelig. Hij bleef vrij stereotype (voor iedereen die het type Nice GuyTM nog niet kent, lees eerst Izzy's blog achterin het boek!), waardoor hij best een storende factor was. Natuurlijk was hij al jaren Izzy's beste vriend, maar op geen enkel moment in het boek merk je dat, waardoor je als lezer al snel geneigd bent Danny uit het verhaal te knikkeren. Dat had van mij wel wat subtieler gemogen. Het feit dat er bijna geen ouders in het verhaal zitten valt wel nog weg te wuiven door het feit dat de personages 18 zijn en dus (bijna) volwassen.

Al met al heb ik echt genoten van Izzy's karakterontwikkeling. Haar interne dialogen lieten heel duidelijk zien hoe Izzy worstelt met de rol die haar wordt toebedeeld. Voelt ze zich zelf schuldig, of is het alleen omdat het zo geëscaleerd is? Is het soms niet gewoon fijner om even niet een lach te forceren en even jezelf te kunnen zijn? De toon die Izzy aan het eind aanslaat is dan ook veel zelfverzekerder, volwassener en meer diepgaand dan de Izzy aan het begin van het boek. Fantastisch gedaan door Laura Steven.

Mijn eindoordeel

Aan het begin was ik dus even bang dat ik het boek maar twee sterren ging geven. En ik baalde al ontzettend, want ik wilde het zo graag leuk vinden. Maar toen klom het op naar een drie, en nu ik het helemaal heb gelezen is het voor mij toch echt wel naar een voorzichtige vier sterren doorgeslagen! Er zijn wel wat kleine minpunten te noemen, en ik denk dat het misschien beter zou zijn geweest als dit boek even toegankelijk was voor jongens als voor meiden.

Maar Laura Stevens' doel was om meiden aan te spreken op die dingen waarop we altijd veroordeeld worden: genieten van seks en het sturen van een naaktselfie. Daarvoor spreek je tegen een publiek van jonge meiden, die inderdaad worstelen met de vraag waar ze thuishoren op de schaal van heilige madonna en onverzadigbare slet (antwoord: who cares!?). Een feministisch boek dat leest als een heerlijke coming-of-age YA. Een tikkeltje spicy, veel humor en heel veel inzicht.

Heb jij Allesbehalve Oké al gelezen?