Vandaag gaan we verder met de artikelenreeks 'Lees mee met mij'. In deze reeks raden de YA clubleden elkaar hun favoriete boeken aan en één ervan mogen ze gaan lezen. Maartje vertelt in dit artikel wat haar ervaring was met De Duistere kant van Mara Dyer van Michelle Hodkin, aangeraden door Fien.

De aanrader:

Fien gaf mij één aanrader. Ze wilde er wel meer verzinnen, maar ik had al wel vaker over het boek gehoord en was direct geïntrigeerd. Het is een al wat oudere serie, uit 2011, en toch wordt deze nog wel eens genoemd op booktube, dus blijkbaar is de serie wel geliefd. Ik heb het boek gereserveerd bij de bibliotheek en een week later kon ik beginnen.

Begin:

Het boek begint met een scène met een Ouija bord. Mara is samen met haar vriendinnen Rachel en Claire en besluit om vragen te stellen aan het Ouija bord dat Rachel voor haar verjaardag gekregen heeft. Als Rachel dan vraagt hoe ze zal sterven en wanneer, weet je dat je een duister boek te pakken hebt. Daarna start het eigenlijke verhaal. Mara wordt wakker in het ziekenhuis, maar kan zich niet herinneren hoe ze daar terecht is gekomen. Als ze dan ook nog hoort dat zij de enige overlevende is van een ongeluk in een verlaten gebouw wordt het pas echt vreemd. Al snel voel je dat er meer aan de hand is dan 'gewoon' een ongeluk en beland je in een licht paranormaal verhaal.

Verhaal:

De naweeën van het ongeluk zijn voor Mara zo heftig dat haar familie besluit naar een andere staat te verhuizen om Mara een nieuwe start te geven. In Florida begint Mara op een nieuwe school en ontmoet daar al snel Noah Shaw, een wat mysterieuze jongen die zich behoorlijk aan Mara opdringt. Haar gay best friend waarschuwt haar voor Noah de vrouwenverslinder, maar Mara wordt onweerstaanbaar tot hem aangetrokken en al heel snel (te snel) ontstaat er een haat/liefde verhouding tussen de twee. Noah blijkt een jongen met een verleden te zijn en samen zoeken ze naar manieren om hiermee om te gaan. Dit maakte de liefde wel mooi, de twee konden elkaar echt helpen.

Als er opnieuw doden vallen in Mara's omgeving probeert ze samen met Noah haar geheugen terug te krijgen en uit te vinden wat er met haar gebeurt. 

Schrijfstijl:

Dit was zeker geen snel boek. Het duurde behoorlijk lang voordat het verhaal echt op gang kwam en de karakters voor mij gingen leven en aan het eind gaat het opeens heel snel. Wat me aantrok was het vreemde, het mysterieuze. Hierdoor slaagde Michelle Hodkin er zeker in om een beklemmende spanning op te bouwen. Wat is er precies gebeurd in de nacht van het ongeluk en wat is de rol van Mara in dit alles? Mara ziet dingen die er niet zijn en je vraagt je af of dit door PTSS komt of door iets anders. Heel langzaam krijg je stukjes van de gebeurtenissen gevoerd en dat maakt dat je door wilt lezen en wilt weten hoe alles in elkaar zit. 

En nu?

Dit boek kreeg van mij 3,5 sterren omdat het een psychisch/ paranormaal mysterie is, een origineel verhaal waar ik geen andere voorbeelden van ken. Het einde smaakte zeker naar meer, vooral omdat je met zoveel vragen blijft zitten. Je kunt eigenlijk niet anders dan doorlezen. Ik ga deel twee zeker nog uit de bieb halen.