Let's Talk: Lux!
Een aantal maanden geleden werden de Nederlandse lezers verblijd met het nieuws dat de Lux serie van Jennifer L. Armentrout ein-de-lijk vertaald zou worden. Deze serie is in Amerika zeer populair en het eerste boek verscheen daar in 2012. De veelgehoorde kritiek is dat het verloop van de serie erg veel op Twilight lijkt. In dit artikel zullen wij je uitleggen waarom dit absoluut niet zo is. We bespreken in dit artikel deel 1 tot en met 3 van deze serie en gaan daarna verder met deel 4 en 5 als deze zijn verschenen. Let op: dit artikel kan dus kleine spoilers bevatten! Ben jij klaar om kennis te maken met onze favoriete aliens?
In het eerste deel maak je als lezer kennis met Katy, ze is net verhuist naar een klein plaatsje in West Virginia waar ze al snel kennis maakt met haar buren. Een ontzettende knappe maar irritante en arrogante jongen en zijn zus waarmee Katy het wonderbaarlijk goed kan vinden. Maar Daemon, de buurjongen, lijkt er alles aan te willen doen om Katy bij zijn zus, Dee, uit de buurt te houden. Naarmate het verhaal vordert blijkt er ook een bepaalde mate van aantrekkingskracht te zitten tussen Katy en Daemon. Niet zo gek eigenlijk, want Daemon wordt beschreven als een hunk waar alle meisjes van dromen.
Minca
Tja, een lekkere hunk, een meisje met een reeks intresses die overeenkomen met die van mij. Ik zag het wel zitten. Ik las de Lux serie in 2014 al in het Engels, maar toen ik hoorde dat de serie naar het Nederlands vertaald zou worden door Zomer & Keuning was ik helemaal enthousiast. Waar ik nog blijer mee was, waren de covers die zij gingen gebruiken. Ondanks dat de kleuren niet in een bepaald thema passen, zijn de mysterieuze covers met silhouetten van bomen en mensen goed bedacht. Het verhaal speelt zich ook af in een kleine plaats waar veel natuur is, waar ook regelmatig scènes plaatsvinden. Oh ja, en de Engelse titels behouden is ook al een pluspunt! Toen ik de serie voor het eerst las, had ik alleen van veel lezers gehoord dat de serie verslavend was en dat iedereen deze zou moeten lezen. Pas toen ik de serie opnieuw in het Nederlands wilde gaan lezen, las en hoorde ik vanalles over dat de serie 'te veel' op Twilight zou lijken. Daar had ik eerder eigenlijk nooit bij stil gestaan. Ik zie het eigenlijk zo: elk boek of elke serie is iets nieuws, iets eigens van de auteur die daar uren en uren tijd in heeft gestoken. Ik vergelijk tijdens het lezen een boek nooit echt met een ander boek. Er komt af en toe wel eens iets aan bod wat me aan een andere gebeurtenis uit een ander boek deed denken, maar daar houdt het ook mee op. Het feit dat er op Obsidian een sticker zat met 'Voor de fans van Twilight' zorgde er volgens mij al voor dat mensen de link naar Twilight begonnen te leggen, terwijl je eigenlijk 'blanco' in een boek moet beginnen.
Wat zijn nou eigenlijk die overeenkomsten met Twilight dan? De serie gaat ook over een jongen en een meisje. Het meisje is 'normaal' en de jongen 'bovennatuurlijk'. Na de eerste ontmoeting zitten ze eigenlijk vol van elkaar, maar aan de andere kant heeft de jongen een hoop geheimen waar hij het meisje niet in wil meetrekken, voor haar eigen veiligheid. Maar desondanks komt het meisje steeds dichter bij de waarheid. Maar de waarheid in dit verhaal is anders van opzet. Katy ontfutseld de geheimen stuk voor stuk door omstandigheden en gebeurtenissen. En de aantrekkingskracht tussen haar en Daemon is zo sterk, mede door zijn bovennatuurlijke gave, dat ze niet bij elkaar uit de buurt kunnen blijven. Voor lezers die na het eerste en misschien het tweede deel nog steeds niet overtuigd zijn dat Lux een goed doordachte serie is die eigenlijk helemaal niet zo veel op Twilight lijkt raad ik alsnog aan om door te lezen als het verhaal je toch heeft weten te pakken. Er staat namelijk nog zoveel te gebeuren in het derde deel!
Laurie
Toen ik hoorde dat de Lux serie vertaald zou worden wist ik niet of het iets voor mij zou zijn. Immers, ik had nog nooit iets van Jennifer L. Armentrout gelezen en ik wist alleen dat ze new adult boeken schreef. Op dat moment las ik dat genre nog niet, dus ik was een beetje sceptisch over Lux, ook al is dit young adult. Ik las een recensie van Obsidian en daar kwam inderdaad de vergelijking met Twilight naar voren. Misschien was dat wel het zetje dat ik nodig had, want ik kocht het boek. En ik las het binnen een paar dagen uit. De vergelijking met Twilight snap ik wel, maar dit geldt alleen voor Obsidian. In Onyx is deze vergelijking al niet meer te mken en in Opal al helemaal niet meer.
In het begin vond ik Daemon echt een eikel. Ja, zo kan ik hem echt wel noemen. Ik was een beetje bang dat Jennifer L. Armentrout Daemon niet veel meer diepgang zou geven, maar dat gebeurt gelukkig wel. In Onyx zie je zijn gedrag en houding al veranderen en je begint ook beter te begrijpen waarom hij doet wat hij doet. Hij probeert iedereen om wie hij geeft te beschermen. Kortom, helemaal geen eikel. In Oblivion, deel 1.5 (alleen in het Engels verkrijgbaar), lees je Obsidian vanuit zijn perspectief en kom je erachter dat hij vanaf de eerste seconde al als een blok voor Katy valt.
In Onyx, het tweede deel van de serie, komt het bovennatuurlijke element veel meer naar voren dan in Obsidian en zie je Katy en Daemon ook steeds meer naar elkaar toe groeien. Tuurlijk, ze blijven touwtrekken, maar dat wordt echt een stuk minder. In Onyx kom je een enorme plot twist tegen die nog meer wordt uitgewerkt in Opal, het derde deel van de serie.
Wat ik heel fijn vind aan Lux is dat alle vervolgdelen precies beginnen waar het vorige deel eindigde. Zo zit je direct weer in het verhaal en hoef je ook niet meer na te denken over wat er allemaal gebeurd is in het vorige deel. Zo ook met Opal. De plot twist in Onyx wordt hier nog meer uitgewerkt en dit deel wordt al een enorm verslavende pageturner. Niet dat de eerste twee delen dat niet zijn, maar deze wil je nog sneller uit hebben. Mij lukte dit binnen een dag. Over het einde ga ik het al helemaal niet hebben. De cliffhanger is namelijk gigantisch. Is het al eind november? Ik heb deel vier nodig.
Minca
Het element dat mij het meest aantrekt in dit verhaal is de chemie tussen Daemon en Katy. Niet alleen op het vlak van hun relatie, maar ook de manier waarop ze gewoon met elkaar omgaan als vrienden. Jennifer weet precies hoe ze een 'likeable' personage moet creëren en aangezien ik al twintig boeken van haar heb gelezen kan ik eigenlijk wel zeggen dat ze met de Lux serie daar het best in geslaagd is. De humor wordt in precies de goede dosis gehanteerd. Ook de spanningsopbouw wordt goed verspreid door het boek heen. Maar naarmate de serie vordert neemt de spanning toch meer de overhand. Toch weet de auteur dan nog bepaalde humoristische aspecten erin te verwerken, waardoor de serie nog iets luchtiger blijft.
Waar Jennifer L. Armentrout ook erg goed in is, zijn de cliffhangers. Ik lees namelijk per hoofdstuk. Als ik mijn boek weg wil leggen, wil ik eerst een hoofdstuk uitgelezen hebben. Maar als bijna elk hoofdstuk met een verrassing, iets spannends of een (kleine) cliffhanger eindigt, lukt het bijna niet om het boek weg te leggen. Ik zal verder maar niks zeggen over hoe elk laatste hoofdstuk van de boeken eindigt.
