In de rubriek Schrijvers Van De Lage Landen bieden wij een podium aan Nederlandse en Vlaamse auteurs. Op deze manier kun je meer over je favoriete auteur te weten komen of kun je kennismaken met nieuwe auteurs. In deze editie stellen wij Pamela Sharon graag aan je voor.

Dit artikel is geschreven door Laurie

Op 15 mei verscheen het boek De Geur Van Groen van Pamela Sharon. Recent heb ik dit artikel geplaatst met een bespreking van dit boek, waar ik een persoonlijke twist aan heb gegeven. Velen van jullie zullen Pamela Sharon niet kennen, dus zal zij zichzelf even voorstellen. ‘Hi,

Mijn naam is dus Pamela en mijn debuut ‘De Geur van Groen” is dit jaar uitgekomen bij Uitgeverij Moon. Ik werk als leerkracht en leesspecialist op een basisschool, waar ik samen met een collega een eigen leesmethode heb ontwikkeld om kinderen te leren lezen. Verder heb ik twee zoontjes en ben ik gek op retro en vintage kleding, met name de jaren 40 en 50 stijl.’

Lezen

Pamela heeft altijd al een liefde voor lezen gehad. Haar moeder las heel veel en volgens haar heeft ze daarmee het goede voorbeeld gegeven. Tijdens de Kinderboekenweek mocht ze altijd een nieuw boek uitzoeken en dat werkte heel motiverend. Pamela las op de basisschool zoveel dat ze alle boeken uit de schoolbibliotheek op een gegeven moment al een keer gelezen had. Toentertijd woonde ze in een dorp waar eens in de twee weken de bibliotheekbus kwam. Young Adult boeken bestonden toen nog niet echt, dus kwam Pamela al gauw in aanraking met de grote, volwassen fantasy. ‘Ik was een soort mini-Mathilda, haha.’

Een boek aanraden vind Pamela best lastig, vooral ook omdat er zoveel mooie en goede boeken zijn. Toch wil ze een tweeluik aanraden: Showstopper van Hayley Barker. ‘Ik vond Showstopper en Showstealer van Hayley Barker echt heel goed, vooral omdat het een kritisch licht werpt op hoe we omgaan met discriminatie. De situaties die zij omschrijft zijn gruwelijk maar openen tegelijk ook wel je ogen. Ik denk dat ieder boek dat ik aan zou raden wel een boek is met in zekere mate een “boodschap”.

Schrijven

Doordat Pamela op jonge leeftijd al veel had gelezen ontstonden de schrijfkriebels al vroeg. Als kind had ze vooral heel veel verhalen geschreven die nooit zijn afgerond. ‘Het oudste verhaal dat ik nog van mezelf heb, was een schrijfopdracht op school waarbij je een spreekwoord moest verwerken in een verhaaltje. Ik heb toen geschreven over een meisje die geen zin had om te werken op school en daarom de hele dag naar buiten keek. Opeens zag ze een slang in het gras voor het raam. Toen ze dat tegen de juf zei geloofde de juf haar niet. ‘Daar schuilt een addertje onder het gras’ antwoordde de juf wantrouwend. Toen het meisje weer naar buiten keek, zag ze dat het inderdaad een adder was.

Ik kan me nog herinneren dat ik het verhaaltje voor mocht lezen aan de klas en dat ik toen besloot dat ik graag schrijfster wilde worden.’

De Geur Van Groen was niet het eerste idee van Pamela. Hiervoor had ze een heleboel verhalen uitgewerkt die nog steeds op het schrijfplatform sweek staan. De intentie om deze verhalen uit te laten geven was er niet. Daarnaast heeft Pamela een young adult serie geschreven die gebaseerd is op een schrijf-rpg. Ze vertelt: ‘De hele serie is vreselijk cliché en zit vol met fouten, maar het was zo leuk om te schrijven!’ Verder zijn er nog wat korte verhalen van Pamela uitgegeven in verzamelbundels en is één van haar verhalen gebruikt voor het Nationale Voorleesontbijt.

Schrijfroutines

Iedere schrijver heeft zo zijn of haar routines, ook Pamela. Zo moet ze voor de grotere projecten eerst een playlist maken. Zonder muziek kan ze niet schrijven. Verder probeert Pamela altijd alles te plannen en te plotten, maar uiteindelijk wordt haar planning overgenomen door de personages en het verhaal. Tijdens het schrijven mogen een grote pot thee, haar notitieboekjes en natuurlijk haar laptop ook niet ontbreken.

Grote voorbeelden

Een duidelijk groot voorbeeld heeft Pamela niet. Ze vindt meerdere schrijvers geweldig en allemaal om een andere reden. ‘Anne Rice was een van de eerste schrijfsters die ik echt geweldig vond. De manier waarop zij werelden kan bouwen en personages gevoel geeft, vind ik echt heel knap. Totaal anders dan hoe de meeste schrijvers dat tegenwoordig doen.

Roald Dahl’s plot twists en zijn kijk op de wereld vind ik ook een grote inspiratie.

Thomas Olde Heuvelt heeft laten zien dat Nederlandse schrijvers echt wel een internationale allure hebben en Chinouk Thijssen haar manier van communiceren met haar lezers vind ik ook het noemen waard.’

De Geur Van Groen

Doordat Pamela al een tijdje actief was op het platform Sweek kwam de schrijfwedstrijd van uitgeverij Moon op haar pad. Deze wedstrijd was een samenwerkingsverband tussen deze uitgeverij en Sweek. Dit voelde voor Pamela als het perfecte excuus om dat verhaal waarmee ze al een hele tijd rond liep eindelijk eens uit te werken. De inspiratie was er al een tijdje. ‘Ik heb zelf slechte ogen (-7.5 aan beide ogen) en zonder bril of lenzen is mijn wereld niet meer dan een heleboel in elkaar overgelopen kleuren. Ik heb altijd het idee gehad dat ik beter kan ruiken dan de meeste mensen om me heen. Misschien omdat andere zintuigen het overnemen als er eentje uitvalt? Dat idee fascineerde me en heb ik gebruikt voor De Geur van Groen. Het idee voor de kleuren kwam iets later, omdat ik denk dat je kleuren ook kunt ervaren zelfs als je ze niet kan zien.’

Voor het verhaal moest Pamela wel wat research doen, maar voor het merendeel heeft ze zichzelf gebruikt door bepaalde scène’s echt letterlijk met haar ogen dicht te doen. ‘Dat zorgde soms voor vreemde reacties om me heen’ aldus Pamela. Verder heeft ze twee proeflezers gevonden via Facebook, via een groep voor blinde en slechtziende jongeren waar ze een berichtje mocht plaatsen. Zij hebben het verhaal gelezen en hebben vooral gelet op dingen die niet klopten. Deze proeflezers hebben Pamela ook uitgelegd hoe dingen bijvoorbeeld gaan op school als je een visuele beperking hebt.

De kleur groen heeft meerdere betekenissen. ‘In mijn hoofd had ieder personage een kleur en toevallig maakte twee personages samen de kleur groen. Ik vind groen ook symbolisch staan voor een nieuw begin, het heeft dus betrekking op het verhaal en op het feit dat dit mijn debuut is, en ik zelf nog maar een groentje ben. Haha.’

Jaarlijks wordt op 21 juni de actie “blind voor 1 dag” georganiseerd om geld in te zamelen voor oogonderzoek. Pamela heeft hier nog nooit aan meegedaan, maar staat daar wel voor open. ‘Ik vind het wel een mooi initiatief. Ik heb wel een keer met een groep die ik heb lesgegeven een project gedaan dat betrekking had tot de zintuigen waarbij we ook een dag aan het werk zijn geweest over het onderwerp en de gymzaal hadden ingericht als een dagelijkse situatie. Kinderen moesten toen in het donker hun weg zien te vinden. En zo zijn er nog een aantal projecten waarmee ik bezig ben geweest met visuele beperkingen. Ik zou zeker eens mee willen doen met deze actie maar dan wil ik het ook goed doen, dus met een team, en er dan samen voor gaan.’

Als je zelf je zicht zou verliezen, wat zou je dan het meeste missen? Dat was voor Pamela heel duidelijk: ‘Ik denk dat ik dan toch het kunnen zien van mijn zoontjes het meest zou missen.’

Toekomstplannen

Pamela Sharon is niet voor één gat te vangen. Ze vindt eigenlijk alles wel leuk om te schrijven. Ze vertelt: ‘Ik ben voor een andere wedstrijd begonnen aan een New Adult thriller die ik nog wel af zou willen schrijven en ik loop al een tijd rond met een idee voor een ya fantasy tweeluik. Op dit moment ligt mijn hart nog wel bij YA Contemporary, vooral na alle positieve reacties op De Geur van Groen die ik echt niet had verwacht. Er zijn nog genoeg verhalen die ik zou willen vertellen.’ Stilzitten is ook niets voor Pamela, ze is al bezig met een nieuw verhaal waar ze nog niet veel over kan zeggen. Het gaat in ieder geval over een vrij actueel onderwerp en wederom staatvriendschap centraal. ‘Ik heb ook nog een verhaal met een paranormaal tintje dat wacht om afgeschreven te worden en ik ben bezig met een re-telling van een bekend sprookje. Alweer veel te veel andere ideeën, dus ik hoop dat jullie nog van me horen.’