Om mijn avontuur naar YALFest voor te bereiden, wilde ik zo veel mogelijk titels lezen. Dat was een hele opgave. Gelukkig kon ik Bloed en Beenderen bemachtigen én meteen beginnen met lezen. Wat een read was dit zeg... Tomi wordt ook wel de nieuwe J.K. Rowling genoemd. Ben ik het daar mee eens?

Deze recensie is geschreven door Elke en bevat SPOILERS.

Bloed en beenderen van Tomi Adeyemi is een magisch debuut vol met krachtige zinnen, rauwe personages en een échte sterke plotlijn. 

In deze prachtige YA-fantasy kijken we door de ogen van drie personages: Zélie, Amari en Inan. Zélie is onze heldin, die als een divîner magische krachten zou kunnen bezitten maar niet heeft door de Zuivering die jaren geleden heeft plaatsgevonden. Saran, koning van Orïsha, was zo paranoïde en boos over het gebruik van magie (en het verlies van zijn eerste familie), dat hij iedereen die een maji was liet uitroeien, waaronder Zélie's moeder. Amari en Inan, dochter en zoon van de koning, zijn daardoor met harde hand opgevoed en weten niet beter dan dat magie slecht is en het absoluut niet mag terugkeren... maar is dat ook zo?

We leren al gauw dat Zélie een vechter is. Ze wil vechten voor haar volk én wil de magie, koste wat het kost, terugbrengen naar Orïsha. Haar moeder was een afstammelinge van Oya, de godin van de dood en het leven. Er zijn nog andere goden, met allemaal afstammelingen en specifieke krachten. Dit vond ik ontzettend goed en intrigerend bedacht - Adeyemi speelt echt in op diverse soorten magie en koppelt dit aan specifieke krachten... De mythologie is daarom ontzettend goed opgebouwd en lijkt levensecht. Ik zou echter niet weten welk soort magie ik het liefst zou willen bezitten, want alle soorten klonken eigenlijk tof. 

Onze heldin komt in aanraking met de prinses nadat zij haar beste vriendin, een divîner met zilverwitte haren, gedood wordt door een bevel van haar vader. Ze vlucht en steelt een 'rol', die blijkbaar magie zou opwekken bij maji's. Zélie helpt haar ontsnappen en samen gaan ze met Zélie's broer, Tzain, op pad om de magie terug te brengen. De rol is namelijk niet genoeg, maar er zijn nog andere dingen die in plaats gezet moeten worden voordat de magie pas echt kan terugkeren. Daarom gaan Zélie, Tzain en Amari op zoek naar een tempel waar ze meer zouden kunnen leren over de maji's. Deze 'tocht' is goed opgezet. Je merkt echt de noodzaak in de motivaties van de verschillende personages, voornamelijk door hun traumatische verledens. 

Amari wil een betere wereld; eentje waarin haar beste vriendin niet zou zijn gestorven. Zélie wil haar volk de kracht geven om terug te vechten. Tzain wil zijn zus helpen en steunen, en zal alles doen om haar haar doel te laten bereiken. Zelfs Inan, die eerst als 'bad guy' wordt neergezet, komt later naar voren als anti-held om Zélie te redden. Inan vond ik het interessantst, omdat hij in mijn ogen een interessante denkwijze had en een heel dubieus personage was. 

Inan komt erachter dat hij een vreemd soort droommagie bezit; eentje waarvan hij denkt dat Zélie hem ermee heeft geïnfecteerd. Maar natuurlijk kan dat helemaal niet. Hij kan echter zijn nieuwe magische krachten niet accepteren en blijft ertegen vechten, maar gebruikt ze lanzaamaan steeds vaker in situaties waar hij zijn geliefden moet redden. Door zijn krachten ziet hij echter nóg meer in hoe gevaarlijk magie is, en vindt dat het nog steeds niet terug mag komen - het zou té dodelijk zijn. Ondanks dat je Zélie als heldin hebt, vond ik Inan's gedachtegang niet onbegrijpelijk, en vond ik hem een super sterke anti-held. Een soort slechterik die je niet helemaal kunt haten...

De wereld van Orïsha is sterk opgebouwd - je hebt steeds het idee alsof je door een magisch West-Afrika loopt... met de taal, de impressies van omgevingen, en de mythologie die door het verhaal is geweven. Het Yoruba voegde in mijn ogen ontzettend veel toe, en daardoor leek het net nog iets magischer en realistischer. Soms begon ik in mijn hoofd kleine zinnetjes op te zeggen, om van de taal te 'proeven'. De goden, de krachten en de magie waren divers en intrigerend; vooral Zélie's krachten vond ik super interessant, omdat zij bezielingen kon oproepen die als een soort soldaten voor haar zouden vechten; een soort geesten. Heel tof! 

In de climax zitten ontzettend veel plottwists, en ook zit er natuurlijk een liefdesverhaal in wat je niet over het hoofd kunt zien... Ik vond het niet storend, maar het kwam wel héél erg versneld over. Toch vond ik de relatie tussen Inan en Zélie best wel schattig en nogal intens. Ze vullen elkaar echt aan, maar het is wel echt een typische 'starcrossed lovers' situatie, aangezien hij zijn verstarde denkbeelden maar niet kan loslaten. Voor Tzain en Amari is het dan weer heel anders, want hun relatie bloeit langzamer op en kwam voor mij iets realistischer over - en ook wat schattiger. Ze zijn dan wel geen exacte tegenpolen, maar ze hebben wel een soort common ground. 

Maar.... wat uiteindelijk wel duidelijk is, is dat Bloed en Beenderen een ontzettend bijzondere fantasy-YA is, die door iedereen gelezen moet worden. Het is een uniek verhaal met Afrikaanse invloeden, met een héél erg belangrijke boodschap van tolerantie en vechten voor waar je in geloofd. Kortom: heb je dit boek nog niet gelezen? Ren dan naar de boekhandel én koop meteen dit prachtige boek. (Ik bedoel: heb je die cover niet gezien? Dat alleen is al een reden om te kopen!)