Na het lezen van het debuut van Jacodine van de Velde, Wat je zegt zie je zelf, wist Nicole dat ze ook haar opvolgende boeken zou gaan lezen. Op 20 maart verscheen De stilte zegt genoeg bij Clavis. Wist ook dit verhaal Nicole weer te overtuigen of stelde het teleur? Lees haar recensie hieronder om erachter te komen.

Over het boek

Dit emotionele youngadultboek speelt zich net als Jacodine van de Veldes eerste jongerenroman Wat je zegt zie je zelf deels af op de Franse camping Le Tournesol. De hoofdpersonen proberen ieder op hun manier om te gaan met verlies en schuldgevoel. Sinds het overlijden van haar moeder staat de wereld van de zeventienjarige Tara stil. Ze is erg in zichzelf gekeerd en door haar verdriet en het gemis blijkt het moeilijk haar leven op te pakken. Op een kampeervakantie met haar oom en tante ontmoet ze de vijfjarige Eva. Meteen is er een klik tussen de twee, doordat ze elkaar woordeloos aanvoelen. Wat Tara van Eva’s negentienjarige broer Thom moet vinden, weet ze niet zo goed. Hij is lief en zorgzaam voor zijn familie, maar kan ook zomaar ineens uit zijn vel barsten. Tara komt tot de ontdekking dat ook de muzikale Thom een last met zich meedraagt. En dat is iets waar hij duidelijk niet over wil praten. 

Leeservaring

Toen ik het debuut van Jacodine, Wat je zegt zie je zelf, had gelezen, wist ik zeker dat ik al haar volgende boeken zou willen lezen. In De stilte zegt genoeg keren we weer terug naar de camping waar het vorige boek zich ook afspeelde. Dit keer volgen we Thom en Tara en ik keek er erg naar uit om het verhaal van Thom te ontdekken. 

De proloog hakt er gelijk in en ik moet eerlijk bekennen dat het tot nu toe nog nooit een auteur is gelukt om me na het eerste hoofdstuk al te laten huilen. Jacodine is het gelukt. De 17-jarige Tara verliest haar moeder en haar verdriet is op een dusdanig hartverscheurende manier geschreven, dat ik er zelf helemaal naar van werd. Het was mooi om te lezen hoe haar omgeving haar op alle mogelijke manier wil helpen, maar de machteloosheid vloeit van de pagina’s af. Tara laat niemand toe, totdat ze de vijfjarige Eva ontmoet. Tara woont sinds het overlijden van haar moeder bij haar oom en tante en brengt met hen de zomervakantie door op de camping, waar ze tegenover Thom en zijn moeder en zusjes komen te staan. 

De bijzondere vriendschap tussen Eva en Tara wordt op een pure, mooie en ontroerende manier beschreven en is erg origineel bedacht door de auteur. Doordat zowel Tara als Thom een eigen stem krijgen in dit verhaal, leren we hen allebei goed kennen, al blijft het verleden van Thom lange tijd een mysterie. Als lezer wil je heel graag weten wat zijn huidige gedrag veroorzaakt. 

Jacodine heeft een unieke schrijfstijl die zich kenmerkt door heel diep te gaan in het omschrijven van emoties, maar weet dat perfect af te wisselen met de luchtigheid die het verhaal nodig heeft. Ondanks de zware ondertoon, komen er meer dan voldoende mooie momenten in voor die je hart verwarmen. 

Wat dit boek nog specialer maakt, is de muziek die erin verweven zit en die gaandeweg een onmisbare rol in het verhaal krijgt. Dit is niet de eerste keer dat ik een playlist tegenkom in een boek, maar wel de eerste keer dat ik hem daadwerkelijk geluisterd heb. Dit voegde voor mijn gevoel echt iets toe en als ik een van die liedjes later nog eens luister, weet ik zeker dat ik weer even terugga naar het prachtige verhaal van Tara en Thom. 

Er zijn al heel wat verhalen geschreven over een jongen en een meisje die de weg naar elkaar toe moeten zien te vinden, maar de reis die Thom en Tara maken om elkaar te vinden, vind ik een van de mooiste die ik heb gelezen. Ik geef dit boek dan ook met gemak 5 dikke sterren.

Laat jij je ook wel eens emotioneel meeslepen door een boek?