Na het lezen van het debuut van Emmelie Arents, was Nicole fan van deze jonge auteur. Toen bij Hamley Books haar tweede boek De Woestijndief verscheen, twijfelde Nicole er dan ook niet aan om ook deze te lezen. Ze besloot over dit eerste deel van De Dievenreeks een recensie te schrijven. 

Dit artikel is geschreven door Nicole 

Over het boek

Taran kan stelen als de beste. Wanneer zijn laatste diefstal eindigt in een drama, wordt zijn broer Amir gekozen om deel te nemen aan het Labyrint, een magisch spel waar criminelen strijden voor vrijheid. Vastberaden om zijn broer te redden, raakt Taran verstrikt in de duistere geheimen van magie. 

Leeservaring

De cover van dit boek sprak mij meteen aan en zonder te hebben gelezen waar het verhaal over gaat, gaf ik me op voor de blogtour. Ik heb echt genoten van Het hart van de adelaar en was dan ook erg enthousiast over de release van dit verhaal. 

Het verhaal komt heel snel op gang en Emmelie weet meteen een goed beeld te schetsen van de omgeving waarin De Woestijndief zich afspeelt. Al vrij snel splitst het verhaal zich op in twee verhaallijnen en worden ze afwisselend vanuit meerdere perspectieven verteld. Dat, in combinatie met de korte hoofdstukken, houdt het tempo er goed in en zorgt ervoor dat je er snel doorheen vliegt. Ondanks de vreemde benamingen van de omgeving en personages, weet Emmelie het toch overzichtelijk te houden en bleef het verhaal goed te volgen. Het is wel aan te raden om de korte begrippenlijst vooraan in het boek te lezen voordat je begint. 

Het verhaal draait om de broers Amir en Taran en hoewel ze een tweeling zijn, hebben ze allebei een duidelijk eigen karakter en, naast de andere personages, worden ze allemaal goed uitgewerkt. Er wordt veel aandacht besteed aan het beschrijven van gevoelens en emoties waardoor ik me als lezer heel goed kon verplaatsen in degene die op dat moment zijn verhaal vertelde. 

In het begin lijkt het erop dat de verhaallijn helemaal op tafel ligt, maar niets is minder waar. Gaandeweg het verhaal neemt Emmelie je moeiteloos mee over zijsporen en schrikt zij er niet voor terug zo af en toe een schokkende plotwending in het verhaal te verwerken. De spanning wordt goed opgebouwd om naar het einde toe in een stroomversnelling van spannende gebeurtenissen te komen die je ademloos achterlaten. De twee aparte verhaallijnen komen in een explosieve finale bij elkaar en ondanks dat het voor mij afgesloten voelde, kijk ik toch enorm uit naar het vervolg, dat dit najaar zal verschijnen. Emmelie heeft weer een prachtige, unieke fantasiewereld gecreëerd waar ik als lezer heel graag verbleef. Ik geef dit boek dan ook 4 sterren. 

Lezen jullie liever een boek dat vanuit één personage is beschreven of vanuit meerdere personages?