Toen Kendare Blake bekend maakte dat ze niet een duologie, maar vier boeken zou schrijven over de koninginnen van Fennbirn, was er een hoop enthousiasme maar ook een hoop scepsisme. Zouden de boeken wel goed zijn? Zou het niet uitgemolken worden? De eerste twee boeken werden vooral heel positief ontvangen, maar hadden ook hun kritiekpuntjes. Nu is de tijd aangebroken om het derde boek in de serie te lezen: Two Dark Reigns. Hoe gaat het verhaal van Arsinoe, Katherine en Mirabella verder in dit deel? En wat vond ik daarvan?

Dit artikel is geschreven door Elke.

Let op, dit artikel kan SPOILERS bevatten.

“You don’t threaten the life of a queen and live to tell the tale.” She flips the knife, catches it. “Taking the life of a queen… now that is another matter” 

DE STRIJD

Het is interessant om te denken aan het feit dat deze serie eigenlijk een duologie geweest zou zijn... Hoe zou het verhaal van Arsinoe, Mirabella en Katherine dan zijn afgelopen? We kunnen alleen maar speculeren... In dit deel, Two Dark Reigns, zien we eigenlijk twee hoofdrolspeelsters die niemand had zien aankomen: Katherine en Jules. Katherine als The Poisoner Queen en Jules als The Legion Queen. De strijd in dit boek focust zich dan ook voornamelijk tussen deze twee, maar vooral richting het einde van het boek. Het toffe aan dit deel is dat er ein-de-lijk een Queen Crowned is, eentje die niemand aan had zien komen, die vooral vecht tegen het eiland zelf. De strijd focust zich voornamelijk tussen Katherine en de mist van het eiland, die ineens levens van onschuldige mensen gaat nemen en ze op afschuwelijke wijze dood. Niemand weet waarom... Maar dat is een vraag die Arsinoe gaat beantwoorden.

HET MYSTERIE

In dit boek draait het eigenlijk helemaal om het eiland. Wat is de geschiedenis van het eiland? Wat is de geschiedenis van The Goddess en de mysterieuze mist die Fennbirn omhult? Hoewel dit in mijn ogen super interessant was, aangezien we antwoorden krijgen over voormalige koninginnen, oorlogen én uiteindelijk de reden waarom de mist is ontstaan en wat het eigenlijk is, vind ik ook dat dit een beetje te laat was. Het was alsof Blake ineens bedacht: oké ik ga een serie schrijven in plaats van twee boeken, en toen besloot om toch maar wat meer achtergrond informatie te geven over de hele koninginnen-mythologie én het eiland Fennbirn. Tegelijkertijd probeert ze, doordat Arsinoe en Mirabella (en Billy, van wie ik écht ben gaan houden) naar het vasteland gaan waar Billy vandaan komt, wat meer achtergrond te geven aan de geallieerden van Fennbirn. Doordat dit allemaal in één deel wordt gestopt is het een beetje veel, maar desalniettemin was het zeker interessant. Hoewel (in mijn ogen) het mist-mysterie een beetje afloopt in een sisser, en daardoor ook het einde van dít deel, vond ik de geschiedenis van Queen Illian of The Blue Queen héél interessant. 

KONINGINNEN

Wat ik altijd lastig vond aan deze boeken, is dat het niet echt duidelijk is wie nou uiteindelijk op de troon zal eindigen (als er überhaupt een troon overblijft om op te zitten). Misschien is dat een pluspunt van dit boek, maar je kunt het zeker ook zien als een minpunt. Er is niet echt een hoofdpersonage waar je voor juicht, maar het zijn er meerdere. In deel één, Three Dark Crowns, was Arsinoe duidelijk de underdog, maar tegelijkertijd ook hét personage waar je voor wil juichen. Hetzelfde zou kunnen gelden voor Katherine, al worden de poisoners wel opgezet als meedogenloze en slechte figuren. Mirabella daarentegen krijgt een enorme lading haat over zich heen, en is niet per se geliefd omdat ze gezien wordt als favoriet. In het tweede deel wordt dit al op z'n kop gezet, maar in het derde deel nóg meer.

Katherine is verrassend genoeg... best wel sympathiek. Ik moet zeggen, ik vond haar nooit echt heel tof; ze was nogal zwak en naïef. Maar het lijkt, in dit deel althans, alsof ze echt een koningin probeert te zijn. Tegelijkertijd is ze zelfbewuster, sterker en lijkt volwassen te zijn geworden.

Hetzelfde geldt voor Mirabella... al moet ik zeggen dat aan het einde die ontwikkeling nogal wordt teruggetrokken. Maar Mira's liefde voor Arsinoe maakt haar echt een sterk personage.

Arsinoe blijft een favoriet, omdat ze koppig, grappig en gemotiveerd is: ze is ook heel onzelfzuchtig. Arsinoe is zeker geen personage zonder zwakke plekken, maar ze wordt wel duidelijk neergezet als een van de meest sympathieke in dit deel. 

Dan is er nog Jules, die door de war-gifted Emilia wordt opgezet tot The Legion Queen: een nieuwe koningin die een sterke naturalist- én oorloggave heeft. Jules is een ambivalent personage in de zin van dat je met haar meeleeft, maar ook dat je, als lezer, inziet dat ze naïef is. Ze is in een strijd gegooid waar ze nóóit iets mee te maken had. Jules vond ik een tikkeltje teleurstellend in dit deel. Vooral omdat ze tot iets wordt opgebouwd, waarna dat vervolgens weer helemaal in het roet wordt gegooid. 

DUS...

Kortom: ik vond dit deel erg interessant, maar het was ook een beetje 'all over the place'. Het was alsof Blake probeerde verschillende plots bij elkaar te voegen tot een geheel, maar dit niet helemaal lukte. Het einde voelde daarom ook een beetje teleurstellend aan: wat wilde Blake nu eigenlijk met dit verhaal opzetten? En hoe lang kan de oorlog nog doorgaan? Wie gaat er nu uiteindelijk op de troon eindigen? Sommige personages kwamen echt tot hun recht en schitterden, terwijl andere teleurstelden en een uitzichtloze toekomst tegemoet gingen. Hetzelfde geldt voor het plot: het was spannend, interessant en verscheurend - wie moet je nú als favoriet kiezen? - maar tegelijkertijd ging het allerlei kanten op en werd het nooit echt één geheel. Vandaar dat ik dit boek bekroon met 3,5 sterren. 

Heb jij 'Two Dark Reigns' gelezen? Zo ja, wat vond je er van?