De Verminkte Koning is een boek waar werkelijk iedereen die YA leest naar heeft uitgekeken. Áls je de Grisha-series natuurlijk hebt gelezen. In De Verminkte Koning volgen we het geliefde personage Nikolai Lantsov, die na de burgeroorlog een rumoerig en instabiel land moet leiden... maar dat is nog niet zo gemakkelijk, vooral niet door de duisternis die in hem groeit. Na het lezen van alle Grisha-verse boeken móést de Hebban YA Club dit deel van de nieuwe Nikolai-duologie wel lezen. Benieuwd wat wij van deze nieuwe toevoeging vonden? Lees dan snel verder!

-- Pas op: eventuele spoilers voor eerdere delen van het Grisha-verse --

Over het boek

Nikolai Lantsov heeft altijd al een talent gehad voor het onmogelijke. Niemand weet precies wat hij heeft meegemaakt tijdens de bloederige burgeroorlog in zijn land – en dat wil hij graag zo houden. Nu zijn vijanden zich verzamelen aan de verzwakte grenzen, moet de jonge koning een manier vinden om Ravka's geldkist te vullen, nieuwe allianties te vormen en de groeiende dreiging voor het eens zo grote Grishaleger stoppen. Maar elke dag wordt een duistere kracht in hem sterker, die alles wat hij heeft opgebouwd dreigt te verwoesten. Met de hulp van een jonge monnik en een legendarische Stormblazer reist Nikolai naar alle uithoeken van Ravka, om de diepste magie op te zoeken en zo de verschrikkelijke erfenis in zijn lichaam te verslaan. Hij zal alles moeten riskeren om zijn land en zichzelf te redden. 

Elke aan Fien

Wat vond je van de verschillende POV's van De Verminkte Koning en welke was je favoriet?

Ik vond ze echt een heel grote meerwaarde voor het verhaal. Sinds De Kraaien-duologie ben ik grote fan van boeken waarin er meerdere vertelperspectieven zijn, zeker wanneer de gebeurtenissen elkaar in sneltempo opvolgen. Zo blijf je de hele tijd op de hoogte van wat er met iedereen aan de hand is en wat er door ze heen gaat. De perspectieven vanuit De Verminkte Koning waren grotendeels nieuw voor mij aangezien ik alleen maar het eerste deel van de oorspronkelijke Grisha-trilogie gelezen heb. Maar dit vormde niet echt een probleem, het heeft er wel voor gezorgd dat mijn favoriete perspectief dat van Nina was, zij voelde heel vertrouwd aan en na de gebeurtenissen uit Kraai & Koninkrijk had ik er echt nood aan meer over haar te lezen. Daarnaast vond ik Nikolais perspectief ook heel leuk, ik kende hem nog niet zo heel erg goed maar ik herinnerde me wel zijn sarcasme en ik was heel erg blij om dat terug te zien in dit boek.

Fien aan Maartje

Wat maakt De Verminkte Koning tot een typisch Bardugo-boek? Wat zijn de gelijkenissen en verschillen met haar eerdere boeken?

Iets wat ik typisch Bardugo vind, vooral in de Kraaien-duologie, is de snelheid waarin het verhaal kan omdraaien. De plottwists zijn mijn favoriete Bardugo element, naast de voortdurende bijdehante woordwisselingen tussen de personages. Vooral Nikolai en Zoya zijn daar goed in, net als Kaz en zijn hele crew. Beide elementen zie je vooral terug in de Kraaien boeken. Met de eerste Grisha boeken heeft De verminkte koning vooral de mooi uitgewerkte legenden en de Russische sfeer gemeen. 

Maartje aan Minca

Wat denk jij? Als je dit boek leest zonder eerst De Grisha-trilogie en/of de Kraaien-duologie te lezen, kun je dan van dit boek genieten?

Ai, dat is een goeie vraag. Ik heb natuurlijk alle boeken van Leigh Bardugo voorafgaand aan deze uit de Grisha-serie gelezen, tevens de Kraaien. Maar in principe denk ik dat menig lezers het boek ook kunnen lezen als ze de informatie uit de voorgaande boeken nog niet hebben, ondanks dat er regelmatig teruggegrepen wordt op voorgaande gebeurtenissen. De informatie die daarover gegeven wordt is vaak redelijk beperkt, maar heeft bijna nooit direct iets te maken met elementen uit de voorgaande boeken. Desondanks lijkt het me als lezer interessanter en uitdagender om de voorgaande boeken al gelezen te hebben. Je hoeft minder vraagtekens te zetten bij bepaalde personages of wanneer er wordt teruggeblikt op een gebeurtenis uit een ander boek. 

Minca aan Elke

Bardugo heeft nu een trilogie en twee duologieën geschreven die zich afspelen in de wereld van de Grisha. De Taal der Doornen bevat tevens enkele novella's die bij deze boeken horen. Denk je dat er (naast het tweede boek van Nikolai) nog meer Grisha boeken zullen verschijnen? En ben je hier een voor- of tegenstander van?

Nu je het zo benoemt, Minca, merk ik dat er inderdaad al héél erg veel boeken in het Grisha-verse geschreven zijn. Ik vond De Verminkte Koning tof, maar het begon ontzettend langzaam en zelfs over de helft van het boek vond ik het nog voort kabbelen. Ik had moeite me in het boek te verliezen, terwijl ik dit eigenlijk nóóit heb bij Leigh's boeken. Waarom benoem ik dit? Aangezien de vraag gaat over of er nog meer boeken in het Grisha-verse zullen verschijnen en of ik daar een voor-of tegenstander van ben, is dit natuurlijk wel van belang. Ik denk persoonlijk dat Leigh na de Nikolai-duologie het Grisha-verse even los zal laten om zich op andere dingen te focussen, maar ik denk dat ze er nog ooit wel op terug gaat komen. En daar ben ik op zich een voorstander van! Ik merkte gewoon dat ik er nu een beetje moe van werd, mede omdat het boek zo tergend langzaam was, en daarom denk ik dat het verstandig is als Leigh het Grisha-verse even van zich af zet. Ik ben dus een soort van voorstander, mits het pas over een paar jaar is. Ook vraag ik me af of er dan überhaupt nog een interessant verhaal te vertellen valt in deze wereld, maar je weet maar nooit.

Wat vonden jullie van De Verminkte Koning?