Een tijdje terug kwam eindelijk het langverwachte nieuwe boek van Enrico Galiano uit: Gelukkig tegen de wereld. Binnen de spot hebben we altijd al erg genoten van Enrico's boeken dus ook dit boek hebben we weer met veel plezier gelezen. Om jullie een leuk inkijkje te geven in dit boek en om zelf nog eens lekker na te kunnen dromen over het verhaal besloten we een vraag maar raak artikel te maken. 

Dit artikel is geschreven door Maartje en Nina 

Over het boek

De wereld is niet te vertrouwen en daarom kun je maar beter nergens meer in geloven, vindt Gioia. Uiteindelijk verlaat iedereen je toch – zoals haar vriend Lo heeft gedaan. Wanneer ook haar filosofiedocent haar vertrouwen beschaamt, stopt ze met school. Haar notitieboekje met bijzondere woorden ligt vergeten in de vuilnisbak. Het enige waar ze nog op lijkt te kunnen rekenen zijn de geheimzinnige telefoontjes van een anonieme beller, die ze de Zwijger noemt. Ze vindt de telefoontjes niet vervelend, en stort zelfs af en toe haar hart bij hem – of haar? – uit. Maar wie is hij? En wat wil hij toch van haar?

Maartje vraagt aan Nina:

Welk personage vond jij het interessantst en waarom?

Dan moet ik toch wel echt voor de voor de hand liggende keuze gaan: Gioia. Tijdens dit boek en het eerste boek leren we Gioia op zo veel gebieden kennen. We zien hoe ze met vriendschappen, liefdes en familie omgaat en hoe deze zich evolueren. We lezen letterlijk mee met haar gedachten, voelen haar emoties en zien hoe ze groeit tot wie ze echt is. 

Nina vraagt aan Maartje: 

Welke gevoelens kreeg je als lezer tijdens het lezen van dit boek? 

Het boek maakte van alles los. Ik heb me geërgerd, ik heb gelachen, ik voelde me verdrietig, heb me verbaasd, ben dol geweest op de docent en heb een hekel aan hem gehad. Ik werd ook nieuwsgierig naar sommige woorden en heb zelfs een beetje zin gekregen om ook zelf een woordenschrift te gaan maken. 

Maartje vraagt aan Nina:

Zijn er ook onderdelen van het boek die je minder kon waarderen?

Ik kan niet zeggen dat ik dit gevoel ooit heb gehad tijdens het lezen van dit boek of de andere boeken van Enrico. Soms kunnen de boeken wat langzaam en kwakkelend aanvoelen misschien, maar ik vind dat juist erg goed bij deze verhalen passen. Het geeft je de tijd om na te denken over wat het verhaal je probeert te leren. 

Nina vraagt aan Maartje:

Vond je dit boek een goede extra toevoeging/uitbreiding van Gioia's verhaal en waarom wel of niet? 

Ik vond het een mooie toevoeging. We hebben Gioia nog beter leren kennen en kregen een mooie afronding van haar verhaal. Ook het verhaal van de docent kreeg nu een diepere laag en een mooie afronding. Alleen de hoeveelheid bijzondere woorden had wat wel wat minder gemogen. Ik had het gevoel dat het er nog meer waren dan in het eerste deel. 

Maartje vraagt aan Nina:

Het boek staat vol mooie quotes en bijzondere woorden. Welke zijn jou bijgebleven of heb je opgeschreven?

Voor mijn recensie heb ik meerdere quotes/passages opgeschreven, maar de volgende raakte me toch wel het meeste: ‘’De vraag is niet hoe je volwassen wordt, maar hoe je jezelf redt. Niet wanneer je groeit, maar wanneer je beschut bent tegen de wind en de regen. Wanneer je weet dat je het vuur veilig naar de overkant hebt gebracht, het brandend hebt gehouden.’’

Nina vraagt aan Maartje: 

Als je een lijn moet trekken in de boeken van Enrico welk thema of thema's staan dan vaak centraal? En hoe zie je deze terug in het verhaal? 

De leraar heeft een grote rol in zijn boeken. Niet zo gek natuurlijk, aangezien hij zelf doceert op een middelbare school.

Ook vriendschappen staan centraal in zijn boeken.

Verder is hij erg op zoek naar verhalen over jonge mensen die het moeiliijk hebben met zichzelf en de wereld en die leren om uit deze moeilijkheden te komen. En dat allemaal overgoten met een heerlijk filosofisch sausje dat mij doet denken aan Fredrik Backman, Jostein Gaarder en John Green. 

Eindoordeel

Nina: Wanneer ik de boeken van Enrico lees wil ik ze stuk voor stuk zowel verslinden als op het langzaamste tempo ooit lezen. Het zijn boeken waar ik geen genoeg van kan krijgen en die ik volledig in me op wil nemen om de rest van mijn leven te kunnen koesteren. Dit was ook voor de volle 100% weer het geval bij dit boek. De schrijfstijl leest heerlijk, de karakterontwikkeling is zo ontzettend goed geschreven en het verhaal blijft je boeien en dingen bijleren. Ik kan je dus alleen maar aanraden om een (of alle) boeken van Enrico Galiano te lezen. Dit boek gaf ik dan ook 5 sterren. 

Maartje: De boeken van Enrico zijn inderdaad prachtig. Hij kan zich erg goed verplaatsen in de levens van tieners en in hun zorgen en problemen. Daarnaast weet hij ook de afstand te bewaren die nodig is om niet mee te gaan in de problemen, maar ze het hoofd te kunnen bieden. Zijn boeken zijn dus naast heerlijk om te lezen ook boeken om wat van te leren, zowel voor de jongeren zelf als voor volwassenen die met jongeren omgaan. Ik gaf het boek 4,25 sterren. 

Heb jij al eens een boek van Enrico Galiano gelezen?