Van 2 tot en met 9 augustus stonden onze dagen in het teken van 'Het Zomerhuis' van Ann Brashares. Deze roman over familie, vrienden en liefde heeft heel wat gedachtes in het hoofd van Iris en Audrey geplant. Wil je die graag eens lezen mét de spoilers, dan klik je best eens hier. Dit artikel is onze eindbeoordeling ZONDER spoilers. Benieuwd wat we er uiteindelijk van vonden?

Audrey geeft het boek 3.2 sterren

Ja, ik weet dat het een raar aantal sterren is, maar ik kon gewoon niet anders. Ik kan maar niet beslissen of dit boek nu goed of juist meh was. Om toch wat duidelijkheid te scheppen, begin ik met alle goede dingen aan het boek. Hier gaan we... Ik hield ervan dat Brashares altijd dieper ging dan wat er aan de oppervlakte ruisde. Ik vind dat echt iets noodzakelijk in een contemporary en hier was dat dus echt geweldig. Ik hield er ook van dat er niet één hoofdpersonage was, maar meerdere. Het boek was dus geschreven uit een alwetende verteller. Ik vond dat een geweldige afwisseling na alle boeken die ik met een vertellende-ik heb gelezen. Ook zorgde dit ervoor dat ik zo door het boek vloog. Een groot pluspunt dus. Naast dat hield ik van de geweldige setting. Het idee dat mijn gescheiden ouders nog een huis zouden moeten delen geeft mij oprecht de kriebels. Ik vond dus de sfeer die in het huis hing echt heel goed. (Nou ja, 'goed'.) Het gaf iets speciaals aan het verhaal en daardoor sprong het er echt uit. Ik hield er ook van dat Ann Brashares haar personages tot inkeer liet komen en vooral de manier waarop ze het deed vond ik heel erg leerlijk. Helaas hield ik er maar van tot op een zekere hoogte.

Maar tot nu toe waren dit de goede punten... Zou ik ook niets moeten delen over de slechte? Oké, hier gaan we. Ray (eigenlijk het bekendste en meest voorkomende hoofdpersonage) stoorde mij het meest. Ik weet niet waarom, maar hij was gewoon niet echt interessant en het enige wat ik van hem heb onthouden is dat hij verslaafd is aan de geur van Sasha. Ook de relatie dat hij heeft met Sasha is, tja. Precies die tja. Het was mooi voor de uberromantische lezer, maar helaas niets voor mij. Als laatste  hield ik in zekere zin niet van het einde. Ik kan er de schoonheid van inzien, maar het is er gewoon over en ik denk gewoon ook teveel na over 'ja, maar dit kon de schrijfster toch ook gewoon gedaan hebben?'. Natuurlijk is het haar vrijheid, maar ik vind als je een boek zo eindigt, je het ook heel natuurlijk moet laten aanvoelen. En dat gevoel was er hier gewoonweg niet.

In het kort: er was veel goeds aan dit boek, maar er waren ook dingen waar ik me mateloos aan stoorde. Toch heb ik dit boek nooit echt met tegenzin opgepakt en las het boek zo vlot weg. Ik heb er nog steeds van genoten, ondanks het einde.

Iris beoordeeld het boek met 3 sterren

Twee families die elkaar nooit spreken of zien, verbonden door drie zussen. Samen hebben ze nog wel het zomerhuis die elke week om stipt 12.00 u. wordt overgenomen door de andere familie. Het jongste kind van de ene familie deelt een kamer met het jongste kind uit de andere familie. Hierdoor ontwikkelen ze een band.

Ten eerste heeft het boek een mooie originele kaft, waaruit een stuk is weggelaten zodat de zonnebrandcrème van de volgende bladzijde te zien is. Een nadeel hierbij is wel, dat de kaft makkelijk gescheurd kan worden.

Ten tweede grijpt het einde van het boek je recht in je hart. Het Zomerhuis is eigenlijk heel voorspelbaar, maar het einde zie je niet echt aankomen. Het is niet zo zeer een originele manier om tot het einddoel te komen, maar het komt wel onverwachts. Daarnaast is de familie beschreven in dit boek ook erg origineel.

Daarentegen was de hoofdverhaallijn niet zo geweldig. Het is niet echt realistisch dat de twee hoofdpersonen die elkaar nog nooit gezien hebben, zelfs niet op foto's, gevoelens voor elkaar ontwikkelen. De heftigheid waarmee deze gevoelens worden beschreven is namelijk nogal onrealistisch. De verhaallijnen naast deze zijn daarentegen veel beter. De drie zussen komen achter geheimen van hun ouders, wat het weer aantrekkelijker maakt om verder te lezen.

Daarnaast is over het algemeen Het Zomerhuis wel een boek waar je je hoofd bij moet houden. De familierelaties zijn soms heel ingewikkeld en als je even niet oplet, snap je helemaal niks meer van het boek. De bladzijde voorin het boek, waar alle personages genoemd worden, is daarbij wel behulpzaam, maar niet alle mogelijke relaties staan daar aangegeven. Het Zomerhuis is dus niet echt een boek dat je zo maar even oppakt om even je hoofd leeg te maken.

Verder geeft Brashares veel te weinig achtergrondinformatie. Hierdoor is het eigenlijk niet mogelijk objectief over de personages te oordelen. Er wordt bijvoorbeeld bijna geen informatie gegeven over de scheiding tussen Robert en Lila, waardoor niet goed een kant gekozen kan worden. Misschien is dat ook wel de bedoeling van Brashares, maar door het gemis van informatie kun je ook niet oordelen over hoe Robert en Lila met elkaar omgaan en waarom ze nooit meer met elkaar praten of elkaar zien.

Kortom, Het Zomerhuis is een boek dat vaak erg voorspelbaar is en soms niet erg origineel. Verder is het ook een boek waar je je hoofd goed moet bijhouden en moet je er mee kunnen leven dat je niet alle informatie krijgt die je wilt. Het einde maakt het daarentegen wel weer een beetje goed. Het Zomerhuis is niet echt een aanrader voor lezers die een boek zoeken waar ze even niet hoeven op te letten of lezers die alles van hun personages af willen weten. Daarom verdient dit boek 3/5 sterren.

Heb jij Het Zomerhuis ook gelezen? Laat ons hieronder weten of je het met Audrey en Iris eens bent.