Wendy Brokers is in de feelgoodwereld al even een bekende. Ze heeft twee boeken gepubliceerd: Geluk bij een ongeluk en Baguette met jam voor twee en haar derde boek, Leven met een leugen, loopt nu als een feuilleton op Facebook. En nu heeft ze een Young Adult geschreven. Een spannend verhaal over vier tieners die tijdens een schoolreis midden in een aanslagenreeks in Londen belanden.

Ik heb alle tot nu toe uitgegeven boeken van Wendy Brokers gelezen en ben er erg enthousiast over. Het was daarom extra speciaal dat ze het goed vond dat ik haar een aantal vragen stelde. Hieronder kun je mijn interview met haar lezen.

Ik las dat je aan De laatste halte begonnen bent door een schrijfwedstrijd. Was deze specifiek op het YA (Young Adult) genre gericht of heb je zelf voor dit genre gekozen?

Deze wedstrijd was inderdaad specifiek YA gericht. Je mocht wel zelf beslissen of het Comtemporary of Fantasy werd. Later begreep ik dat het gros van de shortlist Fantasy was, dus daar was de uitgeverij blijkbaar meer naar op zoek. 

Wat maakte dat je voelde dat je een YA kon schrijven?

Zolang het maar geen Fantasy was, hoopte ik dat het me zou lukken een YA te schrijven en ik vond de uitdaging heel leuk. Ik heb al een YA/NA (New Adult) crossover geschreven (als eerste van en trilogie; deel 2 en 3 zijn NA, en ik hoop echt zo hard dat deze gaan worden uitgegeven) en ik heb pubers in huis, dus ik ben maar gewoon begonnen aan die YA en al schrijvende kwam ik erachter hoe leuk ik het vond. 

Heb je hulp van je kinderen gehad misschien?

Jazeker! Mijn (inmiddels) zestienjarige dochter heeft de eerste paar hoofdstukken gelezen en van commentaar voorzien. Toen ik haar echter vroeg of ze ‘m helemaal wilde lezen zei ze: “Alleen als het voor mijn leeslijst mag!.” Oké, een domper… Mijn twaalfjarige wil ‘De laatste halte’ wel lezen, ook als het niet meetelt voor school. 

Wat is jouw relatie met Londen? Heb je daardoor extra meegeleefd met de aanslag daar?

Ik vind Londen echt een fantastische stad en ik kom er graag. Wij zijn sowieso erg ‘Anglofiel’ hier thuis en zijn dol op alles wat Engels is. Niet alleen zijn we fervent Classic Minirijders, we zijn ook verschillende malen in Engeland geweest; hetzij op vakantie, hetzij voor kortere trips. Ik moet zeggen dat ik meeleef met alle aanslagen, hoewel die van Ariana Grande in Manchester wel erg hard binnenkwam omdat daar zoveel jonge slachtoffers bij betrokken waren die net een geweldige avond hadden beleefd. 

Het boek heeft natuurlijk een heel actueel thema. Welke boodschap wil je overbrengen met dit boek en met de individuele karakters? Ik las al je uitspraak op 'bestofyabooks.nl: "Dat we met zijn allen moeten blijven vechten voor verdraagzaamheid en liefde, hoe moeilijk en verdeeld het soms ook is en lijkt."

Dat meen ik ook oprecht. We moeten niet naar elkaar wijzen en de schuld geven. Dat is ook wat ik met Naima’s personage heb willen uitdragen. We kunnen allemaal slachtoffer worden, welke huidskleur of geloof we ook hebben. Met dit verhaal heb ik niet alleen willen laten zien hoe jongeren erin staan, maar ook wat de kracht en het belang van vriendschap is en hoe veerkrachtig jongeren zijn. 

Heb je er ook eigen angsten ingestopt, of kun jij de dreiging van aanslagen goed naast je neerleggen? Zou je zelf nog naar grote steden toegaan? 

Natuurlijk zitten hier ook mijn eigen angsten in. En die van andere ouders. Mijn zestienjarige dochter ging afgelopen juni op werkweek naar Londen. Met behoorlijk wat buikpijn bij mij, moet ik je zeggen. Ik was echt bang dat ik voorspellende gaven zou hebben en zoiets als Ralph, Jonas, Naima en Loïs overkomt, ook haar zou overkomen.

Naast het Young Adult genre dat nieuw is, heb je ook voor een thriller gekozen. Echt iets totaal anders dan je feelgood boeken. Waarom?

Juist omdat dit verhaal vroeg om een andere benadering. Hoewel ik het zelf altijd een spannende Contemporary heb genoemd. Het is geen ‘whodunnit’ thriller. 

Toch heeft ook dit boek een feelgood tintje en zijn de karakters van de jongens, liefdevol, zorgzaam en toch ook stoer, beetje ruwe bolster, blanke pit, heel herkenbaar uit je andere boeken. Hoe kom je tot het vormen van je karakters? Heb je bijvoorbeeld voorbeelden in je eigen leven? 

Nee, niet uit mijn directe omgeving. Het verschil tussen de meiden was het makkelijkst en ik wilde van Loïs zo’n echt boze ‘het zal mij een zorg wezen’-puber maken. Grote mond en een klein hartje. En bij Naima wilde ik de lezer juist wat achtergrond van een andere cultuur meegeven en hoe zij naar haar familie en geloof kijkt. Ralphs karakter was me al snel het meest duidelijk, met hem begon en stond de verhaallijn. En ja, de jongens zijn gevoelig en zorgzaam, maar als je weet wat er in hun ‘rugzak’ zit en hun voorgeschiedenis is begrijp je ook dat. 

Zijn er auteurs die jou schrijven beïnvloeden/ inspireren? En misschien ook specifiek voor Young Adult boeken.

Ik denk dat je altijd wel wat meeneemt in je schrijven van anderen, maar ik heb toch echt mijn eigen stijl. Ik zou dus ook niet zo gauw een echt voorbeeld kunnen noemen, maar het stoeien met emoties is wel iets wat ik heel graag doe. Een verhaal zonder diepgang is voor mij niet af, daar ben ik in elk verhaal naar op zoek. 

Welke boeken lees je zelf graag? Kinder-, jeugd- en volwassenboeken?

Feelgood en New Adults. 

Tot slot, is er iets wat je absoluut nog kwijt wilt over het boek? Iets waarvan je vindt dat de lezers van Hebban dat moeten weten?

Ik hoop dat YA-lezers ‘De laatste halte’ een kans willen geven, ook al betreft het hier mijn YA-debuut en ben ik voor hen een onbekende. En ik hoop dat ook de lezers die me juist van mijn feelgoods kennen het een kans willen geven, want ‘De laatste halte’ is zoveel meer dan een YA. Van de voormalige eigenaresse van de boekhandel in ons dorp (een veellezer) kreeg ik een enorm compliment. Niet alleen vindt zij ‘De laatste halte’ uitermate geschikt en een ‘must’ voor de leeslijst van het voortgezet onderwijs, maar ook laat ik voor haar met dit boek Carry Slee en Helen Vreeswijk achter me en noemde zij ‘De laatste halte’ één van de beste YA die ze ooit had gelezen.

Zoals gezegd vond ik De laatste halte ook een prachtig boek en ik gaf het zelfs vijf sterren. Wil je mijn recensie lezen? Klik dan hier