De trein raasde onder een mager zonnetje door de zachtgroene heuvels op weg naar een bestemming die hem terug zou voeren in de tijd. Althans, dat was zijn doel. Over de weidse landerijen reed hier en daar een geruisloze landbouwrobot. Een biddend torenvalkje hing boven een onnozele muis. Verder was het land, op een enkele zonnefabriek na, leeg en roerloos, bewoog alleen de trein.
Walid keek naar het voorbijschietende gras langs de spoorbaan en dacht: ik kan niet stoppen, deze machine bepaalt waar ik ga. Hij sleurt mij mee, terwijl ik nu stil wil staan, achterom wil kijken. Hij greep zich vast aan de leuning van de bank en sloot zijn ogen alsof hij daarmee kon remmen. De tijd stond stil, hij voelde alleen een licht schudden. Als ik mijn ogen dichthoud staat de tijd stil, dacht hij, maar zodra ik ze open razen we weer in de richting van de toekomst, zuigen de angstaanjagende rails mij op. De machine heeft mij in zijn macht, ik moet het over mij heen laten komen. Wie weet, misschien het noodlot tegemoet. Maar hij vermande zich. Laat ik alsjeblieft kalm blijven, paniek is zinloos, dan heeft deze hele expeditie geen zin.
Zo begint Walid Fransman, een jonge dichter uit Londen, in 2050 zijn zoektocht naar de nalatenschap van zijn grootvader in Frankrijk. Hij voorziet niet welke ingrijpende gebeurtenissen hem wachten. Zoals een grote liefde, de macht van een liedje en de gruwelijke strijd van vrouwen tegen het centrale gezag. Een leven van de geur van rozen tot de verstikking van rook en vlammen, waarin het water uiteindelijk overwint.
Hoewel Rozen en rook een zelfstandig verhaal betreft, kan het gezien worden als het vervolg op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’. De protagonist Walid Fransman is de kleinzoon van de schrijver Pieter Fransman uit de dubbelroman. ‘Rozen en rook’ speelt in 2050 en daarmee vormen de drie romans tezamen een familiekroniek van meer dan een eeuw.
De Haagse schrijver Theo Monkhorst publiceerde romans, poëzie en toneelstukken. Zijn werk werd opgenomen in tal van literaire tijdschriften. Bij Uitgeverij In de Knipscheer kwamen in 2016 de roman ‘De blijmoedige leugenaar’ en in 2018 de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’ uit. Zijn dichtbundel ‘Huis Huid’ verscheen in 2019.
Walid keek naar het voorbijschietende gras langs de spoorbaan en dacht: ik kan niet stoppen, deze machine bepaalt waar ik ga. Hij sleurt mij mee, terwijl ik nu stil wil staan, achterom wil kijken. Hij greep zich vast aan de leuning van de bank en sloot zijn ogen alsof hij daarmee kon remmen. De tijd stond stil, hij voelde alleen een licht schudden. Als ik mijn ogen dichthoud staat de tijd stil, dacht hij, maar zodra ik ze open razen we weer in de richting van de toekomst, zuigen de angstaanjagende rails mij op. De machine heeft mij in zijn macht, ik moet het over mij heen laten komen. Wie weet, misschien het noodlot tegemoet. Maar hij vermande zich. Laat ik alsjeblieft kalm blijven, paniek is zinloos, dan heeft deze hele expeditie geen zin.
Zo begint Walid Fransman, een jonge dichter uit Londen, in 2050 zijn zoektocht naar de nalatenschap van zijn grootvader in Frankrijk. Hij voorziet niet welke ingrijpende gebeurtenissen hem wachten. Zoals een grote liefde, de macht van een liedje en de gruwelijke strijd van vrouwen tegen het centrale gezag. Een leven van de geur van rozen tot de verstikking van rook en vlammen, waarin het water uiteindelijk overwint.
Hoewel Rozen en rook een zelfstandig verhaal betreft, kan het gezien worden als het vervolg op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’. De protagonist Walid Fransman is de kleinzoon van de schrijver Pieter Fransman uit de dubbelroman. ‘Rozen en rook’ speelt in 2050 en daarmee vormen de drie romans tezamen een familiekroniek van meer dan een eeuw.
De Haagse schrijver Theo Monkhorst publiceerde romans, poëzie en toneelstukken. Zijn werk werd opgenomen in tal van literaire tijdschriften. Bij Uitgeverij In de Knipscheer kwamen in 2016 de roman ‘De blijmoedige leugenaar’ en in 2018 de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’ uit. Zijn dichtbundel ‘Huis Huid’ verscheen in 2019.
